Alweer 6 maanden. Ik betrap mezelf op een schrijfpauze van 6 maanden.
Een bewuste of onbewuste pauze? Een fase van weglopen of van verwerken?
Na mijn mentale krak in januari, probeerde ik stilletjes aan weer recht te staan. In de drukte van het leven, was ik mezelf kwijt. Niet veel later was ik niet alleen mezelf kwijt, maar ook een onverwacht gevonden soulmate die me, onbewust, deed voelen wat liefde was. Alleen besefte ik dat laatste veel te laat.
We eindigden in tranen. De deur, die je zoveel keer per dag sluit, om de ruimte af te sluiten, om de warmte binnen te houden, om de privacy te vinden, kreeg voor 1 keer een andere betekenis. Het was een afsluiten van een hoofdstuk, elkaar loslaten. Het was de deur die het einde van ons betekende. Ik kreeg ze niet gesloten, jij evenmin. Uiteindelijk deden we het samen. Met elk aan een kant, zonder woorden, met een traan. Dat tafereel samen met jouw laatste woorden; "Ik hoop dat iemand jou kan leren te genieten, jezelf voorop te zetten, want dat gun ik je zo hard. Werk is niet alles. Er is zoveel meer." bleven de weken nadien in mijn hoofd spelen.
Het was de dialoog die me deed beseffen dat ik diep vanbinnen op zoek moest gaan naar mijn geluk.
Het was de stap die ik nodig had om mijn grootste droom na te jagen.
Middenin mijn verwerkingsproces, boekte ik in no time een verre reis.
Ik ga naar Zuid-Afrika en neem mee, mezelf en 11 onbekende reizigers. Een rondreis van Johannesburg tot in Kaapstad, met stops in Swaziland en Lesotho. Het aftellen kan nu echt beginnen, van eind oktober tot de 4de week van november ben ik niet op Belgische bodem. Voor de eerste keer in jaren kies ik voor mezelf en laat ik mijn professionele werk, mijn studies, mijn vrijwilligerswerk en mijn omgeving achter me.
Beladen met wat gezonde spanning, ben ik er helemaal klaar voor.
Er is slechts 1 gevoel dat ik maar niet getemperd krijgt. Dat ben jij.
Ik probeer de hele tijd niet verliefd op je te zijn, maar het werkt blijkbaar niet.
Je bekruipt me, bespeelt me, ondanks de ijzige stilte.
Je deed wat met me, doet dat nog steeds.
Jouw gemis brengt me naar een van mijn grootste dromen.
Mijn voeten op Afrikaanse bodem zetten.
Of ik laat je daar achter, of onze wegen moeten elkaar terugvinden.
Beloof me dat.
