Miracles Happen!

De afgelopen maanden/weken waren niet onder woorden te brengen. Hoewel er voor IBD patiënten een berg aan medicatie bestaat, was ik volledig uitbehandeld. Omdat ik nog niet klaar was voor de radicale aanpak, een totale colectomie, probeerden we een eerder gebruikte therapie, die indertijd faalde door nevenwerkingen (alopecia). Imuran werd opgestart, de eerste maanden ondersteund met corticosteroïden.

Ik geraakte de zomer door met ups en downs, met periodes van anaal bloedverlies, krampen en frequente toiletbezoeken, maar ook periodes waar het weer beter ging. Ondertussen moest ik blijven nadenken over het uitvoeren van de operatie. Ik maakte overzichten van negatieve en positieve punten aan de operatie, las wetenschappelijke artikels rond de operatie, zocht patiënten op die de operatie hadden ondergaan en ging op consultatie bij de gastro-enteroloog en abdominaal chirurg. Alles om een manier te vinden om de beslissing te kunnen maken. 

Ik bleef twijfelen, ik ben dan ook een eeuwige twijfelaar, maar er werd een datum vastgelegd. 

Aanstaande dinsdag, 21 oktober, zou het zover geweest zijn. Ik wilde nog een laatste coloscopie om de toestand van mijn darm te zien en te kunnen berusten in de operatie. Die vond vandaag plaats.. 

20 mei had ik nog een serieuze ontsteking tot zover ze konden zien, er werd geen eindpunt gevonden. Vandaag, 5 maanden verder, verschoot iedereen zich een bult. Er is eindelijk, na 2 jaar, heling van de dikke darm, met enkel nog een lichte onsteking ter hoogte van het rectum. Die kan lokaal behandeld worden met suppo's. 

En een helende darm wegnemen zou zo zonde zijn!

Ik kan niet anders dan even te genieten van deze overwinning en te zeggen:

  Sometimes miracles happen! 

 CHEERS TO THAT!