Het gewone leven hervat.

Ik kijk na lang nog eens op mijn eigen blog en besef dat het al van maart geleden is dat er nog geschreven werd. Ik spoor mezelf al verschillende weken aan, maar ik lijd aan uitstellen in al zijn vormen. Schrijven brengt me tot rust, doet me stilstaan bij het nu. 
Want hoe is het nu eigenlijk echt met me? 

De laatste weken heb ik het emotioneel moeilijk. Ik ben moe, maar vooral het moe. Ik ben zeker en vast aan de beterhand, in tegenstelling tot anderen hoef ik niet te zeuren. Geen buikpijn meer (of zelden), vaste stoelgang, geen bloedverlies. Ik kamp alleen nog maar met het, voor mij, vervelenste kantje van heel het IBD verhaal. Vermoeidheid. 
Bijna 25 worden, maar tot weinig in staat zijn na werken, is frustrerend. Mijn uren worden aangepast aan mijn mogelijkheden, zo doe ik meer late shiften dan vroege zodat ik smorgens de kans heb om rustig wakker te worden en te recupereren. Maar na het werk roepen ook andere activiteiten nog op me; vrijwilligerswerk, uitstapjes met vrienden, babysitten, familieaangelegenheden. Noem. Maar. Op. 
Vaak kruip ik in bed met een misselijk moe makend gevoel, pijn in mijn benen, mijn voeten die elk moment kunnen doorzakken en een hoofd dat blijft doordraaien "vecht tegen de vermoeidheid", en het ergst van al is, dat ik eens in bed zo moe ben dat ik vaak de slaap niet kan vatten. Gelukkig bestaat er zoiets als muziek. 
In tijden van recup betrap ik mezelf op nachten van 15u slaap, iets dat me nog nooit eerder is overkomen. 7 uur later kan ik perfect weer gaan slapen. Ondertussen ben ik het al gewoon om er elke dag mee om te gaan, al hoop ik dat, eens mijn lichaam op zijn plooi is, ook de vermoeidheid mindert. Het vraagt zoveel geduld, iets wat ik voor mezelf absoluut niet heb. 
Zeker ik, een sociale persoon, die meer en meer sociale activiteiten laat staan, omdat mijn lichaam niet meer kan. 

Desondanks heb ik de laatste weken ook heel veel leuke dingen gedaan. 
Ik ging met de patiëntenvereniging naar de Moezel waar ik mijn grens verlegde en 2 dagen achter elkaar een fietstocht van meer dan 50km aanvatte. Dat zette mij er toe aan om datgene te kopen waar ik al zolang over nadacht, een koersfiets! Uitdaging, grensverleggend en sporten op een manier dat ik dat graag doe. Juist datgene wat ik nodig heb. Al wie zich geroepen voelt om samen met mij een tochtje te doen, wees welkom, bied je aan! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd en hoe meer er gesport zal worden. We nemen wel af en toe de tijd voor een pintje (of twee), deal? 

Ook Milaan stond weer op het programma, een kort maar krachtig vrijgezellenweekend onder 6 vrouwen (en 1 man) waar we Lago Maggiore bezochten met z'n 3 eilanden en waar we ook een snel bezoek brachten aan Milaan. Het bezorgde ons een legendarische foto die mij nog steeds doet lachen: 

1 week later volgde de eerste trouw in onze dichte vriendenkring, en dat was één en al emotie. Al deed het raar te beseffen dat we al aan die fase van het leven zijn. We worden oud(er), maar dat maakt de liefde voor deze vrouwen er niet minder op. Bedankt voor al het geduld, het luisterende oor, de ondersteuning! 

Tussendoor begon Malik voor de eerste keer te lachen (en sloeg mijn meterhart over), ging ik naar een optreden van K3 waar ik een hoofdstuk uit de geschiedenis afsloot, at ik gezellig met 2 vriendinnen in de voortuin met de zon op kop en een glas wijn in de hand waar we gesprekken voerden die nog lang zullen nazinderen, én probeer ik mentaal weer op te staan, af te kicken van ziek zijn ( want ja, ik denk nog steeds veel te veel aan een toilet) en te genieten van de kleine dingen. Ik durf eindelijk toe te geven dat ik dat momenteel niet meer alleen kan, na een pauze van een klein jaar, herstartte ik de psychotherapie weer, op zoek naar mezelf en een manier om ten volle in het leven te staan. 
Wees niet bang, schaam je niet, het kan alleen maar verrijkend zijn.

"People can be broken, sure, but every surgeon knows, what's broken can be mended. What's hurt can be healed. No matter how dark it gets, the sun's going to rise again." - Meredith Grey