Herfst.
Er is de laatste tijd maar weinig ademruimte. Ik val in herhaling, ik weet het.
Ergens tussenin verplicht ik mezelf om eens grondig naar die kronkels te laten kijken.
Ik kan de ongemakken niet langer meer negeren, het vergt teveel van mijn energie. Wat bij mij vooral tot grote frustratie en boosheid leidt.
Voor het eerst in 2 jaar verrichten ze opnieuw een sigmoidoscopie Het zweet breekt me uit, mijn hartslag en ademhaling lopen de spuigaten uit. Hoe meer die onderzoeken plaatsvinden, hoe erger mijn paniek en ongemak is, vooral door het blootgeven en overgeven van mezelf. De controle loslaten. Al weet ik dat die verpleegkundigen en supervisoren de hele dag niets anders doen, toch krijg ik die angst maar niet gedempt. En wetende dat ik mijn eigen patiënten dit frequent moet laten ondergaan, gaf mij het gevoel dat ik niet moest zeuren en doorbijten. Al stonden de tranen mij nader bij het eerste contact met de verpleegkundige die mij voorbereidde voor het onderzoek. Ze brengt nochtans een erg positieve boodschap: “Jou hebben we hier al lang niet meer gezien.” Ik sta met mijn mond vol tanden, maar er kan een lach af, want ja ik ben echt lang goed geweest en heb daar verdomd hard van genoten. En ook nu zullen we dit weer de baas krijgen en met opgeheven hoofd verder gaan.
De doordringende geur van de onderzoeksafdeling is ondraaglijk wanneer ik weet wanneer het mijn beurt is. Het geeft me flashbacks naar de andere keren dat ik dit onderging.
Ik heb hier zo genoeg van en heb er helemaal geen zin in om terug geconfronteerd te worden met kronkels die ziek zijn en begeven onder de stress. Maar het stelde me gerust toch iets of wat vertrouwde gezichten te zien.
En mijn vrees is gegrond, actieve ontsteking is het besluit. Gelukkig wel niet zo fulminant. En met een vreemd roesje blijf ik uiterst positief. Voor het eerst in weken ben ik door het roesje volledig los van enige vorm van stressprikkels.
Het besluit is dat cortisone de komende weken weer mijn vaste vriend zal zijn. Al hebben ze dat wel enkele keren moeten herhalen voor het binnendrong, restverschijnselen van de verdoving noemen ze dat. In tijden zoals deze zeg ik daar zeker geen nee tegen, want in geen geding heb ik nu de tijd om ziek in de zetel te liggen. Ik moet verder.
Ik heb het vooral moeilijk om te doseren, en daar word ik meermaals per dag op gewezen door wel iedereen uit mijn omgeving. Een moeilijke opdracht, want datgene wat ik vandaag doe is ook datgene wat ik graag doe, waar ik energie van krijg en dat ik moeilijk kan loslaten. Maar ik besef wel dat de overdrive waar ik gemakkelijk aan toegeef een val is voor die kwetsbare darmen. Elke keer opnieuw. Dat ik daardoor ook dat refractair verloop maar niet onder controle krijg. Ik moet dus op zoek naar een evenwicht. Zowel lichamelijk als organisatorisch. Diep vanbinnen weet ik dat ik dit geen maanden, zelfs jaren volhou, maar de wil om het toch allemaal maar te proberen is te groot. Ik slinger heen en weer tussen kiezen voor mezelf, of ervoor zorgen dat ik slaag in de doelen die ik mezelf heb opgelegd en waar ik ook oprecht gelukkig van word. Het voelt aan als opnieuw kiezen tussen mijn kronkels en dromen. En daar breekt mijn hart op, want ik wil deze weg vooral samen afleggen. Want zonder die kronkels was ik in geen geval de onafhankelijke en sterke vrouw geworden die ik nu ben. Dan had ik ook deze weg in het leven niet gekozen en was mijn leven niet zo verrijkt geweest.
Dus kronkels, geef me tijd, hou het mild, zodat we toch nog samen verder kunnen.
Ergens diep in mijn hoofd, losgekoppeld, hang jij daar nog steeds. 