Proeven van de werkvloer en ondertussen mijn kennis op de schoolbanken vergroten, dat is wat ik momenteel doe. Ik sta vaak stil bij hoe het binnen 10 jaar zou zijn;
- Is mijn ziekte meer onder controle?
- Sta ik op de dienst waar ik mijn hart ben kwijtgeraakt? Kan ik de zwaarte van die dienst aan?
- Kan ik fulltime werken of moet ik toch toegeven aan?
Nadat ik in 2012 afstudeerde als vroedvrouw, besloot ik om de bachelor verpleegkunde aan te vatten om me verder te specialiseren in de pediatrische setting. Vooral om de kinderen, ondanks de niet-leuke omgeving, toch een zo goed mogelijke ervaring mee te geven. Niets is zo belangrijk als een goede omkadering door artsen en verpleegkundigen, want dat maakt het aanvaarden en dragen van ziek zijn al een stuk gemakkelijker. Wat voor kinderen, die nog aan de start van hun leven staan, van levensbelang is. Ik zou niet liever willen dan daar zelf een deel van uit te maken.
Als dromen zouden kunnen uitkomen, dan is dat wat ik wil!
Maar helaas kan niemand me dat garanderen, dus zie ik wel wat er komt en hoe het door de jaren heen evolueert. Ik neem elke dag zoals hij komt en gebruik mijn wilskracht om te komen waar ik wil komen.
Ik hoop uit het diepst van mijn hart, dat er voor IBD patiënten meer begrip komt op de werkvloer. Niemand kiest voor deze ziekte, het overvalt je, en je wilt ondanks alles verdergaan in het leven. Voor jobs waar het mogelijk is, zou van thuis uit werken een oplossing zijn. Helaas kan ik patiënten niet tot thuis laten komen... maar ook daar valt altijd wel een mouw aan te passen, als iedereen begrip heeft en openstaat voor het zoeken naar oplossingen.
Dus werkgevers onder ons die dit lezen, sta stil bij de ernst van deze ziekte.
IBD patiënten zijn even goede en harde werkers als iedereen, alleen hebben ze een onvoorspelbaar medisch probleem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten