Dat deed ik de afgelopen 8 weken.
Na het slechte onderzoek de laatste keer, nam ik me voor zo weinig mogelijk stil te staan bij mijn kronkels en gewoon door te gaan en te genieten van de kleine dingen. Ik was erg overstuur na de laatste keer, mijn hoofd had mij in de steek gelaten. Stond los van wat er lichamelijk aan de gang was. Ik was boos.
En die kleine dingen werden grootste dingen...
Op 29 februari werd Lieve Kleine Malik, mijn metekindje, geboren.
Malik, you light up my world! Tijd met jou doorbrengen doet mij al mijn zorgen vergeten. Je bent nog oh zo kwetsbaar, maar wordt zo gekoesterd. Een klein mannetje, maar het grootste plekje in mijn hart, die je voorlopig niet hoeft te delen :)
De geboorte van mijn metekindje deed me stilstaan bij mijn eigen kinderwens. Meer en meer worden zwangerschappen en geboortes in mijn omgeving realiteit.
Dat er een kinderwens is, zal ik niet ontkennen, maar er liggen nog zoveel obstakels op de weg die maken dat dat nog niet voor direct zal zijn. En de meest moeilijke vraag waar ik maar geen antwoord op weet is of ik mijn eigen kinderen wil aandoen waar ik doorheen ga, want ja, er is met geen enkele zekerheid te zeggen dat mijn kinderen het niet zullen hebben.
En ja, ik vind mijn manier om er mee te leven, maar het is verdomd niet gemakkelijk. Beseffend dat je mogelijks een kind op de wereld zet met dezelfde aandoening, doet me aarzelen. Ik heb niet kunnen kiezen, maar ik heb wel deels de keuze in handen van mijn kinderen. We zien wel wanneer de tijd er rijp voor is, ik geniet nu vooral van de kinderen rondom mij. Laat ik er eerst maar voor zorgen dat ik de juiste persoon tegenkom en goed omringd word.
Naast de geboorte van Malik, vond ik troost en verhaal bij mijn vrienden. Ik probeerde naast werken niet te vervallen in mijn isolement. Moeilijk deze keer, want de vermoeidheid schreeuwde het lijfelijk uit en de gedachtegang van niet op tijd bij een toilet te geraken was overheersend. Ik probeerde deze te sussen door negatieve gedachten onmiddellijk te pakken en te keren naar "er is altijd en overal wel ergens een toilet, al ga je bij een wildvreemde aanbellen." En dat werkte, ik heb werkelijk kunnen loslaten, genieten. Een moment op de dansvloer op de tonen van een opzwepend liedje dat me spontaan deed lachen. Lang geleden dat ik dat nog heb kunnen ervaren.
Ik voelde ook dat loslaten een positief effect had op de rust in mijn darmen. Het bloedverlies werd steeds minder, de pijn nam af. En bovenal kon ik na maanden van vroeg wakker worden, eindelijk weer eens uitslapen. Niets leuker dan wakker worden en beseffen dat het 10u30 is, daar waar het vroeger soms 6u00 was. Natuurlijk is dat niet helemaal te wijten aan de psychologie, ook de nieuwe studiemedicatie leek meer en meer zijn werk te doen.
En zo werd het snel 22/03. Ja, de dag waarop Belgie nooit meer hetzelfde zou zijn. Waar onze grootste angsten en dreigementen werkelijkheid werden.
Maar het leven wel verder moet gaan en dus ook ik mijn weg naar het ziekenhuis vond voor een nieuwe sigmoidoscopie.
Ik kan niet beschrijven wat er opnieuw door me heen ging. Hoe vaak ik ook al het gevoel van 'nu of nooit' heb meegemaakt, elke keer blijft het zwaar.
In een roes van wat slaapmedicatie, keek ik mee met de beelden. Pas nadien werd het me duidelijk dat mijn kronkels opnieuw wat rust hadden gevonden, al laten ze hun nog niet helemaal doen. Ze woekeren rustig, maar onder controle en hopelijk helpt een nieuwe dosis studiemedicatie ze volledig tot rust te brengen.
Alweer door het oog van de naald gekropen. Hoe kan dat toch!!
Blij dat ook deze keer mijn gastro-enteroloog en zijn team de hoop niet verliezen. Mijn darm had er al verschillende keren uit geweest kunnen zijn. Lynn vs operatie 3-0.
Maar weet je wat vooral mijn dag maakte? Een onbekende dame die me aansprak en vroeg of ik Lynn was van de blog 'JonglevenmetIBD'. Ik dacht altijd dat de blog hoofdzakelijk gelezen werd door mijn vriendengroep, al zag ik wel dat het aantal lezers toenam, maar dat mijn schrijfsels zover zou geraken, had ik nooit gedacht.
Het ontroert me, moedigt me aan om eerlijk verder te schrijven.
Al zal iemand die het niet heeft het nooit kunnen ervaren, begrijpen kunnen ze dat dan des te meer. En dat is mijn belangrijkste doel.
Afsluiten doe ik met een quote die beschrijft wat ik de laatste weken geprobeerd heb, en die belangrijk zijn te onthouden wanneer het niet goed gaat:
"Don't wait for a perfect moment, take a moment and make it perfect!"
