Op 1 juli werd ik 25 jaar en stelde ik de vraag aan mezelf: hoe zie ik het verder? Ik kon het niet beantwoorden, ik wist het echt niet. Ik huilde. En voor het eerste kwam het woord Liefde in me op. Nee, niet in een man, die is er niet.
Liefde in mezelf, in mijn huis, in het leven.
Dat is waar ik de laatste weken naar op zoek ben gegaan.
Maanden heb ik mijn gevoelens uitgeschakeld en weggegooid en dacht ik dat ik vond wat ik nodig had in werken.
Ik had er ook geen ruimte voor, omdat ik verzoop in vermoeidheid. Vermoeidheid die omsloeg in krikkeligheid en die mijn persoonlijkheid wegduwde. Ik was mijn vrolijke zelf niet meer, al zal niet iedereen dat kunnen vatten.
Het was slechts met enkele dat ik dit gesprek durfde aangaan en die aangaven dat het herstarten van de psychotherapie de enige beste oplossing was. En ja, dat was de weg.
Het opnieuw kunnen heropenen van de deur naar mijn gevoelens, luchtte op, maakte de vermoeidheid beter en deed mij terug oprecht lachen. Psychotherapie maakt me sterker, zelfbewuster en opent vooral de eerlijkheid naar mezelf toe, waardoor ik enkele belangrijke beslissingen op lange termijn durfde te nemen.
Ik hoop binnen enkele maanden te kunnen verhuizen naar mijn eigen stek. Een klein huisje in de buurt van mijn ouders, het hartje van Heverlee, die ik helemaal kan inrichten naar mijn eigen smaak en pure gezelligheid. Daar zal ik kunnen thuiskomen. Terug de goesting vinden om in mezelf te investeren. Nee niet financieel, maar vooral emotioneel.
Liefde voor mezelf vinden, daar heb ik zoveel nood aan. Ik leerde mezelf verafschuwen door ziek te zijn en het feit dat het elke keer opnieuw weer op en af ging maakte het er niet beter op. Iedereen evolueerde en ik stond stil. Pas nu mijn darmen wat rust vinden en ik investeer in er goed uitzien, zie ik weer wat een ijzersterke persoon er voor mij in de spiegel staat die in verloop van tijd wel zal weten wat ze wilt en die het gewoon op haar manier gaat doen.
Ik vond geen liefde meer in het leven. Ik kon niet vatten dat het leven (in mijn ogen en gevoel) alleen maar bestond uit werken. Ik heb mezelf geforceerd om terug meer buiten te komen, sociale activiteiten herop te nemen. Ik leerde nieuwe mensen kennen, genoot van verschillende activiteiten in "het groot verlof" en proefde van de mooie zomer!
Ja, want de zomer was opnieuw mooi.
Al hebben vele personen uit mijn omgeving daartoe bijgedragen.
Ik voel dat er weer liefde komt in mijn leven. Dat ik weer kan genieten, dat ik weer kan zien wat mooi is in mijn leven. En dat we dus vooral hier moeten blijven stilstaan:
"Let Love Rule"
En de rest komt wel vanzelf.Met veel liefde voor jullie,
Lynn
