Nieuwjaarke zoete!

Wauw, wat vliegt de tijd... 

Alweer een jaar voorbij en nu allemaal in blijde verwachting van dat mooie getal 2015. 

Ik weet nog dat ik vorig jaar hoopte op een gezonder 2014... dat is wel even anders uitgedraaid, hoewel ik natuurlijk gemerkt heb hoe snel het kan veranderen. 

Als ik terugdenk aan het afgelopen jaar, zal dat voor mij de geschiedenis in gaan als een rollercoasterend jaar van vooral negatieve emoties. Hoewel dat klinkt zo negatief, misschien moet ik het anders omschrijven: negatieve emoties waarin ik de kracht heb gevonden om positiever te gaan leven. Ik geniet veel meer van de kleinere dingen, toon de liefde en de waardering aan alle mensen om mij heen en ga vooral verder op wat ik zelf nog wil realiseren en niet wat anderen van mij verwachten. 

Dat was vroeger wel even anders.

3/4 van de tijd in 2014 stond in het teken van ziek zijn, hoewel mijn leven nooit heeft blijven stilstaan en ik mezelf, tot ik eindelijk beter werd, nooit heb gerealiseerd dat ik zo ziek was. Misschien maar goed ook, ik noem dat mijn overlevingsmodus. Ik ging van studiemedicatie, waar ik hopeloos bleef in geloven, naar hoog gedoseerde corticosteroïden en een eerdere therapie, liep een acute hersenvliesontsteking op en eindigde uiteindelijk bij een chirurgische ingreep. Het meest ingrijpende; plots moest ik klaar zijn om mijn dikke darm te laten wegnemen, een tijdelijke stoma te krijgen en in een tweede tijd een pouch te laten maken (die uitleg bespaar ik jullie, maar altijd vrij om es te gaan googlen). Dat  was de eerste keer dat ik mezelf verloor in tranen en verdriet. Ik kon er mij niet bij neerleggen, want ik bleef geloven in de kracht van mijn eigen lichaam. Ik ben mijn eigen lichaam, God of wie dan ook, enorm dankbaar dat het er nog niet van is gekomen en er een miraculeuze verbetering optrad. Ook al is het misschien gewoon uitstel van executie... Who cares, t is beter! 

Naast heel deze ziektesoap vond ik op professioneel vlak ook de motivatie waar ik naar op zoek was. Tijdens een drie maanden durende studentenjob leerde ik de ambulante pediatrische setting kennen. Ik kwam in aanraking met verschillende pathologiën bij kinderen, leerde omgaan met zieke kinderen en verloor er mijn hart. Zoveel te zien, zoveel te leren en zelf deel uitmaken van een multidisciplinair team, dat is waar ik naar op zoek was en daar wil ik ook naar toewerken in de toekomst. 

Ik weet niet of ik voornemens heb voor 2015. Ik weet ook helemaal niet wat te verwachten in 2015. Er kan zoveel op je pad passeren, verwacht of niet. Het brengt je van de wijs, maar het maakt je ook zoveel sterker. Ik kan alleen maar hopen dat mijn darmen mij goed gezind blijven en ik blijf evolueren en exploderen zoals nu. 

"the future is always changing. The future is the home of our deepest fears and wildest hopes. But one thing is certain when it finally reveals itself. The future is never the way we imagined it." - Meredith Grey, Grey's anatomy 

1 gedachte hou ik steeds voorop en die wil ik ook meegeven: geniet van de kleine dingen!

Zoals bijvoorbeeld vanavond of morgen of de komende dagen, met vrienden of familie tafelen en toosten op het nieuwe jaar!

GELUKKIG NIEUWJAAR! SCHOL! 

Blok, Blokker, Blokst

Owhjaa! Met een welgemeende sarcatische big smile kan ik jullie meedelen dat het weer die periode van het jaar is. Den blok, afgeleid van het woord blokken, dat op zijn beurt afgeleid is van het werkwoord studeren. Studeren: dag in dag uit.  

Het is en blijft een onzekere periode, want hoe gaan die kronkels in mijn buik gaan reageren op de best wel intensieve en stressvolle periode... Het klinkt misschien heel vreemd, maar vorige periodes had ik een houvast, ik ben ziek en ik zou dat ook nog wel even blijven dus plande ik het ook zo in. Plots verbetering zou dan gewoon een meerwaarde zijn! En nu lijkt het wachten op een worst case scenario dat ik niet heb ingepland. 

Hoewel ik deze periode nooit zal verafgoden, was er altijd wel 1 voordeel. Mijn vertrouwde toilet was/is altijd dicht bij mij. 1 mogelijke stresstrigger was dus al gaan liggen :-) 

De afgelopen, zeker 4, examenperiodes stond mijn lichaamsstatus op 'overleven'. 

Ik moest voldoende energie en concentratie vinden om den blok te overleven, maar ik moest ook veel inspanningen doen om elke dag opnieuw die klachten van mijn darm te overleven. Als ik 8 uur per dag studeerde, bracht ik daar gegarandeerd 2 uur van door op het toilet. 

En neen, ik bleef dus niet op het toilet zitten, zoals ik jullie nu allemaal hoor denken. Ik deed zelfs de moeite om steeds weer recht te staan en wel tot 20 keer per dag de afstand te doen van de wc naar mijn bureau en terug. Wel met mijn cursus in de hand, want dat leidde me wat af van de zeurende, pijnlijke buikpijn én maakte dat ik geen achterstand opliep op mijn planning. 

2 uur per dag doorbrengen op het toilet, is 14 uur per week, en dus op een periode van 4 weken 56 uur. Aan 8 uur per dag studeren is dat dus 7 dagen... Ja, dat valt dus niet te onderschatten hé mannekes. Ook ik verbaas me, na deze rekensom, er sterk om! (Achteraf gezien had ik misschien beter mijn bureau voor de wc geschoven.) Nooit kwam het woord 'opgeven' in mijn hoofd op. De koppige ik wilde tonen dat ik ondanks alles mijn hoofd boven water kon houden en kon slagen in doelen die ik mezelf oplegde. Ik weet nog goed dat ik bij mijn allereerste opname, kort na mijn diagnose en vlak tegen de examens aan, mijn cursussen had laten meebrengen door mijn ouders. Lang hebben ze niet op mijn geïmproviseerd ziekenhuisbureautje mogen liggen... Thank you, doctor! 

Ik kan dan ook niet beschrijven hoe vreemd gemakkelijk  en leuk de blok nu voor me lijkt. Plots is er zoveeeel tijd! Blokken is peanuts tegen het gevecht dat ik de laatste maanden gestreden heb. En eigenlijk is het ook tijdverlies, want ik heb in een goede periode zoals deze wel wat beters te doen dan achter mijn boeken te verzeilen en te leren 'wat de stadia van ontbinding zijn' en 'wat het woord complexiteit in alle dimensies van de zorg betekent'.

Maar dan hou ik deze quote in mijn achterhoofd en weet ik weer waarom ik het doe! 

Geloven, wa's dat?

"Alles begon bij een twinkelende ster."

Geloof, wat is dat eigenlijk voor iets? Is geloof gelijk aan God? Neen, voor mij niet, maar daarom kan dat voor anderen wel absoluut zo zijn.
Geeft geloven een soort van controle op het moment dat je de pedalen kwijt bent, een houvast die je nergens anders meer vindt?
Ik moet stilletjes aan toch in een soort geloven gaan geloven, want op één of andere manier heeft me dat de afgelopen tijd recht gehouden.
In de aanloop van mijn operatie ben ik altijd blijven geloven in mijn eigen lichaam. Ik geloofde erin dat mijn lichaam het kon winnen tegen dat deel van mijn lichaam dat niet meewerkte, zonder dat dat lichaamsdeel moest worden weggesneden.
Heel mijn familie, inclusief mezelf, hebben alles gedaan wat we konden, ook al waren we niet zelf van het nut overtuigd "maar ge weet toch nooit he":
 - Van een kaarsje branden in alle kerken van elk land waar we geweest zijn tot bidden tot Boedha in Sri Lanka, wandelingen gemaakt langs kerkhoven waar ik even stilstond bij mezelf en het zo snel voorbijgaande en turbulente leven- , noem maar op!
Zelfs als dokters erop hamerde 'dat een operatie de enige juiste beslissing zou zijn en mijn ontstoken darm onbehandelbaar was', bleef ik hardnekkig volhouden dat het goed zou komen. Met alle u wel gekende dokter-frustraties alom "wat een koppige!".

Maar geloof het of niet, het kwam goed. Of toch nu. En of het nu bij een volgende opstoot al dan niet goed komt, ik weet dat ik opnieuw op dezelfde manier zal geloven.

Het kan me ook niet schelen hoe jullie erover denken, als jullie diep vanbinnen kijken en voelen, weet ik dat ook jullie op een bepaalde manier geloven. Al is 't maar " 't is vandaag vrijdag de 13de, ik loop niet onder een ladder door".
And believe me, als g chronisch ziek zijt, dan gaat ge op een of andere manier geloven.

Wat als

                     http://vtm.be/wat-als/artikel/wat-als-wcs-nooit-waren-uitgevonden

Wat als... 

• morgen mijn darmen het niet meer alleen kunnen? 
• Al mijn grootste plannen en dromen weer opgeborgen moeten worden
• De WC weer mijn beste vriend wordt 
• bloedverlies en diarree weer dagelijkse kost wordt
• cortisone weer hun lievelingseten wordt
• de huidige medicatie ontoereikend is
• Mister B. weer komt aangedraven met zijn slagersmes 

OF 

Wat als... 

• alles goed blijft gaan 
• ik volgend jaar afgestudeerd geraak als verpleegkundige 
• een 6 weken durende droomreis ga maken naar een nog onbekende bestemming (Jamaica/Sri Lanka) om praktijkervaring op te doen als vroedvrouw/ pediatrisch verpleegkundige
• een verder gespecialiseerde opleiding kan aanvatten 
• werk kan zoeken zonder dat er neergekeken wordt op dat chronisch ziek zijn
• een boek kan schrijven over 5 jaar lange indrukken
• en ik kan blijven zweven op de grote wolk waar ik nu op zit. 

Niemand die het kan zeggen, niemand die zich nog durft uit te spreken. 

Ik, die heel erg hoop, maar diep vanbinnen zo vreest. 

Vrees en Geluk, zo dicht bij elkaar. 

Toch blijf ik genieten en plannen, want ooit kom ik er. Welke obstakels er ook op de weg liggen, ik ga ze niet uit de weg. 

Dat maakt het moment van waarheid alleen maar mooier! 

Tijd om het alleen te doen, jullie daar beneden!

Allerliefste darmen, 

(Voor 1 keer noem ik jullie allerliefst in de hoop dat het toch iets gaat opbrengen. 

Want ik zeg niet snel allerliefst tegen iemand, als ge dat maar weet!)

Vanaf vandaag moeten jullie het alleen gaan doen, zonder het oppeppertje genaamd Cortisone. De (hopelijk) voorlopig laatste keer doorslikken is gisteren gebeurd. Nieuwe maand, nieuwe kansen. 

Het voelt geweldig om na meer dan een jaar eindelijk het gevoel te hebben dat ik zonder Cortisone verder kan. Laat mijn gevoel me dan ook niet in de steek laten. 

Cortisone is jullie beste vriend, maar de mijne allerminst, met al die vreemde en stomme bijwerkingen. Ik vraag me nog altijd af wat jullie daar nu  juist zo lekker aan vinden. 

Ik weet dat jullie het kunnen, dat hebben jullie de laatste maanden meer dan eens bewezen door al die rare, maar miraculeuze wendingen. 

Laten we samen genieten van de eindejaarsfeesten.

De examenstress die om de hoek loert compenseer ik door jullie een lekker en heus eetfestijn te geven. Kunnen jullie mij het dan ook gunnen om met oudjaar te toosten op een blijvend gezond gevoel? Dat zou me zo ontzettend gelukkig maken. 

Ik vertrouw op jullie en beloof plechtig met jullie rekening te houden, als jullie dat ook met mij doen. 

Groetjes van jullie eigenaar, 

Lynn