Out of the 'IBD' box

Ik vind voor het eerst deze week tijd en ruimte voor mezelf. Tijd om dat wat me de laatste tijd allemaal overkomt, te verwerken. Ik ben moe, deze keer niet van ziek te zijn, maar van te genieten en echt te leven. Genieten met heel mijn lijf. En dat is zoveel leuker. In je bed liggen en door gedachten worden meegenomen die je spontaan opnieuw doen lachen, dat is gelukkig zijn. Wat was het verdomd moeilijk om dat de laatste jaren te vinden. En vooral om mezelf terug te vinden. Elke dag zet ik stappen en voel ik levensbelangrijke groei. 

Laat het duidelijk zijn dat ik dit niet alleen doe. Het is door al die liefde van familie, vrienden en collega's rond mij dat ik de kracht vind om Lynn te zijn. Ik leer ook accepteren dat ik bepaalde karaktereigenschappen aan mezelf nooit zal kunnen veranderen, dat ik daardoor op grenzen stuit, maar deze grenzen wel bespreekbaar kan maken. Ik leer uit het hart te praten en dat maakt mijn draagvlak zoveel groter. Dat maakt ook dat ik eindelijk van mezelf begin te houden. 

Het is pas nu dat ik kan omgaan met de onzekerheid die remissie met zich meebrengt. Ik gaf het al eerder aan, maar in een zieke periode weet ik perfect hoe ik moet leven, wat ik kan en mag eten en waar mijn grenzen liggen. Geleidelijk aan niet meer ziek zijn, schepte ruimte, tijd en vooral nieuwe grenzen. En dat zorgde voor een enorme onzekerheid. Ik ging de eerste maanden verloren in het web van deze onzekerheid, zo erg zelfs dat ik op het punt stond mijn gezonde darm te laten verwijderen. Dan had ik weer houvast. Gelukkig doorzag mijn behandelende arts deze gedacht en zei hij resoluut neen. OEF. 

Ik blijf maar met 1 prangende vraag zitten en dat is dat ik door zolang ziek te zijn, wel de juiste keuzes in het leven heb gemaakt. Als IBD niet op mijn pad zou gekomen zijn, zou ik dan nog steeds doen wat ik nu aan het doen ben? Of zou mijn leven helemaal anders ingevuld zijn? Kan ik meer dan wat ik nu doe? Mijn antwoord kleurt steeds meer ja. Ik koos doorheen de afgelopen 7 jaar steeds voor de veilige wegen, omdat ik wist dat ik ze kon. Ik slaagde met glans in mijn doelen en dat voelde telkens weer als een overwinning op die verdomde ziekte. Ik had de kracht niet om verder te gaan op meer onveilige wegen die me misschien veel verder hadden gebracht. En ik luisterde ook niet naar mijn eigen kunnen. 

Ik voelde dat ik hier iets mee moest doen. Ik bleef de laatste tijd op mijn honger en uitdaging zitten en dat is niet Lynn. Ik weet dat sommige onder jullie zullen denken, waar is ze nu weer mee bezig. Wat maakt ze het zichzelf moeilijk. Klopt ook helemaal. Helaas zit ik nu eenmaal zo in elkaar. Het moeilijke pad is voor mij net dat ietsje gemakkelijker, zo is het altijd al geweest.

En zo startte ik enkele weken geleden een nieuw traject. Geen vrees collega's, jullie zijn zeker niet van mij af! Daarvoor zie ik jullie en onze patiëntenpopulatie veel te graag. Ik wil gewoon graag de onveilige wegen betreden die ik nooit eerder durfde te betreden. En wat een parcour is me dat! De eerste sessie is achter de rug en ik was er de hele dag niet goed van. Het was een confrontatie met keuzes, met gedachten die ik nooit eerder toeliet en vooral opnieuw met die kronkels. Maar het was ook een opluchting, omdat ik voelde dat waar ik mee zat, gegrond was en dat het belangrijk is om hier mee verder te gaan. Ik ben nog jong en het is nu dat ik kritisch moet zijn en alle kansen moet grijpen. 

En zoals het Lynn beaamt, doe ik dat ook. Want dat is en blijft de échte Lynn. 

Thinking out of the 'IBD' box, 't is niet gemakkelijk, maar oh zo bevrijdend. 

Met veel liefde, 

Lynn