't is gebeurd, ik heb een job!

Ik ben zielsgelukkig, ongelooflijk gelukkig. Het gevoel dat op dit moment nog steeds door me heen gaat is niet te beschrijven. Ik voel het bloed door mijn lichaam stromen, mijn handen beven, mijn stem trilt, want die zou het liefst heel hard willen gillen: ik heb mijn droomjob!!! 

Eerste sollicitatie en al meteen recht in de roos. Eigenlijk wist ik het vrijdag al, maar doordat ik veel te graag naar muziek luister en daardoor mijn gsm niet gehoord had, kwamen ze op mijn voicemail terecht: "We hebben goed nieuws voor u." Ik was dus eigenlijk al 99% zeker van de job, maar voor die ene procent moest ik nog tot vandaag wachten. Al heb ik er dit weekend al serieus op gefeest en van genoten. Vrijdagavond klonk ik er met mijn vroedies (vertaald: vroedvrouwen) op, zaterdag genoot ik van een shoppingdag en een avondje met de familie en zondag vertoefde ik een hele dag in Parijs-Roubaix voor een onvergetelijke JS Fandag waar de cava ook goed gevloeid heeft. Ik genoot, nee geniet!!

Een job, 't is voor iedereen een belangrijke stap, maar zoals ik al eerder zei, voor mij eens zo speciaal. Het gevoel dat door je heen gaat als je zit te wachten voor je sollicitatie is er eentje om snel te vergeten. Ik was mezelf heel de tijd aan het inspreken: "Je kan het, Lynn. Jij bent een geboren verpleegkundige, show dat!" En dat heb ik ook gedaan, met hart en ziel gesproken. De vraag "vertel ik het of niet?" is uiteindelijk een neen geworden, want er is geen enkel moment geweest waar dit relevant was voor het gesprek. En het kan me ook niet schelen of ze het nu al dan niet zelf weten (gezien mijn getuigenissen tijdens het journaal en in kranten). Ik zal tonen wat ik waard ben, mét CU. 

Een ongelooflijk onzekerheid valt van mijn schouders en het eerste wat door me heen ging was, ik ben niet colitis ulcerosa, nu ben ik officieel Lynn mét colitis ulcerosa. 

Dus, al wie mij zou tegenkomen (vanaf half juli, maar liever niet natuurlijk), jullie zullen de meest liefdevolle zorg krijgen.

Because I love being a nurse! 

Een dikke merci aan iedereen die zo hard in mij geloofde (en gelooft). Jullie trokken mij doorheen deze voor mij zeer onzekere periode en ik had jullie steun hard nodig;

Mijn broer, Christophe die meehielp aan mijn CV en motivatiebrief

Goedi, jij die zorgde voor de voorbereiding op vragen omtrent ziekte

An, jij die steeds klaarstond wanneer ik het even niet meer had 

Lies, die zorgde voor ontspanning tijdens de spannende uren wachten op het verlossende telefoontje.

Al die 100'n duimen van vrienden, familie, medepatiënten, kennissen, babysits en lezers. 

Mijn ouders voor de mogelijkheid tot het studeren van mijn droomjob. 

En niet te vergeten, mijn behandelende arts dr Ferrante en het team achter hem, die ervoor zorgt dat ik met colitis ulcerosa kan uitgroeien tot wat ik wil. 

Ik hou van jullie, stuk voor stuk! En ik beloof kei hard voor mijn job te gaan!

Lynn 

De wereld draait door

De wereld draait door en de mens kan niet meer volgen, dat is mijn conclusie van de feiten die de afgelopen maanden de revue gepasseerd zijn. 

Elke keer opnieuw zijn er elementen die me met mijn 2 voeten op de grond zetten en me bewust maken van de kwetsbaarheid  en de moeilijkheidsgraag van het leven. 

Vandaag opnieuw.

Ik zie de mens wandelen op de wereld. De wereld draait sneller en sneller en de mens komt steeds verder van zichzelf te staan, helemaal uitgeput. Er zijn elementen die de wereld doen vertragen en je gelukkig maken, maar er zijn ook andere elementen die maken dat je jezelf voorbij loopt. Het is een kwestie van een evenwicht te zoeken en bewuster te gaan leven. 

Als je durft toegeven dat de wereld doordraait, dan ben je de zwakkeling. Spreken over die uitputting is een taboe, en daarvoor psychologische hulp zoeken al zeker. 

Wat maakt dat sommige mensen een andere, des te moeilijker uitweg zoeken. Ik kan het niet begrijpen, maar ik weet dat je er ontzettend sterk voor moet zijn en ik zal er dan ook nooit boos om zijn. 

Ik kan niet ontkennen dat ook ik het de afgelopen jaren heel moeilijk heb gehad. En nee, ik was me bewust van die moeilijkheden en heb hulp gezocht, want ik wilde doorheen een positievere bril naar het leven met colitis ulcerosa kijken. Ik ben niet colitis ulcerosa, ik ben Lynn die leeft met colitis ulcerosa en haar leven hiermee probeert te verrijken. Ik sta niet elke dag op met een smile en al zeker niet als het vroeg in de ochtend is, maar ik probeer wel elke avond te gaan slapen met een smile, al is die soms wel eens vergezeld van een traan. Das meer dan oké, want die zijn deel van verwerking. Al heeft het lang geduurd vooraleer ik een traan kon zien als iets positief en niet iets zwak. 

Het leven is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben van het idee dat het leven enkel voor je in petto heeft, wat je zelf aankan. Situaties die je sterker maken, bewuster maken en de kwetsbaarheid van het  leven duidelijk maken. 

Geniet dus, elke keer opnieuw, van al wat er rondom en met je gebeurt. 

Je weet immers niet wat de volgende dag zal brengen. 

Alvast met die gedachte ga ik toch door het leven. 

"Never give up. Trying to do what you really want to do. Where there is love and inspiration, You can not go wrong."