Work in progress

Vandaag ben ik al 2 weken aan het werk en het is nog in 'volle progress'. 

Collega's zeggen dat ik mezelf enkele maanden tot een jaar moet geven voor ik mezelf als volwaardig kan voelen. En dat is perfect normaal. 

Ik heb de stap onderschat, vooral het verantwoordelijkheidsgevoel dat je overvalt als je voor een volledige patiëntengroep moet zorgen waarin je zelf beslissingen moet nemen. De patiënten rekenen op je beroepskwaliteiten, die nog in volle ontwikkeling zijn. 

De vraag 'doe ik alles wel correct?' vliegt de hele shift door mijn hoofd en ik dubbelcheck verschillende keren. Ook op de weg naar huis blijft het vaak wat spoken in mijn hoofd en kan de stress zijn hoogtepunt bereiken door een tranenvloed. Gelukkig kan ik het dan steken op de wind in mijn gezicht! Tranen van pure ontlading.
Tijd is de enige factor die al deze zorgen zal doen minderen. 

Mijn warm gevoel voor de job, maakt veel goed. Dit is wat ik wil, wat ik zoek. Technische aspecten samen met patiëntencontact en met de artsen redeneren over een plan van aanpak, maakt het een uitdagende en interessante job. Ik ga elke dag met plezier werken en heb het juiste werkdomein meer dan gevonden. 

Na het werk kunnen thuiskomen en niet meer denken 'wat moet ik nu nog voor school doen?' is een raar gevoel, waar ik echt aan moest wennen. Nu ik nog thuis woon, kan ik de vrijgekomen tijd gebruiken voor vrienden en andere ontspannende activiteiten. Ik merk dat ik veel heb aan mijn fiets. Ik probeer regelmatig wat rond te fietsen en te belanden bij vrienden die dan toevallig in de buurt wonen. De wind in mijn gezicht, mijn stress kunnen afreageren op mijn pedalen en ventileren bij vrienden, is de perfecte combinatie. 

De vraag is natuurlijk hoe mijn darmen onder dit alles blijven reageren? Wel, die trekken zich er helemaal niets van aan. Het lijkt wel alsof ze voorgoed het vechten hebben opgegeven, want ik heb er weinig tot geen last meer van. Jammer genoeg brengt dat ook met zich mee dat de kilo's er weer aanvliegen en mijn dieetplan weer op de voorgrond probeert te treden. Al neem ik dat er graag bij, als ik daardoor niet meer ziek ben. 

Mijn leven zal de komende maanden, met alle andere vooruitzichten, wel in zijn plooi vallen. Ik wil het duidelijk allemaal veel te snel, maar dat gaat nu eenmaal niet. 

Tijd, geduld en vooral ventileren zijn de woorden die ik nu voorop hou. 

Liefs, 

Lynn 

Ik sluit graag af met een quote die ik van toepassing vind, omdat het leven zo voorbijraast. 

"Make a plan. Set a goal. Work toward it. But every now and then, look around. Drink it in, cause this is it. It might all be gone tomorrow."