De afgelopen week zijn die kronkels in mijn buik me weer te snel af geweest.
Al ben ik wel blij dat ze mij een lesje geleerd hebben, zo werd ik op z'n minst eens wakker geschud. Ik ging met een klein en boos hart richting ziekenhuis, met wat overtuigingskracht van derden om erger en het echte ziek voelen te voorkomen.
Want dit is nog niets in vergelijking met de afgelopen jaren. Zo ver mag het ook gewoon niet meer komen.
Ik moet eerlijk toegeven dat door de drukte van de laatste weken, het op tijd en juist nemen van mijn medicatie dikwijls mislukte. Dat werd dan ook nog eens in de hand gewerkt door het gevoel minder ziek te zijn en de nonchalante gedachte dat 'ne keer overslagen wel zo erg niet was' . En als ik het verschil dan ook niet voelde, werd die gedachte alleen maar bekrachtigd. Wat leidde tot taferelen die ik best niet neerpen en die niet passen bij mijn beroep als verpleegkundige. Ik zou wel beter moeten weten, maar goed. Helaas.
En zo ging ik geleidelijk aan weer meer naar het toilet, kon ik ineens een diarreeaanval krijgen (die ik weet aan een slechtere voedingsgewoonte) en waren er weer sporen bloed bij. Ik besloot uit eigen initiatief eens te zien wat het effect was van lokale suppo's. Te laat, dachten die darmen van mij. Nu ga jij het anders moeten oplossen. Woensdagavond ontaarde in een bloedbad in mijn toilet. Al lijkt 1 druppel bloed al een bloedbad, doch was dat voor mij de alarmbel. Doe iets, en snel, vooraleer die kronkels weer de overhand nemen. Daar is op dit moment echt geen plaats voor.
Donderdag mailde ik met een klein hartje naar het ziekenhuis, die begrepen met weinig woorden dat Lynn die mailt gelijk staat aan ziek zijn. Donderdag om 15u00 mijn mail verstuurd en vrijdag al rond half 11 op de scopietafel die het pijnlijke verdict duidelijk maakte.It's back! Er werd geen duidelijke bovengrens gevonden, maar het slijmvlies was opnieuw ontstoken. De dokter smeet opnieuw met een mogelijke therapie naar mijn hoofd, maar ik maakte snel duidelijk dat dat niet het probleem was. Ik kon niet anders dan eerlijk toegeven dat het niet lag aan theraprefractairheid, maar nonchalantie. Mijn eigen dikke vette schuld. Ik heb eens goed gevloekt.
Hij schreef opnieuw de beste vriend van mijn kronkels voor, een tijdelijke ondersteuning met het wondermiddel, Cortisone. Dat was een sneller weerzien dan ik verwachtte en hoopte.
Ik kan het jullie niet verwijten, Kronkels. Jullie hebben volledig gelijk.
Ik had wat beter moeten luisteren en wat meer met jullie rekening moeten houden.
Al is het moeilijk om dat voorop te houden als je je echt gezond voelt in een ziek lichaam.
Gegroet!
Lynn
PS: voor degene die het ook moeilijk hebben één of andere pil op het juiste moment in te nemen, er bestaan verschillende apps op je smartphone die je een herinnering sturen! Bijvoorbeeld: Medisafe.
Zeker het proberen waart!
