Het waren me de weken wel, de afgelopen maanden. Voor ik het goed en wel besefte zijn we weer de herfst ingegaan, met de mooie kleuren in de natuur en de koude temperaturen die ik tijdens het fietsen me helemaal laat overkomen. Ook mijn winterkleedjes en nylonkousen vinden weer de weg naar mijn dagelijkse garderobe. Ik blijf dit de mooiste tijd van het jaar vinden!
Eindelijk vind ik de tijd om mijn blog nog eens te updaten, een moment dat ik ook steeds weer gebruik om tot mezelf te komen en rust te vinden.
Mijn laatste blog dateert van eind augustus, dat doet me schrikken. Ik werd geleefd en genoot, maar geef ook toe dat ik enkele serieuze dips heb gekend, en nog steeds.
De kronkels zijn bezweken onder de druk en hebben, ondanks het proberen afbouwen, nog steeds nood aan een ondersteunende dosis cortisone. Het wordt tijd om een nieuw behandelingsplan te zoeken, want aanbodderen heeft geen zin meer, maar zoals altijd zegt mijn hoofd weer resoluut neen. Uiteindelijke doe ik nog steeds alles wat ik wil en staat mijn leven niet op pauze. Al kan de kwaliteit misschien wel nog beter. Er zijn ook zoveel verzachtende omstandigheden waarvan ik hoop dat ze van voorbijgaande aard zijn en waardoor mijn darmen misschien wel spontaan beteren. Al is dat misschien een illusie, ik weet het niet. Laten we gewoon nog even wachten.
Half september zette ik de grootste stap van allemaal, na 24 jaar verliet ik mijn thuis en ging ik op eigen benen staan.
Ik keek er heel hard naar uit, leefde ernaar toe door mijn nieuwe huis/kamer helemaal eigen te maken ( een dikke dankjewel aan Miranda, die mij zo geholpen heeft!). Ik had kunnen aanvoelen dat niet alles van een leien dakje ging lopen, want ik stelde het inpakken uit tot de allerlaatste moment. Mezelf sparen van een vat vol emoties.
Terugkijken op een lege kamer en je spullen in dozen zien staan, gaf me een leeg en vreemd gevoel. Zou ik die thuis ook vinden op een plaats die mijn thuis nog helemaal niet is? En waar staan mijn ouders dan in heel dit verhaal? Gaat je leven gewoon verder zoals voorheen? Gaan werken en beseffen dat je niet meer naar je thuis rijdt, maar je nieuwe woonst was de moeilijkste moment van allemaal. Je mama en papa die vertrekken naar huis en jij die achterblijft in een nog geen thuis huis, maakte dat er niet beter op.
Gelukkig waren er de huisgenoten (uit de duizend) en mijn collega's die me opvingen en door de eerste dagen sleurde. En ik hield mezelf altijd voor dat het wel zou beteren; dat ik niet mocht opgeven. Ik had al ergere zeeën doorzwommen.
Exact vandaag woon ik hier 1 maand en het moet van mijn hart, ik woon hier graag. Tijdens mijn laatste bezoek aan mijn ouders betrapte ik mezelf op een uitspraak, die heel vreemd was, maar waarvan ik wist dat het goed was: "Ik ga naar huis." Mijn nieuwe huis is dus echt mijn thuis. En ik doe er alles aan om ook hier gelukkig te zijn.
