Het grote besef

Mei, 1 jaar geleden; de start van de rollercoaster. Veel tranen, voor de eerste keer. Vooral uit onmacht. Ik. kan. dit. niet. 

Ik voel nog steeds het gevoel door mijn lichaam gaan, mijn hart kan er nog steeds van overslaan en de indringende gedachte aan de mogelijke operatie blijft nog ongelooflijk veel verzet oproepen. Het lijkt verwaarloosbaar, maar de grote indruk die het gemaakt heeft blijft niet te onderschatten. Het is en blijft mijn grootste nachtmerrie. Gelukkig kreeg ik een stem en hebben maanden volhouden en hopen op beterschap op het einde geloond. 

Ik leefde van dag tot dag, niet in de toekomst, maar elke dag met de hoop dat de volgende dag wel weer beter zou zijn. 

Nog regelmatig word ik wakker met het idee dat dit goed gevoel toch ooit eens moet stoppen. Daar waar de ziekte zich zoveel jaren persistent gemanifesteerd heeft, doet die dat nu ook, maar aangenamer en zachter. Hij laat gewoon lichtjes horen "hé, vergeet me niet. Zorg voor jezelf." Al is dat laatste moeilijker. Ik leef aan 300 per uur, doe de dingen die ik graag doe en voel me oprecht gelukkiger. Als ik niet op stage ben, dan ben ik bezig met schoolwerk of ben ik in de weer als vrijwilliger. En daarnaast plan ik nu ook de dates die ik jaren heb moeten missen. 

Zo ging ik tijdens de paasvakantie voor de eerste maal in meer dan 2 jaar tijd opnieuw uit. Het lijkt zo dagelijkse kost, maar voor mij was het dat niet. Ik dronk, een beetje teveel, kon er van genieten  het sleutelgat niet te vinden, de trap op te strompelen met een dronken gevoel én nam ook de kater de volgende dag erbij. Dat is een deel van jong zijn, niet ziek hangen in de zetel. 

Ik word er moe van, maar het gelukkig gevoel dat ik er voor in de plaats krijg, overstijgt het moe gevoel. Dit is puur, intens leven. 

Ik slaap minder goed, denk veel na. Want als er iets is dat CU wel veroorzaakt is het de vraag: 'wat als?' Ik vervloek de dag waarop de ziekte weer de bovenhand neemt, al hoop ik dat die er nooit meer zal komen. Ik heb nog zoveel plannen, plannen waar CU misschien wel in kunnen passen, maar waar ik ze liever niet zie. 

Half juli start mijn contract als verpleegkundige, in augustus-september verhuis ik naar een eigen stek samen met een trio andere vrouwen. Ik blijf met mijn TIA-reisdroom zitten (maar mag nog steeds geen gele koorts vaccinatie) én wil ruimte creeëren om te schrijven. 

De dagen zijn te kort, de uren razen voorbij. 

Maar wat ik vooral niet meer vergeet, is leven. En nu CU niet meer zo persistent aanwezig is, durf ik ook in de toekomst te plannen. 

Dus allerliefste kronkels in mijn buik, blijf jullie zo gedragen.
Samen vinden we de mooiste (niet de meest gemakkelijke) weg doorheen de tijd. 
Al hoop en weet ik dat jij en ik nooit alleen zullen zijn. 

Lynn