Tik Tak, de tijd vliegt!
Bijna een gediplomeerde verpleegkundige, naast al vroedvrouw te zijn. Ik tel de dagen af tot ik zelf kan fungeren als volwaardig teamlid met een eigen verantwoordelijkheid. Waar dat zal zijn, daar durf ik nog niet teveel in te hopen, al heb ik zo wel mijn voorkeuren.
Ik probeer mijn eigen angsten los te laten en het me te laten overkomen. Goede stageresultaten hebben mijn vertrouwen een boost gegeven. Ik kan hét, mét colitis ulcerosa. Al is het net dat ietsje harder knocken, but that's fine! Dat maakt de voldoening des te groter.
Ik ben volop bezig met officiele sollicitaties als verpleegkundige.
En er is maar 1 vraag die heel de tijd in mijn hoofd speelt, vertel ik het of vertel ik het niet?
Wat doe ik als ze er gericht achter vragen? Ontkennen, bekrachtigen of de kwaliteiten van het leven met een chronische ziekte én verpleegkundige zijn uit de kast halen? (Want die zijn er ook, ja!)
Ik heb verschillende scenario's klaar. Al ga ik van het idee uit er niet zelf over te beginnen.
Uiteindelijk ben ik even professioneel als een ander en kan ik niet in de toekomst kijken om te zien hoe het evolueert. Ik weet alleen maar dat ik gemotiveerd ben om te groeien en uit te groeien tot een kwaliteitsvolle verpleegkundige. Het is mijn droomjob en dat voel ik elke dag opnieuw (ookal is het vaak zéér vroeg uit de veren zijn!)! Daarnaast weet ik maar al te goed hoe het is om omringd te worden door een goed multidisciplinair team die altijd voor je klaar staat. Ik wil een andere patiënt dus meer dan hetzelfde bieden!
Het is een grote stap, een belangrijke stap en een heel onzekere stap. Voor iedereen, maar bovenal met een chronische ziekte. Het lijkt alsof je je net dat ietsje meer moet bewijzen vanwege vooroordelen. En hopelijk kijken ze door de juiste bril!
Want als er 1 meisje is die helemaal overtuigd is van haar keuze tot verpleegkundige, dan ben ik het wel. En ik zal er alles aan doen dat ook te bewijzen.
"Being normal, is boring!" - Marilyn Monroe
Lynn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten