Mijn prikkels afschrijven, dat heeft me de weg naar de blog weer doen vinden.
Ik was weer even kwijt hoeveel rust schrijven mijn hoofd biedt. En nu is dat wat ik zoek.
Ik raas de laatste maanden door de drukte van het leven, puur op mijn gevoel doe ik waar ik echt gelukkig van word. Loopbaancoaching maakte mij zelfzeker in mijn beroepskeuzes. Ik bewandel de juiste weg in de gezondheidssector en opnieuw studeren was de intellectuele uitdaging die nog ontbrak. 2018 bracht me veel nieuwe wegen, veel ademruimte, maar ook veel angsten. Maar laat die angsten, dat grensverleggende juist datgene zijn die me maken tot wie ik ben. Want zoals mijn mama het steeds omschrijft: "met Lynn weet je nooit wat te verwachten."
In februari startte ik een nieuw hoofdstuk in Gent, ik startte de opleiding tot master management en beleid van de Gezondsheidszorg, niet zo een verrassende keuze, toch? :) Het was de 2de keuze naast seksuologie, die uiteindelijk mijn voorkeur kreeg in 2015, maar die ik maar 3 maanden volhield. En deze keer zat het vanaf de eerste les juist, dit is interessant en verrijkend. Dit is waar ik mee verder wil, meewerken op beleidsniveau. En dat loonde in juni, wat een hele opluchting was.
Masteren gaf me ook op professioneel vlak kansen, zo werd ik alsnog gevraagd om de functie van casemanager op te nemen op de dienst abdominale heelkunde. Sinds juni 2018 werk ik parttime als casemanager, naast nog een klein percentage als verpleegkundige en mijn voorzitterschap voor CCV-vzw. Je leest het, mijn agenda zit goed vol, maar toch zit in mijn hoofd meer rust dan ooit, omdat ik alles doe met mijn volle goesting!
Het goede professionele functioneren leidt me ook wat af van mijn persoonlijk functioneren, niet altijd een even goed idee, maar het helpt. Afgelopen jaar bleef ik erg hangen in de ongelukkigheid van 'het alleen zijn'. Op mezelf wonen, was de eerste weken leuk, maar daarna sijpelde het echt alleen zijn en het niet kunnen ventileren binnen. Daar valt gelukkig een mouw aan te passen, zo zocht en vond ik snel een huisgenoot. Sinds april, nog geen jaar na mijn eigen verhuis, huisde hij in. En ik had er geen betere kunnen vinden! It's a match!
En nee, geen liefdesmatch. We vissen immers zo wat in dezelfde vijver ;)
Voor de nieuwsgierigen onder jullie, mijn hengel hangt nog steeds uit, al hangt die de laatste tijd meer naast dan in de vijver. Ik laat het los, want de negatieve ervaringen van het afgelopen jaar deden me geen deugd. Ik werd getekend en draag het nog steeds mee. Ik ben er niet klaar voor om een nieuwe liefde in mijn leven toe te laten, daarvoor heb ik nog enkele andere dingen af te sluiten. Al blijf ik diep vanbinnen dromen van een sprookjeshuwelijk en enkele kinderen aan mijn handen de komende jaren. In tussentijd geniet ik vooral van de vrienden rondom mij die het goede voorbeeld geven en die me de hoop geven dat het ooit zeker voor mij weggelegd zal zijn.
En hé, waar zijn die kronkels in heel deze update?
Die leven nog, dat zeker. De laatste weken laten ze van zich horen. Wat ik begrijp, ik heb ze wel erg onder druk gezet, al die prikkels doen hen geen deugd. Ik trok vandaag aan de alarmbel, liet wat bijkomende onderzoeken doen. We zien wel waartoe het leidt. Ik ben er deze keer alleszins goed op tijd bij en laat me niet meesleuren in de sluimerende angst die daaraan vast hangt. Relativeren, wie zijn best doet, zal het leren.
Bovenal, vergeet niet te genieten.
Genieten van de kleine dingen, dat besef je pas wanneer de grootste dingen je overkomen.
Veel liefde voor jullie,
Lynn
Het goede professionele functioneren leidt me ook wat af van mijn persoonlijk functioneren, niet altijd een even goed idee, maar het helpt. Afgelopen jaar bleef ik erg hangen in de ongelukkigheid van 'het alleen zijn'. Op mezelf wonen, was de eerste weken leuk, maar daarna sijpelde het echt alleen zijn en het niet kunnen ventileren binnen. Daar valt gelukkig een mouw aan te passen, zo zocht en vond ik snel een huisgenoot. Sinds april, nog geen jaar na mijn eigen verhuis, huisde hij in. En ik had er geen betere kunnen vinden! It's a match!
En nee, geen liefdesmatch. We vissen immers zo wat in dezelfde vijver ;)
Voor de nieuwsgierigen onder jullie, mijn hengel hangt nog steeds uit, al hangt die de laatste tijd meer naast dan in de vijver. Ik laat het los, want de negatieve ervaringen van het afgelopen jaar deden me geen deugd. Ik werd getekend en draag het nog steeds mee. Ik ben er niet klaar voor om een nieuwe liefde in mijn leven toe te laten, daarvoor heb ik nog enkele andere dingen af te sluiten. Al blijf ik diep vanbinnen dromen van een sprookjeshuwelijk en enkele kinderen aan mijn handen de komende jaren. In tussentijd geniet ik vooral van de vrienden rondom mij die het goede voorbeeld geven en die me de hoop geven dat het ooit zeker voor mij weggelegd zal zijn.
En hé, waar zijn die kronkels in heel deze update?
Die leven nog, dat zeker. De laatste weken laten ze van zich horen. Wat ik begrijp, ik heb ze wel erg onder druk gezet, al die prikkels doen hen geen deugd. Ik trok vandaag aan de alarmbel, liet wat bijkomende onderzoeken doen. We zien wel waartoe het leidt. Ik ben er deze keer alleszins goed op tijd bij en laat me niet meesleuren in de sluimerende angst die daaraan vast hangt. Relativeren, wie zijn best doet, zal het leren.
Bovenal, vergeet niet te genieten.
Genieten van de kleine dingen, dat besef je pas wanneer de grootste dingen je overkomen.
Veel liefde voor jullie,
Lynn
