Eindelijk.
Weken heb ik getwijfeld over de combinatie van een fulltime job en een belangrijk mandaat binnen de CCV-vzw. Ik woog de voordelen tegen de nadelen af, praatte met verschillende mensen uit mijn omgeving over mijn capaciteiten en toetste bij mijn werkgever af of dat binnen de mogelijkheden lag. Ik sprak er ook over met mijn behandelende arts, want zulke grote beslissingen hebben steeds een impact op mijn ziekteactiviteit. Dat was en is immers mijn grootste zorg. Ik wil de triggers niet opzoeken, maar toch grensverleggend en uitdagend leven.
Het was nu of nooit, want nu ben ik stabiel en sterk genoeg om 100% in deze functie te stappen. Zo stelde ik mij begin maart kandidaat als voorzitter van de CCV-vzw. Op de Algemene Vergadering laatstleden bleek dat veel bestuursleden vertrouwen hadden in mijn capaciteiten als voorzitter. Toen mijn naam viel, stond ik met mijn mond vol tanden en slikte ik de emotie weg. Opgelucht, blij, trots.
Ik weet nog dat het eerste gevoel daarna twijfel was. Heb ik wel de juiste beslissing gemaakt? Kan ik de verwachtingen inlossen? Niet alleen de verwachtingen van de bestuursleden, maar ook mijn eigen verwachtingen. Laat me stellen dat die torenhoog zijn, want voor alles wat ik ga, leg ik de lat hoog. Perfectionisme zegt. Ik liet het los en besloot om alles op mij af te laten komen en mijn taak dag per dag zo goed mogelijk te vervullen. De druk van de ketel.
Ik weet dat ik nog geen idee heb van wat er allemaal op me af zal komen, dat ik een groentje ben en de steun van de oudere bestuursleden meer dan nodig zal hebben. Ik hou me vast aan de idee dat iedereen achter me staat en me zal bijstaan waar nodig. Waarvoor nu al, een dikke merci!
Laat me stellen dat mijn motivatie vooral voortkomt uit mijn grootste angst. Ik weet nog dat toen ik de diagnose kreeg (en ik nog geen medische studies aanvatte), ik onmiddellijk dacht "Ik ben chronisch ziek, dus invaliditeit is de volgende stap." Chronisch ziek zijn zag ik als iets voor oudere mensen, niet bij iemand die in de bloei van zijn leven was. Helaas is IBD een ziekte waarvan de diagnose meestal op jonge leeftijd komt en als een stempel op je leven gezet wordt. Althans, dat was toch mijn eerste gevoel. De incidentie neemt alleen maar toe.
En daar wil ik zo aan werken, ik wil tonen en meewerken aan een kwalitatief leven voor personen/kinderen met IBD. CCV-vzw nog meer op de kaart zetten en een overlegorgaan zijn op beleidsniveau. Want ja, dat is hét onderwerp de laatste maanden; besparingen in de gezondheidszorg die een impact hebben op terugbetalingsmogelijkheden, onderzoek naar nieuwe studies, ... Er is nog werk aan de winkel en ik ben meer dan gemotiveerd om hier samen met de andere bestuursleden een grote rol in te spelen!
Ik weet ook dat de functie van voorzitter een verrijking zal zijn voor mijn persoonlijk leven. Dat ik capaciteiten zal ontwikkelen die ik nooit eerder kwijt kon, dat ik zal groeien en aan mezelf zal moeten werken. Dat ik het zal kunnen meenemen in mijn verdere professionele leven.
En dat is iets waar ik naar streef.
" We don't grow when things go easy, we grow by facing challenges."
Vol motivatie en met veel liefs,
Doodgewoon Lynn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten