Die vraag heb ik mezelf de afgelopen dagen al vaak gesteld. En het liefst van al zou ik daar volmondig 'NEEN, GIJ ZIJT NIET VAN MIJ' op gezegd hebben.
Darmgewijs gaat het relatief goed, ze lijken rustig en bezwijken alsnog niet onder druk van stage. Het lijkt er alleen op dat mijn lichaam doorheen de ziekte van de laatste jaren enkele rake klappen heeft gekregen; na enkele dagen stage lopen kom ik doodmoe thuis, de zetel niet meer uit kunnend en overal 'pijn'. Ik zorg de hele dag voor de gezondheid van een ander, maar het lijkt de mijne niet goed te doen. Al ga ik elke dag met een goed gevoel naar huis als ik zie dat patiënten door eigen zorgen zo goed opklaren en je dankbaar zijn. Zonet hoorde ik nog een patiënt zeggen tegen de verpleegkundige "Dat stagiairtje daar moet je in het oog houden, want das een goeike". Was ik maar gewoon niet ziek, dan had ik volmondig kunnen antwoorden "Ja, ik kan hier werken." Nu is het allemaal zo twijfelachtig, want hoe gaat het evolueren...
En eigenlijk is dat wel best hard en confronterend. Verpleegkundige zijn is mijn droom, maar eigenlijk geeft mijn lichaam aan dat het helemaal niet mogelijk is, althans toch geen acute, uitdagende dienst. Ja, dan wordt er wel eens hard geweend en dan laat ik dat ook toe. Bijna 24 worden en beseffen dat je lichaam niet mee kan met wat je hoofd wil is zo frustrerend. Ik zoek wel andere pistes naar later toe, maar zoals ze zeggen dat alle wegen naar Rome leiden, zo leiden ook alle wegen voor mij naar het worden van verpleegkundige. Door zelf ziek te zijn, weet ik maar al te goed hoe het voelt en wat ik zelf van een verpleegkundige verwacht die voor mij zorgt, ik doe dan ook al het mogelijke en kwaliteitsvolle terug.
En naast het werk van verpleegkundige wil ik geen heel der dagen in de zetel hangen en slapen, maar een actief sociaal leven leiden met ruimte voor het afspreken met vrienden en vriendinnen, vrijwilligerswerk en ohja natuurlijk ook een man, een huishouden en kinderen. Daar kan ik op dit moment alleen maar van dromen...
Nu wil ik graag in de toekomst kijken; word ik de verpleegkundige die ik wil worden? Krijg ik een leven met dikke darm of zonder dikke darm en bovenal kan ik mij gewoon eens uitleven zonder te denken en te leven met een 'day after' gevoel.
Ik hoop het. Alleszins, ik ga mij niet laten doen.
Ik kan het, ik wil het en ik kom er, gewoon met een ander pad dan de andere nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten