Zodra ik nog eens door mijn blogposts scrolde, kreeg ik heel sterk het gevoel dat negativisme de ondertoon neemt ten opzichte van mijn eerste jaar schrijven. Misschien dat het ook te maken heeft met het puur schrijven dat ik nu doe, recht uit mijn hart, met mijn hele gevoel. Schrijven is een vlucht naar mijn emoties. Ik kan ze beter toelaten en verwerken door ze neer te schrijven.
Laat het duidelijk zijn, ja, ik ga door een moeilijke periode, maar ik heb écht nog heel gelukkige momenten. Daar probeer ik me aan vast te houden. Het zijn ook slechts enkele die die gevoelige snaar juist weten te raken of die ik die snaar laat raken. Kwetsbaar zijn brengt me helemaal van de wijs.
Ik worstel vooral met veel angsten, angsten rond levensvragen, toekomstvisie en controleverlies.
Het zijn angsten die zelfs niet zo overheersend zijn in een zieke periode, juist dan heb ik het gevoel meer controle te hebben. Ik weet wat er gaat komen, hoe het gaat komen en bovenal hoe ik het moet aanpakken. En ik weet dat alles 100% in het teken zal staan van mijn darmen en ik. In een gezonde periode zoals nu, geniet ik van elk moment, maar ik ben bang voor elk gevaar dat om de hoek schuilt; wat als ik te weinig slaap? Wat als ik teveel dingen onderneem? Wat als ik teveel alcohol drink? Wat als ik na een nachtje stappen met een jongen mee naar huis ga en smorgens alsnog veel buikpijn krijg? Noem maar op. Overal mogelijke triggers voor een nieuwe opflakkering.
Ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat het moet stoppen. De volgende nieuwe opstoot is er teveel aan. Hoe meer ze komen, hoe meer angsten er de kop opsteken en hoe meer ik blokkeer in de toekomst. Een stoma zal dan de enige juiste weg zijn naar fysieke en emotionele genezing, hoe hard en moeilijk de tijd ook zal zijn. Ik weet dat ik niet alleen zal staan en dat houdt me staande. Het is niet het einde van de wereld, het is de eerste stap in een nieuwe toekomst. Ik praat mezelf het heel vaak in.
Ik zie hoe veel mensen rondom mij beginnen aan een leven met een man en kinderen. En ja, dat doet pijn. De steeds terugkerende vraag 'heb je nog geen vriend?' doet daar evenzeer geen deugd aan. Ik heb al lang het verlangen om in een duurzame relatie te stappen, natuurlijk moet je daar met 2 voor zijn. Sinds mijn diagnose (die er deels voor gezorgd heeft dat mijn eerste relatie op de klippen liep) is er nooit meer echt iemand in mijn leven geweest. Niet tegenstaande ben ik wel verliefd geweest of blijf ik seksueel actief. Ik vind het moeilijk om me volledig open te stellen en worstel heel erg met de vraag 'wanneer vertel je je potentiële partner dat je chronisch ziek bent?'. Vertel je dat al bij een van de eerste kennismakingen of wacht je tot een wat verder gevoel om dan het risico te hebben dat hij je dumpt omdat je chronisch ziek bent en hij dit niet binnen zijn leven ziet. Als hij me zou vragen hoe het dan zou verlopen, kan ik daar evenmin antwoord op geven, want ook ik heb geen idee. Het liefst van al zou ik hem op deze website dumpen en zeggen dat hij hier het antwoord op al zijn vragen kan vinden.
Ik ben bang dat hij enkel de chronische ziekte ziet en niet meer mij, de enige échte Lynn. Soms heb ik het zelfs moeilijk om mezelf niet te verliezen in het web van al deze gevoelens, laat staan hoe het moet zijn om als vreemde Lynn te leren kennen.
Al deze praat is duidelijk één van de redenen waarom ik nog steeds alleen ben. Ik denk dat ik vermijdend reageer om me zo min mogelijk te hechten aan iemand om de teleurstelling niet tegen het lijf te lopen. En daarnaast moet ik ook toegeven dat, hoe langer ik alleen ben, hoe meer eisen je begint te stellen aan een man. :)
En misschien heeft het ook wel te maken met een belangrijke levensvraag waar ik nog altijd geen antwoord op weet en die me erg onrustig maakt.
Jarenlang heb ik gedroomd van kinderen. Al van jongs af aan stond mijn leven in het teken van zorgen voor kinderen. Mijn grootste droom was dan ook om later zelf moeder te worden. Zelfs nu, nu ik Malik zie opgroeien en mijn andere metekindje (ja in december word ik voor de 2de keer meter!) er bijna aankomt heb ik momenten dat ik dagdroom naar het ervaren van het moederschap. Maar daar heeft deze ziekte heel wat roet in gegooid. Zij heeft mijn kinderwens doen wankelen. Want,
Ben ik fysiek wel in de mogelijkheid om een kind op te voeden? Ik heb serieus dromen waarin ik mijn pasgeboren baby de fles geef in zijn relax op de toilet. Multitasken, omdat er gewoon geen andere optie zal zijn om vooruit te geraken. Het allerlaatste wat ik wil is dat hij zijn mama linkt aan de toilet.
Wil ik het risico nemen dat ook mijn kind het zelfde lot ondergaat? Ik vind het kwakzalverij dat IBD geen erfelijkheidsfactor zou hebben. Ik heb ondertussen al genoeg voorbeelden gezien van familie's die helemaal doorbloed zijn met IBD. En er moet altijd iemand de eerste zijn in de familie. Ze zijn daarom niet minder ongelukkig, maar het wordt steeds moeilijker om in deze maatschappij geen taboe te zijn en je staande te houden met een chronische ziekte.
En kan ik nog wel zwanger worden? Als ik pas zwanger word na een buikoperatie is er steeds een risico op verklevingen in het bekken die een risico op infertiliteit met zich meebrengen. Of misschien heeft het jarenlange medicatiegebruik (ook van studiemedicijnen, waar ze nog geen enkele lange termijn effect van weten) al voor verminderde vruchtbaarheid gezorgd.
Moest het er ooit van komen, dan is de baby meer dan welkom. En als mijn toekomstige partner bereid is om mee in de onwetendheid te stappen, dan durf ik te springen. Komt het er niet van, evenzeer goed, dan weet ik dat ik enorm veel zal halen uit de kinderen rondom mij. Er is meer dan liefde genoeg.
Pfieuw, ik voel me overweldigd door wat ik nu net neergeschreven heb, maar ik voel wel dat er een heel pak van mij afgevallen is. Eigenlijk wilde ik dit al lang met jullie delen, maar ik vond er de juiste woorden niet voor. Of misschien was ik ook wel wat bang voor de reacties.
Ja, ik ben met veel dingen bezig die er in het heden niet toe doen. Dat maak ik mezelf ook heel vaak wijs om rust te vinden, maar toch komen ze telkens weer bovendrijven. Het is de dagdagelijkse realiteit op je 25ste.
Ik heb weer een belangrijke stap gezet. Dat voel ik.
En in maart wordt met zekerheid nog één gezet, de kogel is door de kerk. Ik verhuis naar een eigen stek.
" It's one of those things people say: "You can't move on until you let go of the past." Letting go is the easy part, it's the moving on that's painful. So sometimes we fight it, trying to keep things the same. Things can't stay the same though. At some point, you just have to let it go. Move on. Because no matter how painful it is, it's the only way we grow. " - Grey's Anatomy
