Alweer april.
Het hoofdstuk JozefII - Leuven is afgesloten. Na dagen opruimen en kuisen, was het tijd om definitief afscheid te nemen en de sleutel in te leveren. Hoezeer het ook pijn deed het huiselijke nest te verlaten, des te meer pijn deed het afscheid te nemen van mijn allereerste woonst. Het was een tijd van ups en downs met, zoals het vrouwen beaamt, hoogoplopende discussies over het huishouden, maar ook hoogdagen waarop we ruimte maakten voor 'girlsonly - avonden'. We gierden van het lachen en maakten het gezellig met lekkere maaltijden en spelletjes. Jullie huisgenootjes, zitten voor altijd in mijn hart.
Toen ik mijn kamer aan het oppoetsen was, stond ik stil bij alle bezoekjes die ik daar gehad had. De gesprekken die gevoerd werden, de intimiteit die daar gedeeld werd. Het was een heftige week van herinneringen ophalen en koesteren. Het deed pijn en dat doet het nog steeds. Maar dat is het leven... Ik ben ervan overtuigd dat de nieuwe hoofdstukken evenveel vreugde mee zullen brengen. Al voel ik nu vooral veel onzekerheid.
Ik overbrug nu enkele weken bij mijn ouders, ze leggen immers de laatste hand aan het huurhuis in Heverlee.
Na mijn vrijheid te hebben opgesnoven, is het des te harder om terug te keren naar de alom bekende bezorgdheid van je ouders. Ik weet dat ze het zo goed bedoelen, dat de zieke perioden nog vers in hun geheugen zitten. Soms vertellen ze elementen die zelfs ik mij niet meer herinner. Noem het, het uitschakelen van gevoelens en gebeurtenissen, om er voor te zorgen dat ik elke keer opnieuw met een schone lei aan een nieuwe opstoot kan beginnen. Anders hou je het gewoon niet vol.
Ze maken zich vooral zorgen over mijn drukke agenda, die er de komende maanden niet op zal beteren... En ik hoor alleen maar steeds dezelfde reactie "Vergeet niet te rusten."
Dan draai ik eens met mijn ogen en zucht, waarop ik dan probeer te antwoorden: "Ja, mama/papa."
Een vriendin omschreef mijn gedrag als "Lynn kan nu eindelijk onbezonnen leven, laat ze dat dan ook gewoon lekker doen."
Ik weet dat de kans op herval er steeds inzit. Zelfs groot is. Of misschien ook niet. Ik wil er niet teveel bij stilstaan. Ik weet en voel dat ik alle kansen die ik nu kan grijpen, grijp. Dat ik op en top leef, dat ik alle gevoelens, sferen en geluiden dubbel en dik opneem. Dat ik geniet. En dat is wat telt, wat belangrijk is.
Dus, maak je alstublieft niet teveel zorgen.
Alles komt goed.
Jong en onbezonnen,
Lynn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten