Ik vecht terug.

Exact 1 jaar geleden gingen mijn darmen in remissie en vandaag zijn ze dat nog steeds.

Na 7 jaar van terugvechten,  lijk ik eindelijk te winnen. En hoe. Nooit eerder zijn ze zolang stil geweest.
Applaus voor mezelf, maar vooral voor jullie, kronkels. Samen hebben we de moed nooit opgegeven. Jullie hadden wat oplapmiddel nodig, en ik had vooral een mentaliteitsverandering nodig om jullie rustig te houden. Laten we samen de rit verder zetten, genietend van al dat moois. 

Gisteren sloot ik de sessies rond 'zelfmanagement voor chronisch zieken' af. Een heftig parcour bestaande uit verschillende sessies, maar zo leerzaam. 

Doorheen de sessies bouwden we als groep een sterk contact op waar geen enkel onderwerp uit de weg werd gegaan, waar zowel vreugde als zorgen hun plaats kregen en geaccepteerd werden. Ik leerde stil te staan bij mezelf en mijn kronkels, mijn gedachtegang, mijn gevoelens, stressfactoren en zoveel meer. Daarnaast leerde ik ook veel uit de verhalen en wijsheden van anderen. Ze kregen mij regelmatig stil en maakte veel in mij los. Ik ben de coaches en andere leden ongelooflijk dankbaar en kijk er naar uit na de zomer elkaar weer terug te zien. Het is immers ook een kwestie om met de tips verder te kunnen gaan in het verdere leven als chronisch zieke. Ik krijg nog steeds een bekruipend gevoel als ik het woord chronisch lees. Ik wil me allerminst chronisch voelen en zal me dat ook allerminst laten overkomen. 

Bij het afsluiten keken we terug op de eerste sessie waar we onszelf moesten voorstellen. Ik moest even slikken. In oktober ademde ik nog helemaal de ziekte uit, was de operatie het middelpunt van de belangstelling, waren positivisme en vechter ver te zoeken in mijn dagelijks leven. Dat waren de 2 elementen waar ik naar wilde streven binnen de sessies, de vechtlust terugvinden. En dat is gelukt. Ik vecht nu elke dag terug, sta weer positief in het leven en lach elke dag. Het bedrukte gezicht heeft plaats gemaakt voor een stralende lach. En die doet zoveel minder pijn. Laat het duidelijk zijn, niet elke dag is even gemakkelijk, maar ik doe steeds mijn uiterste best om uit elke dag iets positief te halen en de dag te plukken.  Vorige week nog kreeg ik een immens gelukkig voel omdat ik wakker werd met de zon op mijn snoet en kon genieten van een brunch op een stralend terras. De lente is in het land en dat maakt alles net dat ietsje gemakkelijker! 

Ik kijk vooruit en zie vooral veel plezier liggen! Concerten van internationale artiesten (Ed Sheeran, Robbie Williams en ja uit het niets plots ook Coldplay :-)), feestjes met vrienden, middenin het koersplezier zitten in Parijs Roubaix ( de sfeervolste dag van 't jaar!), mijn eigen stekje inrichten en een instuif houden, en last but not least zomeren in de steden! De schoonste tijd van 't jaar! Ik heb er zoveel goesting in! En vooral omdat ik weet dat ik omringd zal worden door de prachtigste vriendschappen. Sfeerbeeldjes doen me beseffen hoeveel ik van jullie hou, stuk voor stuk.  

Er is ook ruimte om nieuwe uitdagingen aan te gaan en vooral mijn dromen na te jagen. Dromen die hebben stilgelegen, maar die daarom niet vergeten zijn. Ze borrelen weer helemaal op en ik ben ervan overtuigd dat ik ze ooit met jullie kan delen. En niet ongerealiseerd hé.