Unplugged

Ergens diep in mijn hoofd, losgekoppeld, hang jij daar nog steeds. 

Onverwerkt, onverklaard, onbemind, maar toch gegeerd. 

Ik vecht, om je te verklaren, om je te vergeten, maar het voelt als bezeten. 

Ik droom, van wat we zouden kunnen hebben, 

Hoe oprecht ik je zou kunnen liefhebben. 

           18 maanden geleden. 

Unplugged, but unforgotten. 

Hé jij, ja jij, voor altijd. 

Balancing

Herfst. 

Er is de laatste tijd maar weinig ademruimte. Ik val in herhaling, ik weet het. 

Ergens tussenin verplicht ik mezelf om eens grondig naar die kronkels te laten kijken. 

Ik kan de ongemakken niet langer meer negeren, het vergt teveel van mijn energie. Wat bij mij vooral tot grote frustratie en boosheid leidt. 

Voor het eerst in 2 jaar verrichten ze opnieuw een sigmoidoscopie Het zweet breekt me uit, mijn hartslag en ademhaling lopen de spuigaten uit. Hoe meer die onderzoeken plaatsvinden, hoe erger mijn paniek en ongemak is, vooral door het blootgeven en overgeven van mezelf. De controle loslaten. Al weet ik dat die verpleegkundigen en supervisoren de hele dag niets anders doen, toch krijg ik die angst maar niet gedempt. En wetende dat ik mijn eigen patiënten dit frequent moet laten ondergaan, gaf mij het gevoel dat ik niet moest zeuren en doorbijten. Al stonden de tranen mij nader bij het eerste contact met de verpleegkundige die mij voorbereidde voor het onderzoek. Ze brengt nochtans een erg positieve boodschap: “Jou hebben we hier al lang niet meer gezien.” Ik sta met mijn mond vol tanden, maar er kan een lach af, want ja ik ben echt lang goed geweest en heb daar verdomd hard van genoten. En ook nu zullen we dit weer de baas krijgen en met opgeheven hoofd verder gaan. 

De doordringende geur van de onderzoeksafdeling is ondraaglijk wanneer ik weet wanneer het mijn beurt is. Het geeft me flashbacks naar de andere keren dat ik dit onderging. 

Ik heb hier zo genoeg van en  heb er helemaal geen zin in om terug geconfronteerd te worden met kronkels die ziek zijn en begeven onder de stress. Maar het stelde me gerust toch iets of wat vertrouwde gezichten te zien. 

En mijn vrees is gegrond, actieve ontsteking is het besluit. Gelukkig wel niet zo fulminant. En met een vreemd roesje blijf ik uiterst positief. Voor  het eerst in weken ben ik door het roesje volledig los van enige vorm van stressprikkels. 

Het besluit is dat cortisone de komende weken weer mijn vaste vriend zal zijn. Al hebben ze dat wel enkele keren moeten herhalen voor het binnendrong, restverschijnselen van de verdoving noemen ze dat.  In tijden zoals deze zeg ik daar zeker geen nee tegen, want in geen geding heb ik nu de tijd om ziek in de zetel te liggen. Ik moet verder.

Ik heb het vooral moeilijk om te doseren, en daar word ik meermaals per dag op gewezen door wel iedereen uit mijn omgeving. Een moeilijke opdracht, want datgene wat ik vandaag doe is ook datgene wat ik graag doe, waar ik energie van krijg en dat ik moeilijk kan loslaten. Maar ik besef wel dat de overdrive waar ik gemakkelijk aan toegeef een val is voor die kwetsbare darmen. Elke keer opnieuw. Dat ik daardoor ook dat refractair verloop maar niet onder controle krijg. Ik moet dus op zoek naar een evenwicht. Zowel lichamelijk als organisatorisch. Diep vanbinnen weet ik dat ik dit geen maanden, zelfs jaren volhou, maar de wil om het toch allemaal maar te proberen is te groot. Ik slinger heen en weer tussen kiezen voor mezelf, of ervoor zorgen dat ik slaag in de doelen die ik mezelf heb opgelegd en waar ik ook oprecht gelukkig van word. Het voelt aan als opnieuw kiezen tussen mijn kronkels en dromen. En daar breekt mijn hart op, want ik wil deze weg vooral samen afleggen. Want zonder die kronkels was ik in geen geval de onafhankelijke en sterke vrouw geworden die ik nu ben. Dan had ik ook deze weg in het leven niet gekozen en was mijn leven niet zo verrijkt geweest. 

Dus kronkels, geef me tijd, hou het mild, zodat we toch nog samen verder kunnen. 

Living the dream, struggling with reality

Bezweken kronkels. 

De combinatie van een nieuwe job, de opstart van de lessen, de workload van de vereniging en onderbroken nachten door piekergedachten eisen zijn tol. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, dit gaat zelfs mijn sterke wil te boven.  

Een echte relapse kwam dan toch niet geheel onverwacht, al was het zeker en vast niet gewenst. Al ben ik voor de buitenwereld niet veranderd, niets is nog hetzelfde. Het is weer een constant afwegen die veel aanpassingen vergt.  

Ik weigerde voorlopig invasieve onderzoeken, omdat ik eerst emotioneel moet accepteren dat ik terug ziek ben. Op een of andere manier ga ik tijdens een remissie periode weer in ontkenning ‘het lijkt er niet meer te zijn’, leef ik tegen de volle 100% om dan tegen een situatie zoals deze aan te lopen. Maar ik weet ook dat ik zo ben, ik wil het niet anders.  Ik heb nog zoveel toekomstdromen en mijn kronkels mogen deze in geen geding in de weg staan. 

Ik geloof er ook in dat we dit weer samen doorkomen, ze moesten zich gewoon nog eens laten horen om mij een rem op te leggen, dat is zo wat de enige alarmbel die lijkt te werken. Ook al zijn er genoeg mensen aan de zijlijn die deze voorspelling al maanden geleden deden. 

Enkele maanden geleden, in januari 2018 stopte ik op eigen vraag met mijn onderhoudsmedicatie, naast de studiemedicatie die ik kreeg. Omdat ik het gevoel had, dat mijn kronkels sterk genoeg waren en ik een acceptabele manier van leven had gevonden waarin de onderhoudstherapie geen plaats meer had (ik vergat het ook de helft van de tijd in te nemen). Vandaag stel ik mij de vraag of dat toch de juiste weg was, al kan ik hier niet meer op terugkomen en kan ik mezelf hier ook niet meer in veranderen. ’t Is zo en we moeten verder. 

Uiteraard heerst er nu opnieuw angst. Angst om hoe het verder moet, welke behandelingsopties er nog zijn en in hoever ik mijn plannen zal moeten aanpassen. Ik ervaar ook meer ongemak; eten brengt ongemak met zich mee, vroeger opstaan omdat ik frequenter naar het toilet moet, Imodium en Buscopan passeren dagelijks de revue, … ik was het echt weer even vergeten. En dan speelt de optie van heelkunde terug op in mijn gedachten, want ik weet nog dat ik 3 jaar geleden zei ‘ bij de volgende opstoot gaan die darmen er echt uit’, maar er is zodanig veel ademruimte geweest de afgelopen jaren, dat ik ook die beslissing weer helemaal in twijfel trek. 

Toen ik deze nacht voor het eerst sinds jaren weer moest opstaan om naar het toilet te gaan, zakte de moed mij in de schoenen. Hoe krijg ik dit ooit de baas, zulke refractaire ziekte samen met mijn levensstijl ( die ook mijn grootste droom bleek te zijn). Uiteraard zijn dat de momenten waarop je je liever iemand anders waande. Waarom ik en niet die andere. Die zorgeloosheid lijkt niet voor me weggelegd. En dan nemen tranen het over. Maar die zijn ook nodig, om de volgende dag weer met goede moed en een nieuwe adem aan de dag te beginnen. Te doen alsof er niets aan de hand is en het beste van jezelf te geven. 

Ren, zo ver als je kan.

Ik ben oke, meer dan oke.
Daar kunnen jullie vanop aan.
Professioneel ben ik mezelf volledig aan het ontplooien, dit is wat ik nu wil.
Ik streef mijn dromen na, krijg kansen die ik met 2 handen grijp en waar ik mij de volle 100% instort.
Maar soms, heel af en toe, als er plots wat ademruimte is, als ik in mijn drukke agenda wat vrije tijd heb, is er de paniek. Die bekruipt mijn lichaam zachtjes via mijn ademhaling en zet zich om in een stekend gevoel ter hoogte van mijn borstbeen. Het natuurlijke alarmsignaal, ik die verzeil in mijn piekergedachten:
      Ben ik wel goed bezig?
      Is dit alles wat ik wil?
      Zie ik er wel goed uit? Zou ik mijn haar niet anders doen? Zou ik toch niet wat vermageren?
      Ik ben al 27, maar relationeel nog geen vorderingen? Wat met die tikkende klok? Zoek.
      Ik ga naar de 30 en er is nog niets. Ik moet dringend op zoek naar een eigen stek om te kopen.
      Waar wil ik dan wonen? Waar ligt mijn hart? En hoe moet dat er dan uit zien?
 En dit is slechts een deel van mijn gedachten... Ze worden onderdrukt door mijn goed gevulde agenda, maar komen dan weer bovendrijven op rustige momenten. Tijdens het pendelen naar Gent, een rustige namiddag in de zetel, strijken, ....
En de meest gemakkelijke manier om hier mee om te gaan, is door er van weg te rennen. Door nog meer die agenda vol te plannen en te compenseren in stukken waar ik wel zeker van ben.
Al is dat niet het juiste. Leren toelaten, leren relativeren, leren die overheersende stem te temperen met positieve gedachten, ze plaatsen en links kunnen laten liggen.
Blijkbaar ben ik daar zeker niet de enige in, integendeel. Iedereen ervaart het en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.  Wetende dat iedereen er op zijn eigen manier mee kampt, stelt me gerust. Ik ben dan toch niet zo abnormaal.

Ik ga nog steeds elke maand naar de psycholoog. Ondanks dat het relatief goed gaat, vind ik het belangrijk te blijven reflecteren, en het is ook een moment waarop ik al die piekergedachten, kan en durf toe te laten. Het is zij ook die mij aanraadde om te schrijven. Schrijven, de enige manier waarop ik mijn gedachten kan toelaten en ordenen.

Ik neem nog even de tijd om mijn vorige blogpost te plaatsen. Wel, dat lag ook al een tijdje te sudderen in mijn lijf.  Het is een afsluiter, van een mooie tijd, van een prachtige man die niet half beseft hoe inhoudelijk goed hij is, die niet half beseft welk gevoel hij hier heeft achtergelaten. Er kan tijd overgaan, er kunnen nieuwe herinneringen overgaan, maar het verandert niets.
Het gemis blijft er, het gemis zal er altijd zijn.
Sommige mensen veroveren nu eenmaal een speciale plaats, diep vanbinnen.

Liefs,

Lynn




     
   

Hé jij, voor altijd.

Hé jij,

Ja jij,

Weet je nog die tijd voor de zomer.

Die tijd dat we elkaar tegenkwamen, daten en de tijd stilstond.

Wandelen in het bos, samen gezellig dineren, de autoritten op zoek naar afhaalmaaltijden, want ja daar hadden we niet altijd evenveel tijd voor.

Tot in de vroege uurtjes bleven we samen, daarna hervatten we elk ons drukke leven.

Jij in de natuur, ik in het ziekenhuismilieu. Helemaal oké.

En toch bleef het hangen, vonden we elkaar elke keer weer terug.

Het hoefde niet benoemd te worden, dat was er te veel aan. Dat maakte het te ingewikkeld.

Ik durfde het niet benoemen, uit angst om dat mooie wat we hadden te verliezen.

Zonder woorden stopte het, onbenoemd hernamen we elk onze weg in het leven.

Maar jij, ja jij, bleef altijd hangen in mijn gedachten. Geen enkele andere persoon kwam zo dicht bij mijn innerlijke ik. Ik deelde mijn angsten met je, durfde mijn onzekerheden te benoemen.

Onbewust door onze gesprekken tilde je me naar een hoger niveau.

Rijbewijs in the pocket, loopbaancoaching, je haalde me er helemaal doorheen.

Maanden verstreken, een jaar verstreek. Ik bleef je voelen, je ruiken. Je verdween in mijn diepste gedachten, maar was nooit ver weg. Verdriet omdat je er niet meer was, blijheid omdat ik dat mooie had kunnen ervaren, piekerend over waar je nu was en wat je nu juist deed.

En dan, kwam ik je tegen. Ik voelde jouw aanwezigheid, ik zag je. Overdonderd om jou terug te zien, overmand door emoties. Niet de durf om je aan te spreken, genietend omdat je nog steeds was zoals ik me je voorstelde. Het klopte, ik ben je nooit vergeten. Ik zal je nooit vergeten.

I'm insane, of niet. Klik zei het. Klik was het. Klik zal het voor altijd zijn.

Hé jij, ja jij. Jij zit voor altijd in mijn hart.

Onthou dat.

Zo veel liefs,

Zo veel goeds,

L.

Growing up - Chasing dreams

Mijn prikkels afschrijven, dat heeft me de weg naar de blog weer doen vinden. 

Ik was weer even kwijt hoeveel rust schrijven mijn hoofd biedt. En nu is dat wat ik zoek. 

Ik raas de laatste maanden door de drukte van het leven, puur op mijn gevoel doe ik waar ik echt gelukkig van word. Loopbaancoaching maakte mij zelfzeker in mijn beroepskeuzes. Ik bewandel de juiste weg in de gezondheidssector en opnieuw studeren was de intellectuele uitdaging die nog ontbrak. 2018 bracht me veel nieuwe wegen, veel ademruimte, maar ook veel angsten. Maar laat die angsten, dat grensverleggende juist datgene zijn die me maken tot wie ik ben. Want zoals mijn mama het steeds omschrijft: "met Lynn weet je nooit wat te verwachten."

In februari startte ik een nieuw hoofdstuk in Gent,  ik startte de opleiding tot master management en beleid van de Gezondsheidszorg, niet zo een verrassende keuze, toch? :) Het was de 2de keuze naast seksuologie, die uiteindelijk mijn voorkeur kreeg in 2015, maar die ik maar 3 maanden volhield. En deze keer zat het vanaf de eerste les juist, dit is interessant en verrijkend. Dit is waar ik mee verder wil, meewerken op beleidsniveau. En dat loonde in juni, wat een hele opluchting was. 

Masteren gaf me ook op professioneel vlak kansen, zo werd ik alsnog gevraagd om de functie van casemanager op te nemen op de dienst abdominale heelkunde. Sinds juni 2018 werk ik parttime als casemanager, naast nog een klein percentage als verpleegkundige en mijn voorzitterschap voor CCV-vzw. Je leest het, mijn agenda zit goed vol, maar toch zit in mijn hoofd meer rust dan ooit, omdat ik alles doe met mijn volle goesting!

Het goede professionele functioneren leidt me ook wat af van mijn persoonlijk functioneren, niet altijd een even goed idee, maar het helpt. Afgelopen jaar bleef ik erg hangen in de ongelukkigheid van 'het alleen zijn'. Op mezelf wonen, was de eerste weken leuk, maar daarna sijpelde het echt alleen zijn en het niet kunnen ventileren binnen. Daar valt gelukkig een mouw aan te passen, zo zocht en vond ik snel een huisgenoot. Sinds april, nog geen jaar na mijn eigen verhuis, huisde hij in. En ik had er geen betere kunnen vinden! It's a match!

En nee, geen liefdesmatch. We vissen immers zo wat in dezelfde vijver ;)
Voor de nieuwsgierigen onder jullie, mijn hengel hangt nog steeds uit, al hangt die de laatste tijd meer naast dan in de vijver. Ik laat het los, want de negatieve ervaringen van het afgelopen jaar deden me geen deugd. Ik werd getekend en draag het nog steeds mee. Ik ben er niet klaar voor om een nieuwe liefde in mijn leven toe te laten, daarvoor heb ik nog enkele andere dingen af te sluiten. Al blijf ik diep vanbinnen dromen van een sprookjeshuwelijk en enkele kinderen aan mijn handen de komende jaren. In tussentijd geniet ik vooral van de vrienden rondom mij die het goede voorbeeld geven en die me de hoop geven dat het ooit zeker voor mij weggelegd zal zijn.

En hé, waar zijn die kronkels in heel deze update?
Die leven nog, dat zeker. De laatste weken laten ze van zich horen. Wat ik begrijp, ik heb ze wel erg onder druk gezet, al die prikkels doen hen geen deugd. Ik trok vandaag aan de alarmbel, liet wat bijkomende onderzoeken doen. We zien wel waartoe het leidt. Ik ben er deze keer alleszins goed op tijd bij en laat me niet meesleuren in de sluimerende angst die daaraan vast hangt. Relativeren, wie zijn best doet, zal het leren.

Bovenal, vergeet niet te genieten.
Genieten van de kleine dingen, dat besef je pas wanneer de grootste dingen je overkomen.

Veel liefde voor jullie,

Lynn