Work in progress

Vandaag ben ik al 2 weken aan het werk en het is nog in 'volle progress'. 

Collega's zeggen dat ik mezelf enkele maanden tot een jaar moet geven voor ik mezelf als volwaardig kan voelen. En dat is perfect normaal. 

Ik heb de stap onderschat, vooral het verantwoordelijkheidsgevoel dat je overvalt als je voor een volledige patiëntengroep moet zorgen waarin je zelf beslissingen moet nemen. De patiënten rekenen op je beroepskwaliteiten, die nog in volle ontwikkeling zijn. 

De vraag 'doe ik alles wel correct?' vliegt de hele shift door mijn hoofd en ik dubbelcheck verschillende keren. Ook op de weg naar huis blijft het vaak wat spoken in mijn hoofd en kan de stress zijn hoogtepunt bereiken door een tranenvloed. Gelukkig kan ik het dan steken op de wind in mijn gezicht! Tranen van pure ontlading.
Tijd is de enige factor die al deze zorgen zal doen minderen. 

Mijn warm gevoel voor de job, maakt veel goed. Dit is wat ik wil, wat ik zoek. Technische aspecten samen met patiëntencontact en met de artsen redeneren over een plan van aanpak, maakt het een uitdagende en interessante job. Ik ga elke dag met plezier werken en heb het juiste werkdomein meer dan gevonden. 

Na het werk kunnen thuiskomen en niet meer denken 'wat moet ik nu nog voor school doen?' is een raar gevoel, waar ik echt aan moest wennen. Nu ik nog thuis woon, kan ik de vrijgekomen tijd gebruiken voor vrienden en andere ontspannende activiteiten. Ik merk dat ik veel heb aan mijn fiets. Ik probeer regelmatig wat rond te fietsen en te belanden bij vrienden die dan toevallig in de buurt wonen. De wind in mijn gezicht, mijn stress kunnen afreageren op mijn pedalen en ventileren bij vrienden, is de perfecte combinatie. 

De vraag is natuurlijk hoe mijn darmen onder dit alles blijven reageren? Wel, die trekken zich er helemaal niets van aan. Het lijkt wel alsof ze voorgoed het vechten hebben opgegeven, want ik heb er weinig tot geen last meer van. Jammer genoeg brengt dat ook met zich mee dat de kilo's er weer aanvliegen en mijn dieetplan weer op de voorgrond probeert te treden. Al neem ik dat er graag bij, als ik daardoor niet meer ziek ben. 

Mijn leven zal de komende maanden, met alle andere vooruitzichten, wel in zijn plooi vallen. Ik wil het duidelijk allemaal veel te snel, maar dat gaat nu eenmaal niet. 

Tijd, geduld en vooral ventileren zijn de woorden die ik nu voorop hou. 

Liefs, 

Lynn 

Ik sluit graag af met een quote die ik van toepassing vind, omdat het leven zo voorbijraast. 

"Make a plan. Set a goal. Work toward it. But every now and then, look around. Drink it in, cause this is it. It might all be gone tomorrow."

De stap in het werkveld

Proclamatie UCLL 

Mijn laatste dag vakantie. Mijn laatste dag als student. De dag leek zo ver af, maar hij komt nu wel heel dichtbij. Vanaf morgen ben ik officieel een werkende mens. Een goed, maar ook oh zo dubbel gevoel. Zeker als ik besef welke 'grote mensen elementen' er op mij afkomen. Plots moet ik budgetteren (hoe pakt g dat aan?), want hoeveel wil ik sparen? Hoeveel wil ik uitgeven aan dagdagelijks leven? En wat met de mogelijkheid tot het plots ziek worden en die kosten dragen? Ik moest op zoek gaan naar een eigen mutualiteit, een hospitalisatieverzekering aangaan. Steeds in gedachten houden dat ik chronisch ziek ben en mij voldoende moet laten verzekeren voor als het ooit nodig zou zijn. Al hoop ik uit de grond van mijn hart van niet. 

Het einde van al die vragen is nog niet in zicht, integendeel. Eens ik de stap naar alleen wonen zal zetten, komen er alleen nog maar vragen bij. Gelukkig laat ik daar wat tijd tussen, al zijn 6 weken relatief natuurlijk.

Maandag deed ik een fietstochtje met een vriendin die we eindigden met een lunch en  koffie bij een andere vriendin. En het gesprek leidde al gauw naar de financiën. Toen ik dat alles aanhoorde bekroop me een vreemd gevoel "Het leven kan nu echt beginnen." Ik weet dat ik al deze elementen lang voor me uitgeschoven heb, omdat het allemaal zo gecompliceerd leek, maar ik kan er nu niet meer aan ontsnappen. Het is tijd. En ik ga ervoor, want ik weet wat ik wil. 

De laatste weken zijn aan mij voorbijgevlogen. En ik heb van elke dag genoten en tijd gemaakt voor de mensen die ik liefheb. 

Ik leefde volgens: "t is zomer en in de zomer mag alles!" (met dank aan Jolien) 

Ik ging een dagje naar de Tour de France, waar we tijdens het fietsen stootten op een lounge aan de rand van de weg met cava aan 1.5 euro. Check! Dat gevoel zette de noot voor de rest van de dag. 

Ik kon genieten en tot rust komen met een dagje in de sauna. 

We hadden een picknickplan dat door de regen in het water viel, dus legden we onze picknickset gewoon uit op de grond in de kamer, met een leuk muziekje op de achtergrond. 

Ik kreeg het aanbod een nacht naar zee te gaan bij vrienden, uiteindelijk kreeg ik er zelfs nog een nachtje bij! We wandelden, gingen winkelen, vliegeren op het strand en ik kon voor het eerst sinds lang opnieuw zwemmen in de zee. Een waar vakantiegevoel, dicht bij huis. 

Elke avond was ik weg van huis. Mama omschreef het als: "Waar ga je vanavond naartoe?" of "Wanneer ga je eens een dag verlof nemen in je vakantie?"

Wel, voor mij was dat pure vakantie. De beste vakantie om in het werkveld te stappen. 

De beste voorbereiding op wat komen zal. 

Ik ben bang voor het onbekende, maar ik ben er klaar voor. 

Laat het echte leven maar op mij afkomen. 

Lynn 

een bocht van 180°!

Eén week, één week waarin er mij zoveel dingen overkomen zijn dat het wel onrealistisch lijkt. Mijn rollercoaster is 180° gedraaid in vergelijking met vorige zomer. En ik ben daar ontzettend blij en ontroerd om. 
Gisterenavond werd ik omringd door de meest geliefde personen in mijn nog jonge leven. Ik nodigde hen enkele weken geleden uit voor mijn 'tripplefeest' die in het teken zou staan van mijn job, mijn verjaardag en mijn verhuis. Uiteindelijk waren er zoveel meer dingen om te vieren, want ik was ook ineens 'gezond' verklaart, lees in remissie, het is en blijft chronisch (na meer dan 2 jaar sukkelen), én ik werd bij mijn afstuderen bekroond voor mijn jarenlange inzet en motivatie. 

Het leven heeft het me tot nu toe niet gemakkelijk gemaakt, maar een moeilijkere weg is niet perse de moeilijkste. Dat ondervond ik de laatste maanden! 
De diagnose van colitis ulcerosa krijgen, nu 5 jaar geleden, was verdomd hard. Of je nu wilt of niet, het blijft een stempel die je voorgoed meedraagt. Het is gewoon een kwestie van de stempel op de juiste plaats te drukken en je leven ermee te verrijken. En dat was even zoeken, maar met de steun en de hulp van iedereen ben ik er geraakt zonder dat de slagers tot op de dag van vandaag mijn dikke darm in hun handen hebben gehad! Chronisch ziek zijn heeft me geleerd te genieten van de kleine dingen in het leven en je dromen door niets in de weg te laten staan. Enkele dromen zijn al gerealiseerd, al staan er nog enkele op mijn lijstje. 
Ik heb 6 jaar geknockt om 2 diploma's in handen te hebben én nu kan ik me vroedvrouw en verpleegkundige in één noemen. Ik sta aan de start van mijn carrière en gemotiveerd om er te zijn voor mijn patiënten en hen de meest liefdevolle en kwaliteitsvolle zorg te bieden, want nursing is a topjob! Voorlopig zeg ik het studeren vaarwel, al is het tot ziens. Stoppen op mijn hoogtepunt is niet voor mij weggelegd. Ik ga verder op zoek naar mijn grenzen!
Ik dank mijn mama en papa om mij de kans te geven om te studeren en om al die jaren goed voor mij te zorgen. Ik bewonder hun, want mij opvoeden was geen sinecure, er is een serieus hoekske af! Vanaf oktober vlieg ik onder hun vleugels uit en ga ik naar mijn eigen stek, waar 3 topvrouwen op mij wachten. Ik heb er ontzettend veel zin in, al zal ik me de komende maanden nog goed laten verwennen in 'hotel mama'. 

Je ziet, ik had genoeg redenen om te vieren!

Op mezelf, op jullie en op het schoon en goei leven!
En ik, ik doe gewoon verder zoals ik nu bezig ben en blijf jullie op de hoogte houden van mijn pad doorheen het leven!

Lynn 

www.gintro.be - facebook: Gintro

Hoe ik groot werd