#Whenyouhavetoomanyplanstolist - tears all over the place

Ja, die Hashtag is de conclusie van de afgelopen maanden.

 

Mijn mama zei me "Ja Lynn, zo ben jij nu eenmaal. We verwachten niets anders van jou."

De laatste maanden zijn we als gezin meer naar elkaar toegegroeid. De ruimte die we nemen, zorgt ervoor dat ik heb doen beseffen wat we echt aan elkaar hebben. Ze zijn er altijd en ik leer dat nu zoveel meer te appreciëren. Raad in tijden waar ik teveel plannen heb, vroeger ging ik nooit deze twijfels terugkoppelen bij het thuisfront. Nu wel. 

Mijn psycholoog zei me dat deze tijd zou komen, ik geloofde er niet in. Tot nu. En dat creëert zoveel meer liefde dan ooit. Growing up isn't that bad! 

Ik heb de afgelopen maanden gestreden met gevoelens, ze vooral lichamelijk gevoeld. Nee, niet mijn kronkels. Zij lijken zij aan zij met mij mee te strijden. Ik belandde met vage klachten van kortademigheid en borstpijn op de spoed, bleek het hyperventilatie te zijn. Een voor mij ongekende reactie, maar wel een belangrijke. Er zat teveel in mijn hoofd dat ik niet durfde toe te geven.

Een prille liefde die recht in mijn gezicht terugkwam, die ik niet voelde aankomen en waar ik mij te snel aan had overgegeven. Die mij voor de eerste keer het gevoel van eenzaamheid gaf.  Ik had iemand in mijn comfort zone toegelaten en het idee dat mijn gevoel, waar ik altijd op vertrouw, mij in de steek liet was de grootste teleurstelling. Pas toen ik de tranen en het verdriet hierom durfde toegeven ging het zoveel beter. Ik nam de tijd om mijn brokken te lijmen en het los te laten. Want er is nog zoveel meer. 

Terugkerend op al die plannen. Het verenigingswerk slorpt me helemaal op, maar ik kan niet beschrijven hoe goed het voelt om iets te doen met passie. Ik leg heel mijn ziel hierin en dat kan niet iedereen begrijpen. Bij het afsluiten van onze jaarlijkse Studie - en Ontmoetingsdag kwam de ontlading. In de afgelopen 6 maanden heb ik nauw samengewerkt met de andere bestuursleden, ik heb nieuwe vertrouwensbanden gesmeed en mooie dingen gerealiseerd. En dit is nog maar het begin. En dat mijn ouders getuige waren van dit moment, dat was de druppel. 

Het enige antwoord dat ik daar op had, waren tranen. Nee, niet van verdriet, maar van geluk. In een volle zaal. Laat me stellen dat er enkele zijn die deze trend mee gevolgd hebben. Een groepsknuffel maakte het af. Wij zijn goed bezig en dit is iets dat ik niet zo snel meer zal loslaten. 

Professioneel haal ik ook veel uit deze functie. Ik leer als 26 jarige de leiding te nemen, vergadertechnieken toe te passen, kennis te maken met marketing en management. Gesprekken met de Pharma industrie en de verschillende ziekenhuizen doen zoveel deuren openen. Ik weet dat ik nog maar aan het begin sta, maar als dit de trend is voor de komende jaren, dan weet ik dat ik zoveel ga leren en kunnen meenemen in mijn rugzak. 

Laat ik ook mijn werkplek niet vergeten, want ook daar krijg ik kansen. Al is het nu afwegen of ik al dan niet nog een master zal bij halen om mijn blik nog meer te verruimen. Maar hoe maak ik de combi van én voltijds werken én voorzitter van de vereniging én een master halen. Als ik het plan voorleg aan mijn omgeving, dan verklaren velen mij zot. Ik mezelf ook wel, al heb ik er wel het vertrouwen in dat ik het zou kunnen. Want als ik voor iets ga, dan ga ik er voor de volle 300% voor. De enige trigger waar ik rekening mee zal moeten houden, zijn mijn kronkels. Zouden zij bezwijken onder deze grote druk? Al hebben ze de laatste maanden al veel moeten doorstaan, misschien moet ik het lot niet teveel tarten. 

Ik vroeg mijn loopbaancoach om advies, laat het allemaal wat sudderen. Probeer vooral veel te voelen, want mijn gevoel is mijn wijzer in het leven. Soms loopt die wijzer eens mis, maar ook daar leer je uit en dat maakt de wijzer des te steviger in de toekomst. 

En vergeet niet: 

Ja, dat is mijn houvast. 

Liefs, 

Lynn 

Als een vaart vooruit

Ik kan het niet anders beschrijven. 

Alleen wonen heeft mijn leven helemaal op zijn kop gezet, maar er is geen beter gevoel dan thuis te komen in een omgeving die je helemaal zelf gecreëerd hebt.  Waar je thuis bent en je vooral thuis voelt. In het begin was het kamperen met het hoogstnodige, geleidelijk aan werd het een gezellige boel van nieuwe aankopen en foto's van sfeermomenten die centraal staan. Zie hier, #Hertog22, my home.

Naast verhuizen, vorm geven aan mijn nieuwe thuis, voltijds werken en  voorzitter zijn van de vereniging, begon de noodzaak van een auto zich toch op te dringen. Zeker na een opmerking van een wel heel spraakzame man, kon ik er niet meer onderuit. Ik vond de afgelopen jaren onvoldoende ademruimte om zulke uitdaging aan te gaan, en gebruikte, in dit geval, mijn ziekte maar al te graag als excuus. Het laatste jaar ging jammer genoeg die vlieger niet meer op :). Op 26 jarige leeftijd werd het dringend tijd om dat rijbewijs te halen. En zoals het mij beaamt, vloog ik er compleet in. Op 1 maand tijd haalde ik mijn theoretisch rijbewijs en zijn de 20 uur rijschool achter de rug. Vanaf vandaag mag ik officieel alleen rijden, in oktober volgt het praktisch rijexamen.  Nu start de zoektocht naar een eigen auto. Growing up, zoveel belangrijke stappen... Elke weer even spannend!

Je ziet, mijn agenda zat de laatste tijd weer propvol. Ik had dan ook nood aan een compleet ontkomen aan deze hels drukke tijden. Dus vertrok ik met enkele collega's op een 4-daagse trip naar Malaga. Op een week tijd werd de vakantie vastgelegd en waren we weg! And we had a blast; wandelen, fietsen, zonnen op de catamaran, aperitieven en eten a volonté. 4 vrouwen in Zuid-Spanje, dat is gieren verzekerd. Merci dames, voor deze geweldig leuke tijd!

Hieronder enkele sfeerbeeldjes. 

En oh, op geen enkel moment zijn mijn kronkels spelbrekers geweest. Ze genieten duidelijk mee van deze leuke tijden! 

Genieten van de zomer? Dat ben ik vollenbak aan het doen! :) En wat ik vooral niet te veel doe, is nadenken. Ik neem elke dag zoals die komt en doe vooral waar ik goesting in heb. Af en toe komen daar wel eens verplichtingen bij die de agenda dan extra opvullen! 

Maar je ziet, een juiste state of mind in afstemming met goeie medicatie, maakt dat ik mij kiplekker en gezond voel. 

Wij houden ons nog steeds verder aan onze deal, hé kronkels? 

Zomerse groeten, 

Lynn 

The word is out.

Eindelijk. 

Weken heb ik getwijfeld over de combinatie van een fulltime job en een belangrijk mandaat binnen de CCV-vzw. Ik woog de voordelen tegen de nadelen af, praatte met verschillende mensen uit mijn omgeving over mijn capaciteiten en toetste bij mijn werkgever af of dat binnen de mogelijkheden lag. Ik sprak er ook over met mijn behandelende arts, want zulke grote beslissingen hebben steeds een impact op mijn ziekteactiviteit. Dat was en is immers mijn grootste zorg. Ik wil de triggers niet opzoeken, maar toch grensverleggend en uitdagend leven. 

Het was nu of nooit, want nu ben ik stabiel en sterk genoeg om 100% in deze functie te stappen. Zo stelde ik mij begin maart kandidaat als voorzitter van de CCV-vzw. Op de Algemene Vergadering laatstleden bleek dat veel bestuursleden vertrouwen hadden in mijn capaciteiten als voorzitter. Toen mijn naam viel, stond ik met mijn mond vol tanden en slikte ik de emotie weg. Opgelucht, blij, trots. 

Ik weet nog dat het eerste gevoel daarna twijfel was. Heb ik wel de juiste beslissing gemaakt? Kan ik de verwachtingen inlossen? Niet alleen de verwachtingen van de bestuursleden, maar ook mijn eigen verwachtingen. Laat me stellen dat die torenhoog zijn, want voor alles wat ik ga, leg ik de lat hoog. Perfectionisme zegt. Ik liet het los en besloot om alles op mij af te laten komen en mijn taak dag per dag zo goed mogelijk te vervullen. De druk van de ketel.

Ik weet dat ik nog geen idee heb van wat er allemaal op me af zal komen, dat ik een groentje ben en de steun van de oudere bestuursleden meer dan nodig zal hebben. Ik hou me vast aan de idee dat iedereen achter me staat en me zal bijstaan waar nodig. Waarvoor nu al, een dikke merci! 

Laat me stellen dat mijn motivatie vooral voortkomt uit mijn grootste angst. Ik weet nog dat toen ik de diagnose kreeg (en ik nog geen medische studies aanvatte), ik onmiddellijk dacht "Ik ben chronisch ziek, dus invaliditeit is de volgende stap." Chronisch ziek zijn zag ik als iets voor oudere mensen, niet bij iemand die in de bloei van zijn leven was. Helaas is IBD een ziekte waarvan de diagnose meestal op jonge leeftijd komt en als een stempel op je leven gezet wordt. Althans, dat was toch mijn eerste gevoel. De incidentie neemt alleen maar toe.

En daar wil ik zo aan werken, ik wil tonen en meewerken aan een kwalitatief leven voor personen/kinderen met IBD. CCV-vzw nog meer op de kaart zetten en een overlegorgaan zijn op beleidsniveau. Want ja, dat is hét onderwerp de laatste maanden; besparingen in de gezondheidszorg die een impact hebben op terugbetalingsmogelijkheden, onderzoek naar nieuwe studies, ... Er is nog werk aan de winkel en ik ben meer dan gemotiveerd om hier samen met de andere bestuursleden een grote rol in te spelen! 

Ik weet ook dat de functie van voorzitter een verrijking zal zijn voor mijn persoonlijk leven. Dat ik capaciteiten zal ontwikkelen die ik nooit eerder kwijt kon, dat ik zal groeien en aan mezelf zal moeten werken. Dat ik het zal kunnen meenemen in mijn verdere professionele leven. 

En dat is iets waar ik naar streef. 

" We don't grow when things go easy, we grow by facing challenges."

Vol motivatie en met veel liefs,

Doodgewoon Lynn  

 

Out of the 'IBD' box

Ik vind voor het eerst deze week tijd en ruimte voor mezelf. Tijd om dat wat me de laatste tijd allemaal overkomt, te verwerken. Ik ben moe, deze keer niet van ziek te zijn, maar van te genieten en echt te leven. Genieten met heel mijn lijf. En dat is zoveel leuker. In je bed liggen en door gedachten worden meegenomen die je spontaan opnieuw doen lachen, dat is gelukkig zijn. Wat was het verdomd moeilijk om dat de laatste jaren te vinden. En vooral om mezelf terug te vinden. Elke dag zet ik stappen en voel ik levensbelangrijke groei. 

Laat het duidelijk zijn dat ik dit niet alleen doe. Het is door al die liefde van familie, vrienden en collega's rond mij dat ik de kracht vind om Lynn te zijn. Ik leer ook accepteren dat ik bepaalde karaktereigenschappen aan mezelf nooit zal kunnen veranderen, dat ik daardoor op grenzen stuit, maar deze grenzen wel bespreekbaar kan maken. Ik leer uit het hart te praten en dat maakt mijn draagvlak zoveel groter. Dat maakt ook dat ik eindelijk van mezelf begin te houden. 

Het is pas nu dat ik kan omgaan met de onzekerheid die remissie met zich meebrengt. Ik gaf het al eerder aan, maar in een zieke periode weet ik perfect hoe ik moet leven, wat ik kan en mag eten en waar mijn grenzen liggen. Geleidelijk aan niet meer ziek zijn, schepte ruimte, tijd en vooral nieuwe grenzen. En dat zorgde voor een enorme onzekerheid. Ik ging de eerste maanden verloren in het web van deze onzekerheid, zo erg zelfs dat ik op het punt stond mijn gezonde darm te laten verwijderen. Dan had ik weer houvast. Gelukkig doorzag mijn behandelende arts deze gedacht en zei hij resoluut neen. OEF. 

Ik blijf maar met 1 prangende vraag zitten en dat is dat ik door zolang ziek te zijn, wel de juiste keuzes in het leven heb gemaakt. Als IBD niet op mijn pad zou gekomen zijn, zou ik dan nog steeds doen wat ik nu aan het doen ben? Of zou mijn leven helemaal anders ingevuld zijn? Kan ik meer dan wat ik nu doe? Mijn antwoord kleurt steeds meer ja. Ik koos doorheen de afgelopen 7 jaar steeds voor de veilige wegen, omdat ik wist dat ik ze kon. Ik slaagde met glans in mijn doelen en dat voelde telkens weer als een overwinning op die verdomde ziekte. Ik had de kracht niet om verder te gaan op meer onveilige wegen die me misschien veel verder hadden gebracht. En ik luisterde ook niet naar mijn eigen kunnen. 

Ik voelde dat ik hier iets mee moest doen. Ik bleef de laatste tijd op mijn honger en uitdaging zitten en dat is niet Lynn. Ik weet dat sommige onder jullie zullen denken, waar is ze nu weer mee bezig. Wat maakt ze het zichzelf moeilijk. Klopt ook helemaal. Helaas zit ik nu eenmaal zo in elkaar. Het moeilijke pad is voor mij net dat ietsje gemakkelijker, zo is het altijd al geweest.

En zo startte ik enkele weken geleden een nieuw traject. Geen vrees collega's, jullie zijn zeker niet van mij af! Daarvoor zie ik jullie en onze patiëntenpopulatie veel te graag. Ik wil gewoon graag de onveilige wegen betreden die ik nooit eerder durfde te betreden. En wat een parcour is me dat! De eerste sessie is achter de rug en ik was er de hele dag niet goed van. Het was een confrontatie met keuzes, met gedachten die ik nooit eerder toeliet en vooral opnieuw met die kronkels. Maar het was ook een opluchting, omdat ik voelde dat waar ik mee zat, gegrond was en dat het belangrijk is om hier mee verder te gaan. Ik ben nog jong en het is nu dat ik kritisch moet zijn en alle kansen moet grijpen. 

En zoals het Lynn beaamt, doe ik dat ook. Want dat is en blijft de échte Lynn. 

Thinking out of the 'IBD' box, 't is niet gemakkelijk, maar oh zo bevrijdend. 

Met veel liefde, 

Lynn 

"Maak je geen zorgen"

Alweer april. 

Het hoofdstuk JozefII - Leuven is afgesloten. Na dagen opruimen en kuisen, was het tijd om definitief afscheid te nemen en de sleutel in te leveren. Hoezeer het ook pijn deed het huiselijke nest te verlaten, des te meer pijn deed het afscheid te nemen van mijn allereerste woonst. Het was een tijd van ups en downs met, zoals het vrouwen beaamt, hoogoplopende discussies over het huishouden, maar ook hoogdagen waarop we ruimte maakten voor 'girlsonly - avonden'. We gierden van het lachen en maakten het gezellig met lekkere maaltijden en spelletjes. Jullie huisgenootjes, zitten voor altijd in mijn hart. 

Toen ik mijn kamer aan het oppoetsen was, stond ik stil bij alle bezoekjes die ik daar gehad had. De gesprekken die gevoerd werden, de intimiteit die daar gedeeld werd. Het was een heftige week van herinneringen ophalen en koesteren. Het deed pijn en dat doet het nog steeds. Maar dat is het leven... Ik ben ervan overtuigd dat de nieuwe hoofdstukken evenveel vreugde mee zullen brengen. Al voel ik nu vooral veel onzekerheid. 

Ik overbrug nu enkele weken bij mijn ouders, ze leggen immers de laatste hand aan het huurhuis in Heverlee. 

Na mijn vrijheid te hebben opgesnoven, is het des te harder om terug te keren naar  de alom bekende bezorgdheid van je ouders. Ik weet dat ze het zo goed bedoelen, dat de zieke perioden nog vers in hun geheugen zitten. Soms vertellen ze elementen die zelfs ik mij niet meer herinner. Noem het, het uitschakelen van gevoelens en gebeurtenissen, om er voor te zorgen dat ik elke keer opnieuw met een schone lei aan een nieuwe opstoot kan beginnen. Anders hou je het gewoon niet vol.  

Ze maken zich vooral zorgen over mijn drukke agenda, die er de komende maanden niet op zal beteren... En ik hoor alleen maar steeds dezelfde reactie "Vergeet niet te rusten." 

Dan draai ik eens met mijn ogen en zucht, waarop ik dan probeer te antwoorden: "Ja, mama/papa."

Een vriendin omschreef mijn gedrag als "Lynn kan nu eindelijk onbezonnen leven, laat ze dat dan ook gewoon lekker doen."

Ik weet dat de kans op herval er steeds inzit. Zelfs groot is. Of misschien ook niet. Ik wil er niet teveel bij stilstaan. Ik weet en voel dat ik alle kansen die ik nu kan grijpen, grijp. Dat ik op en top leef, dat ik alle gevoelens, sferen en geluiden dubbel en dik opneem. Dat ik geniet. En dat is wat telt, wat belangrijk is. 

Dus, maak je alstublieft niet teveel zorgen.

Alles komt goed. 

Jong en onbezonnen, 

Lynn 

Ik vecht terug.

Exact 1 jaar geleden gingen mijn darmen in remissie en vandaag zijn ze dat nog steeds.

Na 7 jaar van terugvechten,  lijk ik eindelijk te winnen. En hoe. Nooit eerder zijn ze zolang stil geweest.
Applaus voor mezelf, maar vooral voor jullie, kronkels. Samen hebben we de moed nooit opgegeven. Jullie hadden wat oplapmiddel nodig, en ik had vooral een mentaliteitsverandering nodig om jullie rustig te houden. Laten we samen de rit verder zetten, genietend van al dat moois. 

Gisteren sloot ik de sessies rond 'zelfmanagement voor chronisch zieken' af. Een heftig parcour bestaande uit verschillende sessies, maar zo leerzaam. 

Doorheen de sessies bouwden we als groep een sterk contact op waar geen enkel onderwerp uit de weg werd gegaan, waar zowel vreugde als zorgen hun plaats kregen en geaccepteerd werden. Ik leerde stil te staan bij mezelf en mijn kronkels, mijn gedachtegang, mijn gevoelens, stressfactoren en zoveel meer. Daarnaast leerde ik ook veel uit de verhalen en wijsheden van anderen. Ze kregen mij regelmatig stil en maakte veel in mij los. Ik ben de coaches en andere leden ongelooflijk dankbaar en kijk er naar uit na de zomer elkaar weer terug te zien. Het is immers ook een kwestie om met de tips verder te kunnen gaan in het verdere leven als chronisch zieke. Ik krijg nog steeds een bekruipend gevoel als ik het woord chronisch lees. Ik wil me allerminst chronisch voelen en zal me dat ook allerminst laten overkomen. 

Bij het afsluiten keken we terug op de eerste sessie waar we onszelf moesten voorstellen. Ik moest even slikken. In oktober ademde ik nog helemaal de ziekte uit, was de operatie het middelpunt van de belangstelling, waren positivisme en vechter ver te zoeken in mijn dagelijks leven. Dat waren de 2 elementen waar ik naar wilde streven binnen de sessies, de vechtlust terugvinden. En dat is gelukt. Ik vecht nu elke dag terug, sta weer positief in het leven en lach elke dag. Het bedrukte gezicht heeft plaats gemaakt voor een stralende lach. En die doet zoveel minder pijn. Laat het duidelijk zijn, niet elke dag is even gemakkelijk, maar ik doe steeds mijn uiterste best om uit elke dag iets positief te halen en de dag te plukken.  Vorige week nog kreeg ik een immens gelukkig voel omdat ik wakker werd met de zon op mijn snoet en kon genieten van een brunch op een stralend terras. De lente is in het land en dat maakt alles net dat ietsje gemakkelijker! 

Ik kijk vooruit en zie vooral veel plezier liggen! Concerten van internationale artiesten (Ed Sheeran, Robbie Williams en ja uit het niets plots ook Coldplay :-)), feestjes met vrienden, middenin het koersplezier zitten in Parijs Roubaix ( de sfeervolste dag van 't jaar!), mijn eigen stekje inrichten en een instuif houden, en last but not least zomeren in de steden! De schoonste tijd van 't jaar! Ik heb er zoveel goesting in! En vooral omdat ik weet dat ik omringd zal worden door de prachtigste vriendschappen. Sfeerbeeldjes doen me beseffen hoeveel ik van jullie hou, stuk voor stuk.  

Er is ook ruimte om nieuwe uitdagingen aan te gaan en vooral mijn dromen na te jagen. Dromen die hebben stilgelegen, maar die daarom niet vergeten zijn. Ze borrelen weer helemaal op en ik ben ervan overtuigd dat ik ze ooit met jullie kan delen. En niet ongerealiseerd hé. 

Sparkle and Shine

Sparkle and shine 

Het gevoel dat me de laatste weken bekruipt. En dat voelt zo goed. 

Ik vind mijn plaatsje als Lynn in mijn leefwereld en mijn kronkels verdwijnen meer en meer op de achtergrond. Het lijkt wel alsof ze in de meest diepe slaap ooit zijn. Niet vergeten te vermelden, ik zing dan ook elke avond hun favoriete slaapliedje, want dit gevoel wil ik niet meer kwijt.  :) 

Mijn laatste onderzoek dateert nu van een kleine 4 weken geleden. Opnieuw was er geen enkele ontsteking te zien. Ik kan nog steeds niet beschrijven hoe instant gelukkig ik was en nog steeds ben... Ik geef het medisch team al jaren lik op stuk, HAH! Dus onthou: 

"Never give up, where there is love and inspiration, you can not go wrong!"

Ik heb het gevoel dat ik de laatste maanden van de ene emotie in de andere ben gevallen. Dat merk ik ook aan de dingen die ik hier op mijn blog neergeschreven heb. Dan weer blij, dan weer helemaal het noorden kwijt, twijfels en verdriet. Nog niet zolang geleden zat de operatie volop in mijn hoofd en moest en zouden die kronkels voorgoed verdwijnen. Ik zag weinig tot niets positief. Geleidelijk aan ben ik het plezier in de dingen weer beginnen ontdekken. Vermoeiend, maar zo belangrijk. Samen met de hulp van zoveel mensen om me heen; vrienden, familie, de krachtige woorden van mijn behandelende arts 'Leer Genieten', mijn psychologe en bovenal ook de coaching die ik krijg rond zelfmanagment. Ik raad iedereen aan om zulke lessen te volgen. Ze zitten nog in een testfase, maar ik haal er zoveel uit.

Ik voel me sterker worden, zelfbewuster en vooral zoveel meer zelfvertrouwen. 

Ik kan en mag er zijn. Nu manieren zoeken om dit gevoel te blijven vasthouden. Al zal de rollercoaster er altijd zijn. 

Enkele maanden geleden kocht ik een paar glitterschoenen. Wel, pas de laatste week kan ik ze gebruiken waarvoor ze écht dienen: Time to Shine (bright like a diamond)! 

En ohja vergeet dit niet. Dat lijkt precies toch ook zijn effect te hebben... 

"Eat glitter for breakfast and shine all day!"

Gevoelsveranderingen scheppen ruimte voor uitdagingen. En die komen er de volgende maanden zeker en vast aan. Ik waag mezelf aan een nieuw avontuur. Later vertel ik jullie hier mee over! Met de steun en de aanmoedigingen uit onverwachte hoek, durf ik de stap in het onbekende te zetten. Hopelijk lukt het ook! 

Tijd om af te sluiten;

 "If you fall behind, run faster. Never give up, never surrender, and rise up against the odds."

Liefs, 

Lynn 

Living the life

Er is alweer een maand van het nieuwe jaar verstreken. 

2017, een nieuw jaar, met het motto 'Ik laat alles op me afkomen en neem elke dag zoals die komt'. 

En dat heb ik de eerste maand al verdomd goed gedaan! 

Op oudjaar opende we zoals afgesproken onze Happiness in a Jar. Onze beste en meest memorabele momenten van 2016. We hebben er goed mee kunnen lachen en vooral, de warme gevoelens kwamen weer boven, waardoor het een perfecte afsluiter was van een wel heel dubbel jaar. Ik kan er geen sticker op plakken; het was een vuilnisbelt van emoties.

Ik leerde veel uit de verhalen van anderen. Zij benoemden veel meer kleinere dingen waar zij zoveel uit konden halen. Bij mij leek het allemaal grootst te zijn. 

Onderweg naar huis na een geslaagde nieuwjaar nam ik me voor om dit jaar vooral veel te halen uit kleine dingen. Daarvoor moest ik vooral leren om meer in het gevoel te leven. Heftig, maar zo leuk. Ik kan niet beschrijven wat de allereerste maand al heeft teweeggebracht. 

Het nieuwe jaar bracht eerst vooral verdriet. Een jong meisje overleed na een moedige onverwachte korte strijd. Het kroop ongelooflijk hard in mijn kleren, omdat Maxime mij bleef steunen in mijn strijd tegen mijn kronkels. Vooral haar positivisme en haar droge humor zal ik nooit vergeten. Een voorbeeld. Maxime, ik draag je voor altijd mee in mijn hart. 

Ik kreeg het gevoel dat ik mezelf nu ik voorlopig nog steeds niet ziek ben, meer moest ontplooien als persoonlijkheid. Dat er daar de laatste jaren weinig ruimte toe was. Dat Lynn colitis is, maar niet  Lynn. Ik sprak al een tijdje van een neuspiercing, maar durfde de stap niet te zetten. Tot tijdens een shopuitje in Leuven ik de winkel invloog en zei "En nu wil ik een neuspiercing." Zo kwam die er, van het één op het andere moment. In eerste instantie was ik niet overtuigd, maar nu is die zo van mij! De reacties zijn lovend...! En het gevoel zit compleet juist, dit ben ik. 

2 weken later kwam daar een nieuwe bril bij, ook helemaal uit mijn comfortzone, maar hip en trendy. In eerste instantie van iedereen een bedenkelijke blik, maar daarna ook weer die overtuigende glimlach. Dit ben ik! Bedankt Mr de Opticien en Odette Lunette voor zulke toppers van brillen! 

Ondertussen komt de verhuis dichterbij. Eind maart sluit het hoofdstuk hier in Leuven af. Tijd voor een nieuwe plek in Heverlee.  De eerste weken zal ik wel nog moeten overbruggen bij mijn ouders, want ze leggen de laatste hand aan verbouwingen in het huurhuis. Ik kijk er zo naar uit een plek te creëren  die ik mijn thuis mag noemen. Waar ik iedereen kan ontvangen, waar ik een 'vrouwencave' kan maken waar ik me ontspannen kan terugtrekken en me zo nog verder kan ontplooien. 

Het jaar ontstekingsvrij kunnen starten heeft me het meest emotioneel gemaakt. Een jaar geleden na een heftige opstoot had ik nooit gedacht in 2017 zo te kunnen starten. De operatie heeft zo door mijn hoofd gespeeld, en nog steeds, maar met de hulp van velen heb ik die gedachten kunnen loslaten en probeer ik te genieten van elke dag die me zo verder gegund is. Morgen heb ik een nieuwe sigmoidoscopie om te herevalueren. Ik kijk er tegen op, want dan zit ik er weer helemaal middenin. Duimen in de lucht dat ook deze weer goed gaat en is!

I'll keep you all in touch!

Lynn