Ren, zo ver als je kan.

Ik ben oke, meer dan oke.
Daar kunnen jullie vanop aan.
Professioneel ben ik mezelf volledig aan het ontplooien, dit is wat ik nu wil.
Ik streef mijn dromen na, krijg kansen die ik met 2 handen grijp en waar ik mij de volle 100% instort.
Maar soms, heel af en toe, als er plots wat ademruimte is, als ik in mijn drukke agenda wat vrije tijd heb, is er de paniek. Die bekruipt mijn lichaam zachtjes via mijn ademhaling en zet zich om in een stekend gevoel ter hoogte van mijn borstbeen. Het natuurlijke alarmsignaal, ik die verzeil in mijn piekergedachten:
      Ben ik wel goed bezig?
      Is dit alles wat ik wil?
      Zie ik er wel goed uit? Zou ik mijn haar niet anders doen? Zou ik toch niet wat vermageren?
      Ik ben al 27, maar relationeel nog geen vorderingen? Wat met die tikkende klok? Zoek.
      Ik ga naar de 30 en er is nog niets. Ik moet dringend op zoek naar een eigen stek om te kopen.
      Waar wil ik dan wonen? Waar ligt mijn hart? En hoe moet dat er dan uit zien?
 En dit is slechts een deel van mijn gedachten... Ze worden onderdrukt door mijn goed gevulde agenda, maar komen dan weer bovendrijven op rustige momenten. Tijdens het pendelen naar Gent, een rustige namiddag in de zetel, strijken, ....
En de meest gemakkelijke manier om hier mee om te gaan, is door er van weg te rennen. Door nog meer die agenda vol te plannen en te compenseren in stukken waar ik wel zeker van ben.
Al is dat niet het juiste. Leren toelaten, leren relativeren, leren die overheersende stem te temperen met positieve gedachten, ze plaatsen en links kunnen laten liggen.
Blijkbaar ben ik daar zeker niet de enige in, integendeel. Iedereen ervaart het en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.  Wetende dat iedereen er op zijn eigen manier mee kampt, stelt me gerust. Ik ben dan toch niet zo abnormaal.

Ik ga nog steeds elke maand naar de psycholoog. Ondanks dat het relatief goed gaat, vind ik het belangrijk te blijven reflecteren, en het is ook een moment waarop ik al die piekergedachten, kan en durf toe te laten. Het is zij ook die mij aanraadde om te schrijven. Schrijven, de enige manier waarop ik mijn gedachten kan toelaten en ordenen.

Ik neem nog even de tijd om mijn vorige blogpost te plaatsen. Wel, dat lag ook al een tijdje te sudderen in mijn lijf.  Het is een afsluiter, van een mooie tijd, van een prachtige man die niet half beseft hoe inhoudelijk goed hij is, die niet half beseft welk gevoel hij hier heeft achtergelaten. Er kan tijd overgaan, er kunnen nieuwe herinneringen overgaan, maar het verandert niets.
Het gemis blijft er, het gemis zal er altijd zijn.
Sommige mensen veroveren nu eenmaal een speciale plaats, diep vanbinnen.

Liefs,

Lynn




     
   

Hé jij, voor altijd.

Hé jij,

Ja jij,

Weet je nog die tijd voor de zomer.

Die tijd dat we elkaar tegenkwamen, daten en de tijd stilstond.

Wandelen in het bos, samen gezellig dineren, de autoritten op zoek naar afhaalmaaltijden, want ja daar hadden we niet altijd evenveel tijd voor.

Tot in de vroege uurtjes bleven we samen, daarna hervatten we elk ons drukke leven.

Jij in de natuur, ik in het ziekenhuismilieu. Helemaal oké.

En toch bleef het hangen, vonden we elkaar elke keer weer terug.

Het hoefde niet benoemd te worden, dat was er te veel aan. Dat maakte het te ingewikkeld.

Ik durfde het niet benoemen, uit angst om dat mooie wat we hadden te verliezen.

Zonder woorden stopte het, onbenoemd hernamen we elk onze weg in het leven.

Maar jij, ja jij, bleef altijd hangen in mijn gedachten. Geen enkele andere persoon kwam zo dicht bij mijn innerlijke ik. Ik deelde mijn angsten met je, durfde mijn onzekerheden te benoemen.

Onbewust door onze gesprekken tilde je me naar een hoger niveau.

Rijbewijs in the pocket, loopbaancoaching, je haalde me er helemaal doorheen.

Maanden verstreken, een jaar verstreek. Ik bleef je voelen, je ruiken. Je verdween in mijn diepste gedachten, maar was nooit ver weg. Verdriet omdat je er niet meer was, blijheid omdat ik dat mooie had kunnen ervaren, piekerend over waar je nu was en wat je nu juist deed.

En dan, kwam ik je tegen. Ik voelde jouw aanwezigheid, ik zag je. Overdonderd om jou terug te zien, overmand door emoties. Niet de durf om je aan te spreken, genietend omdat je nog steeds was zoals ik me je voorstelde. Het klopte, ik ben je nooit vergeten. Ik zal je nooit vergeten.

I'm insane, of niet. Klik zei het. Klik was het. Klik zal het voor altijd zijn.

Hé jij, ja jij. Jij zit voor altijd in mijn hart.

Onthou dat.

Zo veel liefs,

Zo veel goeds,

L.