Ik spring

Ik begin aan de laatste rechte lijn in het afstuderen. Nog 4 weken en ik laat het studentenleven voorgoed achter me. 21 juni wordt een voor mij memorabele dag. 

Ik ben moe en ook mijn darmen hebben de laatste weken al wat gerommeld, al blijf ik me algemeen wel goed voelen. Ze zijn het continue presteren en evalueren beu en willen vooral zichzelf opnieuw zijn in een lichaam dat ook helemaal eigen functioneert. Nog eventjes, kronkels. Ik beloof het jullie. Daarna maak ik mezelf en jullie zielsgelukkig. Daarna zijn het jij en ik in de volwassenwereld. 

Ik spring de laatste weken veel. Van het ene in het andere moment, van de ene emotie in de andere. Het is leuk, maar het is ook een enorm controleverlies. Een woord dat ik liever niet in mijn persoonlijke woordenboek heb staan, maar wat ook wel staat voor genieten en in het moment leven, meer dan ooit. Ik ben veel te bang voor de terugslag en compenseer. Misschien zelfs overcompenseren. Ik weet gewoon dat als ik terug ziek word, er weinig opties zijn. En dat de hele rollercoaster dan weer opnieuw zou beginnen én me veel harder zou raken dan ooit. Laat die rollercoaster dan ook aub achter wege blijven, er zijn nog zoveel leuke perspectieven die ik ten volle wil beleven zonder dat er een demper wordt op gezet. Ik zal blijven bijten, dat sowieso, maar ik wil liever niet beginnen te bijten. Ik wil gewoon zachtjes verder kauwen zoals ik nu bezig ben. 

Zonet kreeg ik een berichtje van een goede vriendin. In het boek "Kom hier dat ik u kus" van Griet Op De Beeck las ze de volgende passage die haar aan mij deed denken; 

"Ik denk: ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld. Ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven. Eindelijk. Ja."

Al kan ik ten volle genieten van mijn vrijgezellenleven, er was nog wel een belangrijke denkwijze die hierin moest veranderen. En dat besef kwam vandaag, ik ben er klaar voor.
Ik wil niet meer alleen jij en ik, kronkels. Ik wil jij, ik en op termijn graag een derde. Daar waar ik eerst in het reine moest komen met ons, ben ik er klaar voor dit te delen. Want ik ben het waard. En ik weet ook dat jullie het waard zijn en dat ook jullie veel geruster gaan zijn als ik het deel. Misschien kunnen jullie zelfs dan helemaal verdwijnen? Neen, die illusie zal ik maar niet geloven. Alleszins, daar waar ik de laatste jaren me afsloot ben ik er nu klaar voor. Ik sta open om drie te worden. Stap voor stap, genietend van elk moment en ik zie vooral wel wie er op mijn pad komt. Zolang die mijn volledige ik maar neemt met enkele gebreken, een noodzakelijke onafhankelijkheid en veel dromen. Compleet mij. 

Lynn 

19 mei Wereld IBD-dag

Gisteren was het wereld IBD-dag, een dag waar  de chronische ontstekingsziekten van het gastro-intestinaal stelsel in de kijker werden gezet. Een wereldwijde campagne werd op touw gezet waarin patiënten en andere personen die in aanraking komen met de ziekte een korte getuigenis op de sociale media mochten smijten met de hashtag #unitedwestand2015. 

Het resultaat is te bewonderen op http://worldibdday.org. 

Ik heb lang getwijfeld of dit wel zou doen, maar ik doe het. Omdat ik me niet schaam voor de ziekte, omdat ik er niet voor gekozen heb en omdat ik er mee moet leven, of ik nu wil of niet. En vooral omdat ik Lynn ben en evenveel waard ben als iemand anders, al moet ik mezelf dat vaak voorzeggen.  Ik heb soms het gevoel dat ergens op mijn hoofd geschreven staat "colitis patiënt" waardoor ik onmiddelijk afgeschreven ben, of ik nu goed ben of niet of ik nu een stralende persoonlijkheid ben of niet. 

Ik ben de instructiecriteria van het filmpje wat te buiten gegaan. Het duurt wat langer, maar ja wie mij kent weet ook dat mijn mond niet vaak stilstaat. Ik moest het filmpje me dan ook eigen maken. Ik trommelde een amateur-filmer op (danku, Eva) en na wat bloopers kwam het echte werk. Het resultaat is onderaan te bewonderen. Ik val met de deur in huis, maar 't is to the point. 

Ik vond het niet gemakkelijk. Op één of andere manier werd ik opnieuw geconfronteerd met alle tegenstrijdige gevoelens die erbij komen kijken. Met de angsten voor de toekomst, met mijn idealen en dromen. Maar ik voelde dat ik het moest doen. Om te bewijzen dat een leven evenmooi is als je chronisch ziek bent, om andere IBD patiënten een hart onder de riem te steken en vooral als deel van verwerking voor mezelf. 

Om de hopelijk turbulente jaren achter me te laten, niet meer achterom te kijken, maar alleen positief vooruit. 

Of jullie het nu goed vinden of niet, belachelijk vinden of juist dapper. Geen idee wat het teweeg zal brengen, maar bewustwording over IBD is belangrijk, want steeds meer wordt de diagnose gesteld en de impact onderschat. Ook op jonge leeftijd, waarin je nog in volle ontwikkeling bent en op zoek naar jezelf. 

Onthou 1 ding, ik ben bovenal Lynn, een vrolijke spontane vrouw die positief en intens in het leven staat en droomt, veel droomt mét de ziekte. De ziekte krijgt me niet klein, integendeel. 

Moedertje, puur natuur.

Lieve mama, 

Ik weet dat je me samen met papa met veel liefde gemaakt heb, maar af en toe denk ik dat jullie je toch van dag vergist hebben! Jullie kozen de dag (ergens tegen het einde van de week ofzo) waarop jullie net iets te moe waren om nog een kindje te maken. En toen kwam ik er toch, half aan één :). Net dat ietsje meer dan iemand anders. Ik neem het jullie niet kwalijk, integendeel. Ze maken me tot een sterke en bewuste vrouw. Een mix van papa en mama, al zeggen jullie vaak "Van waar heb jij je karakter toch?"

Ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste dochter was en die zal ik ook nooit worden. Sorry daarvoor. Ik ben niet het droommeisje dat een mama zich inbeeldt. Ik hou niet zo van knuffels en kussen, wilde al snel mijn onafhankelijkheid tonen. Ik heb een eigen sterke wil, een grote stem, maar een klein stil hart. Tonnen energie waar jullie emmer soms van overloopt en die het huis doen daveren. Dan zie ik op jullie, nog gerust, gezicht "Lynn is in huis, gedaan met de rust!"

Ik bezorg jullie de zorgen die jullie liever niet hadden gehad. Zeker de laatste jaren, de jaren waarin jullie dachten dat ik nu wel oud genoeg was en de zorgen wat konden loslaten. Het lot besliste anders. Grote kinderen brachten in mijn geval echt grote zorgen. 

Ook jou moederhart brak het afgelopen jaar. Ik vergeet nooit het moment waarop we samen zaten op mijn bed, ik die eerste huilde, jij die volgde. Jij die afstand hield omdat je wist dat dat nodig was, maar ook besefte dat dat moment veel veranderde. Al was dat voor mij toch. 

Dank voor dit moment waarop je zonder woorden wist wat te doen. 

Ik weet dat je dit zult lezen met veel verbazing, want ik die praat over zulke gevoelens, dat is een zeldzaamheid. 

Ik weet ook dat je weet wat je niet moet doen na dit bericht. 

Neem het mee in je hart, want het komt ook recht uit dat van mij. 
Gelukkige moedertjesdag! 

Bedankt, mama.

Al bijna 24 jaar lang!  

Het grote besef

Mei, 1 jaar geleden; de start van de rollercoaster. Veel tranen, voor de eerste keer. Vooral uit onmacht. Ik. kan. dit. niet. 

Ik voel nog steeds het gevoel door mijn lichaam gaan, mijn hart kan er nog steeds van overslaan en de indringende gedachte aan de mogelijke operatie blijft nog ongelooflijk veel verzet oproepen. Het lijkt verwaarloosbaar, maar de grote indruk die het gemaakt heeft blijft niet te onderschatten. Het is en blijft mijn grootste nachtmerrie. Gelukkig kreeg ik een stem en hebben maanden volhouden en hopen op beterschap op het einde geloond. 

Ik leefde van dag tot dag, niet in de toekomst, maar elke dag met de hoop dat de volgende dag wel weer beter zou zijn. 

Nog regelmatig word ik wakker met het idee dat dit goed gevoel toch ooit eens moet stoppen. Daar waar de ziekte zich zoveel jaren persistent gemanifesteerd heeft, doet die dat nu ook, maar aangenamer en zachter. Hij laat gewoon lichtjes horen "hé, vergeet me niet. Zorg voor jezelf." Al is dat laatste moeilijker. Ik leef aan 300 per uur, doe de dingen die ik graag doe en voel me oprecht gelukkiger. Als ik niet op stage ben, dan ben ik bezig met schoolwerk of ben ik in de weer als vrijwilliger. En daarnaast plan ik nu ook de dates die ik jaren heb moeten missen. 

Zo ging ik tijdens de paasvakantie voor de eerste maal in meer dan 2 jaar tijd opnieuw uit. Het lijkt zo dagelijkse kost, maar voor mij was het dat niet. Ik dronk, een beetje teveel, kon er van genieten  het sleutelgat niet te vinden, de trap op te strompelen met een dronken gevoel én nam ook de kater de volgende dag erbij. Dat is een deel van jong zijn, niet ziek hangen in de zetel. 

Ik word er moe van, maar het gelukkig gevoel dat ik er voor in de plaats krijg, overstijgt het moe gevoel. Dit is puur, intens leven. 

Ik slaap minder goed, denk veel na. Want als er iets is dat CU wel veroorzaakt is het de vraag: 'wat als?' Ik vervloek de dag waarop de ziekte weer de bovenhand neemt, al hoop ik dat die er nooit meer zal komen. Ik heb nog zoveel plannen, plannen waar CU misschien wel in kunnen passen, maar waar ik ze liever niet zie. 

Half juli start mijn contract als verpleegkundige, in augustus-september verhuis ik naar een eigen stek samen met een trio andere vrouwen. Ik blijf met mijn TIA-reisdroom zitten (maar mag nog steeds geen gele koorts vaccinatie) én wil ruimte creeëren om te schrijven. 

De dagen zijn te kort, de uren razen voorbij. 

Maar wat ik vooral niet meer vergeet, is leven. En nu CU niet meer zo persistent aanwezig is, durf ik ook in de toekomst te plannen. 

Dus allerliefste kronkels in mijn buik, blijf jullie zo gedragen.
Samen vinden we de mooiste (niet de meest gemakkelijke) weg doorheen de tijd. 
Al hoop en weet ik dat jij en ik nooit alleen zullen zijn. 

Lynn