Ik laat jullie eerst even nadenken over wat dat S-woord nu juist kan zijn. En neen, het is niet sh*t, snul, stom (alhoewel dat dat ook wel mooie synoniemen zijn). Het is iets venijnig, waar iedereen, bewust of onbewust, altijd wel eens last van heeft en dat zich op de meest vreemde manieren kan uiten. De ene wordt er chagrijnig van, de andere begint overal en altijd te wenen, de andere verzeilt in eetbuien, vermijding of plotseling hyperventileren. Ik denk dat het bij mij zich op al deze manieren uit, maar helaas zitten daar ook mijn gevoelige darmen tussen. Die zijn er nog het meest onderhevig aan. En ohja, voor ik het echte woord vergeet te zeggen, het gaat natuurlijk over stress.
Daar waar ik tot 30 december nog van de daken schreeuwde dat alles goed ging, moet ik nu enkele stappen terugnemen. Het begon heel subtiel met het minder goed kunnen ophouden van de suppo's, dan kreeg ik wat koorts, enkele diareeaanvallen en 31 december met oudejaar voor de eerste keer opnieuw bloedverlies. Mijn hart sloeg over... Het was alsof mijn darmen wilden zeggen "Hé, vergeet ons ook niet hé met het nieuwe jaar". Gelukkig waren er mijn goede vrienden die klaarstonden en met een goed glas cava dronk ik de eerste paniek door en hebben we er toch nog een fijne overgang van gemaakt! Nee nee, ik ga u mijn plezier niet laten afnemen, Colitis!
Ik koesterde de hoop dat het iets infectieus was en in overleg met het ziekenhuis, startte ik empirisch antibiotica op. Na 48 uur zonder resultaat, begon het binnen te sijpelen dat het waarschijnlijk toch dat andere zou zijn. Joepiejee, een stressgeïnduceerde opstoot...
En ja, dan heb ik een goed potje gehuild vooral van boosheid, maar ook van teleurstelling. Mijn lichaam is dan toch niet sterk genoeg of anders gezegd, ik heb totaal geen stresscontrole en heb dit dus helemaal aan mezelf te danken. En ook aan die ene of andere professor die het geniale concept van 'examens' heeft uitgevonden.
Misschien moet ik er toch eens over nadenken om na dit jaar het studeren voorgoed achter me te laten. Hoewel, ik heb nog wel enkele ambities met andere diploma's.
Alleszins, sinds vandaag ben ik na overleg toch terug begonnen met een laag gedoseerde hoeveelheid cortisone. In de hoop van zo de examens te kunnen overbruggen en daarna zien we wel weer, misschien gaat het wel vanzelf weer liggen.
Ondertussen probeer ik de concentratie te vinden om te blokken. Om de moed niet te verliezen, schreef ik enkele memo's aan mezelf. Eentje kreeg ik deze morgen mee van een verpleegkundige en die wil ik jullie ook graag meegeven. Hij is immers voor iedereen van toepassing:
"Het is zoals het is, ik ben wie ik ben en het is goed zo!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten