Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar, daar waar ik jaren gevochten heb tegen mijn kronkels, was ik in de drukte van al mijn engagementen mezelf kwijtgeraakt. Hoe hard ik ook Lynn riep, ik was ze kwijt en kon ze geen nieuwe inhoud geven. Weken heb ik voor me gestaard en kon ik alleen maar huilen. Denken aan hoe ik vorig jaar het jaar ben ingegaan, doet me nog steeds slikken.
Daar waar ik al die jaren zorgden voor anderen, was ik de innerlijke zorg voor mezelf helemaal kwijt. Wat vond ik belangrijk? Waar werd ik gelukkig van? Wat zijn mijn dromen nog in het leven? Ik kon er geen antwoord op bieden en het verlangen naar een gezin om in thuis te komen was groot en veel te lang onder de radar blijven leven. Dat ik in dit grote innerlijke verdriet ook nog moest afscheid nemen van wat liefde bleek te zijn, maakt het er niet gemakkelijker op. Al gaf hij mij dat duwtje in de rug om voor mijn eigen geluk te kiezen. Hij zorgde voor die ene belangrijke wegwijzer.
Ondertussen ben ik al enkele weken thuis van een reis die tegelijk confronterend en gelukzalig was. Een pauze tussen de Zuid-Afrikaans natuur, de openhartige bevolking en het ontmoeten van nieuwe personen was een eye-opener. Daar waar ik de eerste dagen innerlijk nog steeds niet kon loskoppelen van de latent aanwezige dosis adrenaline en zorgen thuis, bracht een verrijkend gesprek met een geëmigreerde Belgische dame eindelijk de rust. Toen een dag later een groepje van 40 kinderen ons enthousiast tegemoet zong met Shosholoza, wist ik het zeker. Die ervaring, dat moment, dat was geluk. Mijn hart liep over van liefde, wat had ik momenten zoals dit gemist. Had ik ze wel eerder zo kunnen toelaten? Het voelde als een eerste keer. Tranen en knuffels, meer had ik niet nodig.
De reis was vermoeiend, maar zo beklijvend. In 24 dagen doorkruisten we de helft van Zuid-Afrika, gingen we doorheen Swaziland en Lesotho en sloegen we geen enkele hoogtepunt over. Verschillende plaatsen en belevingen grepen mij naar het hart en het meest mooie was dat ik voor 1 keer niet met het thuisfront moest bezig zijn. Alles stond stil en niemand had mij nodig. Ontsnappen deed deugd en ik voelde mij op geen enkel moment schuldig.
En mijn kronkels? Die hebben op 1 dag na geen enkel moment van zich laten horen. Ze voelden de innerlijke rust en vaarden mee op het ontspannen gevoel.
Ik nam veel foto's om de herinnering levend te houden en ik grijp er nog elke dag naar terug.
De tijd vloog en de angst groeide. Hoe kon ik wat ik hier geleerd en gevoeld had meenemen naar huis zonder opnieuw in de alledaagsheid te belanden? Welke aanknopingspunten kan ik gebruiken om dit gevoel in België verder te zetten?
Zittend op een rots aan kaap de Goede Hoop kon ik niet anders dan huilen. Van geluk, omdat ik eindelijk, na 28 jaar, voor mezelf koos en de reis maakte waar ik al jaren van droomde, omdat ik een deel van mezelf hier gevonden had en niet wilde achterlaten.
Maar ook omdat ik hoopte jou hier te kunnen achterlaten, Yves.
Jij die mij onrechtstreeks hierheen hebt geleid.
Jij die mij die belangrijke wegwijzer gaf om Afrika tot een turning point te maken.
Jij die onvervangbaar blijkt te zijn.
Jij die ik maar niet uit mijn hart kan laten kruipen.
Hoe hard ik daar aan kaap de goede hoop ook mijn best deed.
Ik hield je al huilend stevig vast in mijn hart.
Maar hé, ik deed het. Weet dat. Ik ging op droomreis en keerde anders terug.
Met meer zelfkennis, gevoel en nieuwe inzichten.
En mede door jou, maar ook doordat ik eindelijk sterk genoeg was om door te zetten, ging ik enkele grote stappen vooruit.
2020, ik hoop oprecht uit de grond van mijn hart dat het wat milder kan.
Dat ik meer tijd heb voor mezelf, mijn omgeving en bovenal kan voelen wat écht genieten is.
Liefs,
Lynn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten