Bezweken kronkels.
De combinatie van een nieuwe job, de opstart van de lessen, de workload van de vereniging en onderbroken nachten door piekergedachten eisen zijn tol. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, dit gaat zelfs mijn sterke wil te boven.
Een echte relapse kwam dan toch niet geheel onverwacht, al was het zeker en vast niet gewenst. Al ben ik voor de buitenwereld niet veranderd, niets is nog hetzelfde. Het is weer een constant afwegen die veel aanpassingen vergt.
Ik weigerde voorlopig invasieve onderzoeken, omdat ik eerst emotioneel moet accepteren dat ik terug ziek ben. Op een of andere manier ga ik tijdens een remissie periode weer in ontkenning ‘het lijkt er niet meer te zijn’, leef ik tegen de volle 100% om dan tegen een situatie zoals deze aan te lopen. Maar ik weet ook dat ik zo ben, ik wil het niet anders. Ik heb nog zoveel toekomstdromen en mijn kronkels mogen deze in geen geding in de weg staan.
Ik geloof er ook in dat we dit weer samen doorkomen, ze moesten zich gewoon nog eens laten horen om mij een rem op te leggen, dat is zo wat de enige alarmbel die lijkt te werken. Ook al zijn er genoeg mensen aan de zijlijn die deze voorspelling al maanden geleden deden.
Enkele maanden geleden, in januari 2018 stopte ik op eigen vraag met mijn onderhoudsmedicatie, naast de studiemedicatie die ik kreeg. Omdat ik het gevoel had, dat mijn kronkels sterk genoeg waren en ik een acceptabele manier van leven had gevonden waarin de onderhoudstherapie geen plaats meer had (ik vergat het ook de helft van de tijd in te nemen). Vandaag stel ik mij de vraag of dat toch de juiste weg was, al kan ik hier niet meer op terugkomen en kan ik mezelf hier ook niet meer in veranderen. ’t Is zo en we moeten verder.
Uiteraard heerst er nu opnieuw angst. Angst om hoe het verder moet, welke behandelingsopties er nog zijn en in hoever ik mijn plannen zal moeten aanpassen. Ik ervaar ook meer ongemak; eten brengt ongemak met zich mee, vroeger opstaan omdat ik frequenter naar het toilet moet, Imodium en Buscopan passeren dagelijks de revue, … ik was het echt weer even vergeten. En dan speelt de optie van heelkunde terug op in mijn gedachten, want ik weet nog dat ik 3 jaar geleden zei ‘ bij de volgende opstoot gaan die darmen er echt uit’, maar er is zodanig veel ademruimte geweest de afgelopen jaren, dat ik ook die beslissing weer helemaal in twijfel trek.
Toen ik deze nacht voor het eerst sinds jaren weer moest opstaan om naar het toilet te gaan, zakte de moed mij in de schoenen. Hoe krijg ik dit ooit de baas, zulke refractaire ziekte samen met mijn levensstijl ( die ook mijn grootste droom bleek te zijn). Uiteraard zijn dat de momenten waarop je je liever iemand anders waande. Waarom ik en niet die andere. Die zorgeloosheid lijkt niet voor me weggelegd. En dan nemen tranen het over. Maar die zijn ook nodig, om de volgende dag weer met goede moed en een nieuwe adem aan de dag te beginnen. Te doen alsof er niets aan de hand is en het beste van jezelf te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten