Hé jij,
Ja jij,
Weet je nog die tijd voor de zomer.
Die tijd dat we elkaar tegenkwamen, daten en de tijd stilstond.
Wandelen in het bos, samen gezellig dineren, de autoritten op zoek naar afhaalmaaltijden, want ja daar hadden we niet altijd evenveel tijd voor.
Tot in de vroege uurtjes bleven we samen, daarna hervatten we elk ons drukke leven.
Jij in de natuur, ik in het ziekenhuismilieu. Helemaal oké.
En toch bleef het hangen, vonden we elkaar elke keer weer terug.
Het hoefde niet benoemd te worden, dat was er te veel aan. Dat maakte het te ingewikkeld.
Ik durfde het niet benoemen, uit angst om dat mooie wat we hadden te verliezen.
Zonder woorden stopte het, onbenoemd hernamen we elk onze weg in het leven.
Maar jij, ja jij, bleef altijd hangen in mijn gedachten. Geen enkele andere persoon kwam zo dicht bij mijn innerlijke ik. Ik deelde mijn angsten met je, durfde mijn onzekerheden te benoemen.
Onbewust door onze gesprekken tilde je me naar een hoger niveau.
Rijbewijs in the pocket, loopbaancoaching, je haalde me er helemaal doorheen.
Maanden verstreken, een jaar verstreek. Ik bleef je voelen, je ruiken. Je verdween in mijn diepste gedachten, maar was nooit ver weg. Verdriet omdat je er niet meer was, blijheid omdat ik dat mooie had kunnen ervaren, piekerend over waar je nu was en wat je nu juist deed.
En dan, kwam ik je tegen. Ik voelde jouw aanwezigheid, ik zag je. Overdonderd om jou terug te zien, overmand door emoties. Niet de durf om je aan te spreken, genietend omdat je nog steeds was zoals ik me je voorstelde. Het klopte, ik ben je nooit vergeten. Ik zal je nooit vergeten.
I'm insane, of niet. Klik zei het. Klik was het. Klik zal het voor altijd zijn.
Hé jij, ja jij. Jij zit voor altijd in mijn hart.
Onthou dat.
Zo veel liefs,
Zo veel goeds,
L.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten