A concious choice, a turning point.

South-Africa, you were my wake-up call. Thank you for that. 

Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar, daar waar ik jaren gevochten heb tegen mijn kronkels, was ik in de drukte van al mijn engagementen mezelf kwijtgeraakt. Hoe hard ik ook Lynn riep, ik was ze kwijt en kon ze geen nieuwe inhoud geven.  Weken heb ik voor me gestaard en kon ik alleen maar huilen. Denken aan hoe ik vorig jaar het jaar ben ingegaan, doet me nog steeds slikken. 

Daar waar ik al die jaren zorgden voor anderen, was ik de innerlijke zorg voor mezelf helemaal kwijt. Wat vond ik belangrijk? Waar werd ik gelukkig van? Wat zijn mijn dromen nog in het leven? Ik kon er geen antwoord op bieden en het verlangen naar een gezin om in thuis te komen was groot en veel te lang onder de radar blijven leven. Dat ik in dit grote innerlijke verdriet ook nog moest afscheid nemen van wat liefde bleek te zijn, maakt het er niet gemakkelijker op. Al gaf hij mij dat duwtje in de rug om voor mijn eigen geluk te kiezen. Hij zorgde voor die ene belangrijke wegwijzer.

Ondertussen ben ik al enkele weken thuis van een reis die tegelijk confronterend en gelukzalig was. Een pauze tussen de Zuid-Afrikaans natuur, de openhartige bevolking en het ontmoeten van nieuwe personen was een eye-opener. Daar waar ik de eerste dagen innerlijk nog steeds niet kon loskoppelen van de latent aanwezige dosis adrenaline en zorgen thuis, bracht een verrijkend gesprek met een geëmigreerde Belgische dame eindelijk de rust.  Toen een dag later een groepje van 40 kinderen ons enthousiast tegemoet zong met Shosholoza, wist ik het zeker. Die ervaring, dat moment, dat was geluk. Mijn hart liep over van liefde, wat had ik momenten zoals dit gemist.  Had ik ze wel eerder zo kunnen toelaten? Het voelde als een eerste keer. Tranen en knuffels, meer had ik niet nodig. 

De reis was vermoeiend, maar zo beklijvend. In 24 dagen doorkruisten we de helft van Zuid-Afrika, gingen we doorheen Swaziland en Lesotho en sloegen we geen enkele hoogtepunt over. Verschillende plaatsen en belevingen grepen mij naar het hart en het meest mooie was dat ik voor 1 keer niet met het thuisfront moest bezig zijn. Alles stond stil en niemand had mij nodig. Ontsnappen deed deugd en ik voelde mij op geen enkel moment schuldig. 

En mijn kronkels? Die hebben op 1 dag na geen enkel moment van zich laten horen. Ze voelden de innerlijke rust en vaarden mee op het ontspannen gevoel. 

Ik nam veel foto's om de herinnering levend te houden en ik grijp er nog elke dag naar terug. 

De tijd vloog en de angst groeide. Hoe kon ik wat ik hier geleerd en gevoeld had meenemen naar huis zonder opnieuw in de alledaagsheid te belanden? Welke aanknopingspunten kan ik gebruiken om dit gevoel in België verder te zetten? 

Zittend op een rots aan kaap de Goede Hoop kon ik niet anders dan huilen. Van geluk, omdat ik eindelijk, na 28 jaar, voor mezelf koos en de reis maakte waar ik al jaren van droomde, omdat ik een deel van mezelf hier gevonden had en niet wilde achterlaten. 

Maar ook omdat ik hoopte jou hier te kunnen achterlaten, Yves. 

Jij die mij onrechtstreeks hierheen hebt geleid. 

Jij die mij die belangrijke wegwijzer gaf om Afrika tot een turning point te maken. 

Jij die onvervangbaar blijkt te zijn.

Jij die ik maar niet uit mijn hart kan laten kruipen. 

Hoe hard ik daar aan kaap de goede hoop ook mijn best deed. 

Ik hield je al huilend stevig vast in mijn hart.

Maar hé, ik deed het. Weet dat. Ik ging op droomreis en keerde anders terug. 

Met meer zelfkennis, gevoel en nieuwe inzichten. 

En mede door jou, maar ook doordat ik eindelijk sterk genoeg was om door te zetten, ging ik enkele grote stappen vooruit. 

2020, ik hoop oprecht uit de grond van mijn hart dat het wat milder kan. 

Dat ik meer tijd heb voor mezelf, mijn omgeving en bovenal kan voelen wat écht genieten is. 

Liefs, 

Lynn 

Voet op Afrikaanse bodem.

Alweer 6 maanden. Ik betrap mezelf op een schrijfpauze van 6 maanden.
Een bewuste of onbewuste pauze? Een fase van weglopen of van verwerken?
Na mijn mentale krak in januari, probeerde ik stilletjes aan weer recht te staan.  In de drukte van het leven, was ik mezelf kwijt. Niet veel later was ik niet alleen mezelf kwijt, maar ook een onverwacht gevonden soulmate die me, onbewust, deed voelen wat liefde was. Alleen besefte ik dat laatste veel te laat.

We eindigden in tranen. De deur, die je zoveel keer per dag sluit, om de ruimte af te sluiten, om de warmte binnen te houden, om de privacy te vinden, kreeg voor 1 keer een andere betekenis. Het was een afsluiten van een hoofdstuk, elkaar loslaten. Het was de deur die het einde van ons betekende. Ik kreeg ze niet gesloten, jij evenmin. Uiteindelijk deden we het samen. Met elk aan een kant, zonder woorden, met een traan. Dat tafereel samen met jouw laatste woorden; "Ik hoop dat iemand jou kan leren te genieten, jezelf voorop te zetten, want dat gun ik je zo hard. Werk is niet alles. Er is zoveel meer." bleven de weken nadien in mijn hoofd spelen.

Het was de dialoog die me deed beseffen dat ik diep vanbinnen op zoek moest gaan naar mijn geluk.
Het was de stap die ik nodig had om mijn grootste droom na te jagen.
Middenin mijn verwerkingsproces, boekte ik in no time een verre reis.
Ik ga naar Zuid-Afrika en neem mee, mezelf en 11 onbekende reizigers. Een rondreis van Johannesburg tot in Kaapstad, met stops in Swaziland en Lesotho. Het aftellen kan nu echt beginnen, van eind oktober tot de 4de week van november ben ik niet op Belgische bodem. Voor de eerste keer in jaren kies ik voor mezelf en laat ik mijn professionele werk, mijn studies, mijn vrijwilligerswerk en mijn omgeving achter me.
Beladen met wat gezonde spanning, ben ik er helemaal klaar voor.

Er is slechts 1 gevoel dat ik maar niet getemperd krijgt. Dat ben jij.
Ik probeer de hele tijd niet verliefd op je te zijn, maar het werkt blijkbaar niet.
Je bekruipt me, bespeelt me, ondanks de ijzige stilte.
Je deed wat met me, doet dat nog steeds.
Jouw gemis brengt me naar een van mijn grootste dromen.
Mijn voeten op Afrikaanse bodem zetten.

Of ik laat je daar achter, of onze wegen moeten elkaar terugvinden.
Beloof me dat.

Come & Go

En ergens tussenin die doolhof, kwam jij ook nog eens op mijn pad. 

Zo leuk, zo uniek, zo hard van genoten, maar toch was loslaten het juiste. 

Lieve Y. 

Ik schreef dit neer, nog voor we de beslissing namen elkaar los te laten, elk weer een eigen weg in het leven gingen leiden. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Dankbaarheid, tranen van geluk, maar ook van gemis. Je leerde me zoveel, op zo een korte tijd. 

Ik vecht nog altijd met de gedachte dat we iets goeds moesten loslaten, dat we in tranen afscheid namen, wetende dat we dit alletwee verdomd hard gingen missen. Nooit meer wil ik terug naar die dag en dat moment. Ik wist niet dat het leven zo wreed kon zijn, 2 mensen die oprecht elkaar leuk vinden en zulke mooie tijd beleefden, toch uit elkaar rukken. 

En toch wisten we beiden dat dat op dat moment het juiste was. 

"Mijmerend in de zetel, onze lange gesprekken missend. Ik heropen en herlees ze. We vonden elkaar zo snel, met veel diepgang, eerlijkheid en bovenal zoveel vertrouwen en humor. Soms wilde ik het opnieuw doen, om het anders aan te pakken. Of wil ik vooruit spoelen om het dan opnieuw te doen, elk in een andere fase van ons verwerkingsproces. Maar tijd is onveranderlijk. Dus kijk ik vooruit en weer terug, naar wat we samen hadden, naar wat we hebben beleefd. Merci. Echt. Voor altijd."

Je liet de boot om te daten opnieuw aanmeren. Al ging dat aanmeren niet zonder een zware storm. 

Je hield vol, en we gingen ervoor. En dat was vanaf de eerste date er boenk op. We vonden elkaar in verdriet en kwetsbaarheid, een gebroken hart. Eerst zonder zorgen, maar toch twijfelend. Moet dat echt nu?

Ik stel me nog altijd de vraag: "waarom?"

En bovenal stel ik me de vraag: "Net dan?" 

Ik ben ervan overtuigd dat je de juiste weg zal vinden, want ik ontmoette zelden zo een pure en eerlijke man. Ik kan 'ons' maar moeilijk missen, maar ben ook niet klaar voor benoemingen, omdat het belangrijk is dat ik eerst Lynn opnieuw moet terugvinden. 

En jij, jij verdient zoveel meer. Jou leren kennen was een geschenk op zich. Zo onverwacht kwam je op mijn pad, alsof we echt iets van elkaar konden leren. 

Ik heb dubbel en dik genoten van de tijd die samen hebben gehad. 

En in de schaduw, aan de zijlijn, blijf ik zo hard voor je supporteren. 

Ondanks dat ik dacht dat er geen plaats meer was in mijn hart, wist jij toch ergens een plekje te veroveren. Ik krijg het niet over mijn lippen dat ik je oprecht graag ben beginnen zien, maar voor iemand zoals jij, zal ik er altijd zijn. Onvoorwaardelijk. 

Vrees niet, ik voel me niet gekwetst. Dat deed je niet, je gaf me de mooiste tijd. De mooiste herinneringen. En die neem ik overal mee naartoe. 

Je was een man vol wijsheden, die zich zo openstelde, dat ik zelf ook ontdooide. Misschien was dat wel de levensles die ik er moest zien uit te halen? Ontdooi, en wees Lynn. Want Lynn is oké en mag er zijn. 

Verdomme, wat mis ik u in mijn buurt. 

Ondertussen zijn er 4 weken verstreken, en toch kan ik niet anders dan elke dag aan je denken. Met een lach en een traan. 

Ik weet zeker, dat je zo trots zou zijn met de beslissing die ik onlangs nam. Want jij gaf mij dat duwtje in de rug. En deze keer ben ik niet bang, ik ga ervoor. Zonder twijfel maak ik die langverwachte droom waar.

Tijd, neem mij nog 1 keer terug. 

Anything, but nog everything

Ja, hier is hij pas, mijn eerste blog van 't jaar. 

Al enkele keren staarde ik naar dit leeg blad, maar op geen enkel moment kreeg ik verwoord wat er exact door me heen ging. Dat kan ik nog steeds niet. Geleidelijk aan probeer ik te hervatten, te bevatten wat me overkwam. 

Het eindejaar was een struggle. Voor het eerst wenste ik dat we de tijd vooruit konden zetten. Elke keer weer blij als ik terug kon keren naar mijn veilige haven, zonder vragen, zonder gedoe. Waar tranen toegelaten werden en de negatieve gedachten de overhand namen. Ik was 2 weken thuis om mijn examens van januari voor te bereiden, de enige 2 weken waar ik geen strakke drukke planning had in mijn agenda, waar mijn lijf duidelijk probeerde te compenseren. Moe, misselijk en vlagen van buikpijn en diarree. 

Dat kwam het studeren niet ten goede integendeel. Elke ochtend begon ik vol moed aan een nieuwe blokdag, maar die eindigde steevast in huilbuien en paniek. Wie was ik toch? Wat gebeurde er? 

Tot ik op een ochtend opstond met tranen en paniekaanvallen die niet te stoppen waren, ik voelde dat ik de controle over mezelf verloor. Ik vluchtte naar mijn collega's, en gelukkig maar, want daar kwam de echte slag. Kristine, weet dat ik jou voor altijd dankbaar ben. Jij vond me.

Voor het eerst sprak ik uit waar het allemaal om draaide: "Ik ben op zoek naar liefde, die me niet overkomt. Ik wil kinderen, hier en nu. Werken en studeren is mijn vluchtplaats, mijn enige houvast. Ik ben niet gelukkig. Ik doe alsof ik gelukkig ben." En toen kwamen de tranen nog des te harder. 

Ik was mezelf helemaal kwijt, ik blokkeerde. Meer dan 2 uur werd er op me ingepraat, maar de tranen rolde over de tafel. Ik kon geen kant meer uit, mijn benen waren zwaar, mijn lijf deed pijn en mijn masker kon afvallen. De puzzelstukken vielen in elkaar, maar dat was een onbeschrijfelijk en overheersend gevoel.

Mijn collega's besliste daar en toen dat het zo niet verder kon. Pauzeknop, nu of nooit. 

Ik vertrok, bleef huilen doorheen de rit naar huis, ik kreeg het niet gestopt. Ik besefte dat ik de komende weken niet meer welkom was op het werk. Mijn hoofd ging van "ik ben mijn job kwijt" naar "wat gaan ze wel niet denken van mij?". Net dat is hetgene waar ik de laatste maanden (misschien zelfs jaren) op teerde; Presteren, meningen van anderen en weglopen van mezelf.  Easy peasy toch?

Maar wie ben ik dan? Waar is die enthousiaste en goedlachse Lynn? Achter welke hoek heb jij je verstopt? Ik kreeg om te beginnen 4 weken om dat uit te zoeken. Een aartsmoeilijke opdracht, want ik wist niet waar te beginnen. Ik moest opnieuw leren omgaan met tijd, met dingen doen voor mezelf, maar mijn hoofd schreeuwde naar werk. Ik wilde gaan werken, want dat was zoveel gemakkelijker dan tot besef komen dat ik niet goed bezig was. 

Ik ging lopen, dat waren de momenten dat ik voelde dat de zorgen deels van me konden afglijden. Al besefte ik dan des te harder dat ik geen vrede kon nemen met mezelf. Mijn omgeving ziet me graag, kijken naar mij op omdat ik al zoveel gerealiseerd heb op mijn jonge leeftijd, maar dat werkt averechts. Ik zag mezelf steeds negatiever in. Ik wilde iemand anders zijn, die heeft het toch zoveel gemakkelijker? Ik vond ook geen uitweg in dat drukke leven van mij. 

Ik deed mijn werk ontzettend graag, maar de vele veranderingen op korte tijd en de drukte van de masteropleiding, samen met de drukke agenda van de vereniging maakten een doolhof in mijn hoofd, waar de uitgang niet meer van te vinden was. Ik zat vast. 

STOP. Kijk rond en voel. 

Wat voelde ik? Rouw en verdriet, omdat ik verloren had. Omdat ik zoveel gerealiseerd heb, maar Lynn kwijt was. Hoeveel ik ook riep op haar, ze kwam niet terug. 

Ondertussen zag ik al een glimp van haar. 

Ik stopte mijn studies en liet me weer omringen door die grote vriendengroep die ik verdomd hard nodig had. Ik liet anderen herinneringen boven halen van hoe ik vroeger was, hoe hard ze wensen die Lynn terug te zien. Ik mis ze en nog steeds, die minder zorgeloze en gelukkige Lynn. 

Maar ik werk, elke dag. En ik voel elke dag dat ik er stapjes dichterbij zet. Af en toe schrik ik nog eens terug, maar dan besef ik dat ik het oké is. Huilen voelt nu als veilig, als verwerken. Niet meer als paniek. Werken is nog steeds mijn levenslust en op heel moeilijke moment mijn toevluchtsoord, maar ik besef en dat is al veel. 

Tijd heelt, althans dat hoop ik toch. 

Unplugged

Ergens diep in mijn hoofd, losgekoppeld, hang jij daar nog steeds. 

Onverwerkt, onverklaard, onbemind, maar toch gegeerd. 

Ik vecht, om je te verklaren, om je te vergeten, maar het voelt als bezeten. 

Ik droom, van wat we zouden kunnen hebben, 

Hoe oprecht ik je zou kunnen liefhebben. 

           18 maanden geleden. 

Unplugged, but unforgotten. 

Hé jij, ja jij, voor altijd. 

Balancing

Herfst. 

Er is de laatste tijd maar weinig ademruimte. Ik val in herhaling, ik weet het. 

Ergens tussenin verplicht ik mezelf om eens grondig naar die kronkels te laten kijken. 

Ik kan de ongemakken niet langer meer negeren, het vergt teveel van mijn energie. Wat bij mij vooral tot grote frustratie en boosheid leidt. 

Voor het eerst in 2 jaar verrichten ze opnieuw een sigmoidoscopie Het zweet breekt me uit, mijn hartslag en ademhaling lopen de spuigaten uit. Hoe meer die onderzoeken plaatsvinden, hoe erger mijn paniek en ongemak is, vooral door het blootgeven en overgeven van mezelf. De controle loslaten. Al weet ik dat die verpleegkundigen en supervisoren de hele dag niets anders doen, toch krijg ik die angst maar niet gedempt. En wetende dat ik mijn eigen patiënten dit frequent moet laten ondergaan, gaf mij het gevoel dat ik niet moest zeuren en doorbijten. Al stonden de tranen mij nader bij het eerste contact met de verpleegkundige die mij voorbereidde voor het onderzoek. Ze brengt nochtans een erg positieve boodschap: “Jou hebben we hier al lang niet meer gezien.” Ik sta met mijn mond vol tanden, maar er kan een lach af, want ja ik ben echt lang goed geweest en heb daar verdomd hard van genoten. En ook nu zullen we dit weer de baas krijgen en met opgeheven hoofd verder gaan. 

De doordringende geur van de onderzoeksafdeling is ondraaglijk wanneer ik weet wanneer het mijn beurt is. Het geeft me flashbacks naar de andere keren dat ik dit onderging. 

Ik heb hier zo genoeg van en  heb er helemaal geen zin in om terug geconfronteerd te worden met kronkels die ziek zijn en begeven onder de stress. Maar het stelde me gerust toch iets of wat vertrouwde gezichten te zien. 

En mijn vrees is gegrond, actieve ontsteking is het besluit. Gelukkig wel niet zo fulminant. En met een vreemd roesje blijf ik uiterst positief. Voor  het eerst in weken ben ik door het roesje volledig los van enige vorm van stressprikkels. 

Het besluit is dat cortisone de komende weken weer mijn vaste vriend zal zijn. Al hebben ze dat wel enkele keren moeten herhalen voor het binnendrong, restverschijnselen van de verdoving noemen ze dat.  In tijden zoals deze zeg ik daar zeker geen nee tegen, want in geen geding heb ik nu de tijd om ziek in de zetel te liggen. Ik moet verder.

Ik heb het vooral moeilijk om te doseren, en daar word ik meermaals per dag op gewezen door wel iedereen uit mijn omgeving. Een moeilijke opdracht, want datgene wat ik vandaag doe is ook datgene wat ik graag doe, waar ik energie van krijg en dat ik moeilijk kan loslaten. Maar ik besef wel dat de overdrive waar ik gemakkelijk aan toegeef een val is voor die kwetsbare darmen. Elke keer opnieuw. Dat ik daardoor ook dat refractair verloop maar niet onder controle krijg. Ik moet dus op zoek naar een evenwicht. Zowel lichamelijk als organisatorisch. Diep vanbinnen weet ik dat ik dit geen maanden, zelfs jaren volhou, maar de wil om het toch allemaal maar te proberen is te groot. Ik slinger heen en weer tussen kiezen voor mezelf, of ervoor zorgen dat ik slaag in de doelen die ik mezelf heb opgelegd en waar ik ook oprecht gelukkig van word. Het voelt aan als opnieuw kiezen tussen mijn kronkels en dromen. En daar breekt mijn hart op, want ik wil deze weg vooral samen afleggen. Want zonder die kronkels was ik in geen geval de onafhankelijke en sterke vrouw geworden die ik nu ben. Dan had ik ook deze weg in het leven niet gekozen en was mijn leven niet zo verrijkt geweest. 

Dus kronkels, geef me tijd, hou het mild, zodat we toch nog samen verder kunnen. 

Living the dream, struggling with reality

Bezweken kronkels. 

De combinatie van een nieuwe job, de opstart van de lessen, de workload van de vereniging en onderbroken nachten door piekergedachten eisen zijn tol. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, dit gaat zelfs mijn sterke wil te boven.  

Een echte relapse kwam dan toch niet geheel onverwacht, al was het zeker en vast niet gewenst. Al ben ik voor de buitenwereld niet veranderd, niets is nog hetzelfde. Het is weer een constant afwegen die veel aanpassingen vergt.  

Ik weigerde voorlopig invasieve onderzoeken, omdat ik eerst emotioneel moet accepteren dat ik terug ziek ben. Op een of andere manier ga ik tijdens een remissie periode weer in ontkenning ‘het lijkt er niet meer te zijn’, leef ik tegen de volle 100% om dan tegen een situatie zoals deze aan te lopen. Maar ik weet ook dat ik zo ben, ik wil het niet anders.  Ik heb nog zoveel toekomstdromen en mijn kronkels mogen deze in geen geding in de weg staan. 

Ik geloof er ook in dat we dit weer samen doorkomen, ze moesten zich gewoon nog eens laten horen om mij een rem op te leggen, dat is zo wat de enige alarmbel die lijkt te werken. Ook al zijn er genoeg mensen aan de zijlijn die deze voorspelling al maanden geleden deden. 

Enkele maanden geleden, in januari 2018 stopte ik op eigen vraag met mijn onderhoudsmedicatie, naast de studiemedicatie die ik kreeg. Omdat ik het gevoel had, dat mijn kronkels sterk genoeg waren en ik een acceptabele manier van leven had gevonden waarin de onderhoudstherapie geen plaats meer had (ik vergat het ook de helft van de tijd in te nemen). Vandaag stel ik mij de vraag of dat toch de juiste weg was, al kan ik hier niet meer op terugkomen en kan ik mezelf hier ook niet meer in veranderen. ’t Is zo en we moeten verder. 

Uiteraard heerst er nu opnieuw angst. Angst om hoe het verder moet, welke behandelingsopties er nog zijn en in hoever ik mijn plannen zal moeten aanpassen. Ik ervaar ook meer ongemak; eten brengt ongemak met zich mee, vroeger opstaan omdat ik frequenter naar het toilet moet, Imodium en Buscopan passeren dagelijks de revue, … ik was het echt weer even vergeten. En dan speelt de optie van heelkunde terug op in mijn gedachten, want ik weet nog dat ik 3 jaar geleden zei ‘ bij de volgende opstoot gaan die darmen er echt uit’, maar er is zodanig veel ademruimte geweest de afgelopen jaren, dat ik ook die beslissing weer helemaal in twijfel trek. 

Toen ik deze nacht voor het eerst sinds jaren weer moest opstaan om naar het toilet te gaan, zakte de moed mij in de schoenen. Hoe krijg ik dit ooit de baas, zulke refractaire ziekte samen met mijn levensstijl ( die ook mijn grootste droom bleek te zijn). Uiteraard zijn dat de momenten waarop je je liever iemand anders waande. Waarom ik en niet die andere. Die zorgeloosheid lijkt niet voor me weggelegd. En dan nemen tranen het over. Maar die zijn ook nodig, om de volgende dag weer met goede moed en een nieuwe adem aan de dag te beginnen. Te doen alsof er niets aan de hand is en het beste van jezelf te geven.