Owhjaa! Met een welgemeende sarcatische big smile kan ik jullie meedelen dat het weer die periode van het jaar is. Den blok, afgeleid van het woord blokken, dat op zijn beurt afgeleid is van het werkwoord studeren. Studeren: dag in dag uit.
Het is en blijft een onzekere periode, want hoe gaan die kronkels in mijn buik gaan reageren op de best wel intensieve en stressvolle periode... Het klinkt misschien heel vreemd, maar vorige periodes had ik een houvast, ik ben ziek en ik zou dat ook nog wel even blijven dus plande ik het ook zo in. Plots verbetering zou dan gewoon een meerwaarde zijn! En nu lijkt het wachten op een worst case scenario dat ik niet heb ingepland.
Hoewel ik deze periode nooit zal verafgoden, was er altijd wel 1 voordeel. Mijn vertrouwde toilet was/is altijd dicht bij mij. 1 mogelijke stresstrigger was dus al gaan liggen :-)
De afgelopen, zeker 4, examenperiodes stond mijn lichaamsstatus op 'overleven'.
Ik moest voldoende energie en concentratie vinden om den blok te overleven, maar ik moest ook veel inspanningen doen om elke dag opnieuw die klachten van mijn darm te overleven. Als ik 8 uur per dag studeerde, bracht ik daar gegarandeerd 2 uur van door op het toilet.
En neen, ik bleef dus niet op het toilet zitten, zoals ik jullie nu allemaal hoor denken. Ik deed zelfs de moeite om steeds weer recht te staan en wel tot 20 keer per dag de afstand te doen van de wc naar mijn bureau en terug. Wel met mijn cursus in de hand, want dat leidde me wat af van de zeurende, pijnlijke buikpijn én maakte dat ik geen achterstand opliep op mijn planning.
2 uur per dag doorbrengen op het toilet, is 14 uur per week, en dus op een periode van 4 weken 56 uur. Aan 8 uur per dag studeren is dat dus 7 dagen... Ja, dat valt dus niet te onderschatten hé mannekes. Ook ik verbaas me, na deze rekensom, er sterk om! (Achteraf gezien had ik misschien beter mijn bureau voor de wc geschoven.) Nooit kwam het woord 'opgeven' in mijn hoofd op. De koppige ik wilde tonen dat ik ondanks alles mijn hoofd boven water kon houden en kon slagen in doelen die ik mezelf oplegde. Ik weet nog goed dat ik bij mijn allereerste opname, kort na mijn diagnose en vlak tegen de examens aan, mijn cursussen had laten meebrengen door mijn ouders. Lang hebben ze niet op mijn geïmproviseerd ziekenhuisbureautje mogen liggen... Thank you, doctor!
Ik kan dan ook niet beschrijven hoe vreemd gemakkelijk en leuk de blok nu voor me lijkt. Plots is er zoveeeel tijd! Blokken is peanuts tegen het gevecht dat ik de laatste maanden gestreden heb. En eigenlijk is het ook tijdverlies, want ik heb in een goede periode zoals deze wel wat beters te doen dan achter mijn boeken te verzeilen en te leren 'wat de stadia van ontbinding zijn' en 'wat het woord complexiteit in alle dimensies van de zorg betekent'.
Maar dan hou ik deze quote in mijn achterhoofd en weet ik weer waarom ik het doe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten