The word is out.

Eindelijk. 

Weken heb ik getwijfeld over de combinatie van een fulltime job en een belangrijk mandaat binnen de CCV-vzw. Ik woog de voordelen tegen de nadelen af, praatte met verschillende mensen uit mijn omgeving over mijn capaciteiten en toetste bij mijn werkgever af of dat binnen de mogelijkheden lag. Ik sprak er ook over met mijn behandelende arts, want zulke grote beslissingen hebben steeds een impact op mijn ziekteactiviteit. Dat was en is immers mijn grootste zorg. Ik wil de triggers niet opzoeken, maar toch grensverleggend en uitdagend leven. 

Het was nu of nooit, want nu ben ik stabiel en sterk genoeg om 100% in deze functie te stappen. Zo stelde ik mij begin maart kandidaat als voorzitter van de CCV-vzw. Op de Algemene Vergadering laatstleden bleek dat veel bestuursleden vertrouwen hadden in mijn capaciteiten als voorzitter. Toen mijn naam viel, stond ik met mijn mond vol tanden en slikte ik de emotie weg. Opgelucht, blij, trots. 

Ik weet nog dat het eerste gevoel daarna twijfel was. Heb ik wel de juiste beslissing gemaakt? Kan ik de verwachtingen inlossen? Niet alleen de verwachtingen van de bestuursleden, maar ook mijn eigen verwachtingen. Laat me stellen dat die torenhoog zijn, want voor alles wat ik ga, leg ik de lat hoog. Perfectionisme zegt. Ik liet het los en besloot om alles op mij af te laten komen en mijn taak dag per dag zo goed mogelijk te vervullen. De druk van de ketel.

Ik weet dat ik nog geen idee heb van wat er allemaal op me af zal komen, dat ik een groentje ben en de steun van de oudere bestuursleden meer dan nodig zal hebben. Ik hou me vast aan de idee dat iedereen achter me staat en me zal bijstaan waar nodig. Waarvoor nu al, een dikke merci! 

Laat me stellen dat mijn motivatie vooral voortkomt uit mijn grootste angst. Ik weet nog dat toen ik de diagnose kreeg (en ik nog geen medische studies aanvatte), ik onmiddellijk dacht "Ik ben chronisch ziek, dus invaliditeit is de volgende stap." Chronisch ziek zijn zag ik als iets voor oudere mensen, niet bij iemand die in de bloei van zijn leven was. Helaas is IBD een ziekte waarvan de diagnose meestal op jonge leeftijd komt en als een stempel op je leven gezet wordt. Althans, dat was toch mijn eerste gevoel. De incidentie neemt alleen maar toe.

En daar wil ik zo aan werken, ik wil tonen en meewerken aan een kwalitatief leven voor personen/kinderen met IBD. CCV-vzw nog meer op de kaart zetten en een overlegorgaan zijn op beleidsniveau. Want ja, dat is hét onderwerp de laatste maanden; besparingen in de gezondheidszorg die een impact hebben op terugbetalingsmogelijkheden, onderzoek naar nieuwe studies, ... Er is nog werk aan de winkel en ik ben meer dan gemotiveerd om hier samen met de andere bestuursleden een grote rol in te spelen! 

Ik weet ook dat de functie van voorzitter een verrijking zal zijn voor mijn persoonlijk leven. Dat ik capaciteiten zal ontwikkelen die ik nooit eerder kwijt kon, dat ik zal groeien en aan mezelf zal moeten werken. Dat ik het zal kunnen meenemen in mijn verdere professionele leven. 

En dat is iets waar ik naar streef. 

" We don't grow when things go easy, we grow by facing challenges."

Vol motivatie en met veel liefs,

Doodgewoon Lynn  

 

Out of the 'IBD' box

Ik vind voor het eerst deze week tijd en ruimte voor mezelf. Tijd om dat wat me de laatste tijd allemaal overkomt, te verwerken. Ik ben moe, deze keer niet van ziek te zijn, maar van te genieten en echt te leven. Genieten met heel mijn lijf. En dat is zoveel leuker. In je bed liggen en door gedachten worden meegenomen die je spontaan opnieuw doen lachen, dat is gelukkig zijn. Wat was het verdomd moeilijk om dat de laatste jaren te vinden. En vooral om mezelf terug te vinden. Elke dag zet ik stappen en voel ik levensbelangrijke groei. 

Laat het duidelijk zijn dat ik dit niet alleen doe. Het is door al die liefde van familie, vrienden en collega's rond mij dat ik de kracht vind om Lynn te zijn. Ik leer ook accepteren dat ik bepaalde karaktereigenschappen aan mezelf nooit zal kunnen veranderen, dat ik daardoor op grenzen stuit, maar deze grenzen wel bespreekbaar kan maken. Ik leer uit het hart te praten en dat maakt mijn draagvlak zoveel groter. Dat maakt ook dat ik eindelijk van mezelf begin te houden. 

Het is pas nu dat ik kan omgaan met de onzekerheid die remissie met zich meebrengt. Ik gaf het al eerder aan, maar in een zieke periode weet ik perfect hoe ik moet leven, wat ik kan en mag eten en waar mijn grenzen liggen. Geleidelijk aan niet meer ziek zijn, schepte ruimte, tijd en vooral nieuwe grenzen. En dat zorgde voor een enorme onzekerheid. Ik ging de eerste maanden verloren in het web van deze onzekerheid, zo erg zelfs dat ik op het punt stond mijn gezonde darm te laten verwijderen. Dan had ik weer houvast. Gelukkig doorzag mijn behandelende arts deze gedacht en zei hij resoluut neen. OEF. 

Ik blijf maar met 1 prangende vraag zitten en dat is dat ik door zolang ziek te zijn, wel de juiste keuzes in het leven heb gemaakt. Als IBD niet op mijn pad zou gekomen zijn, zou ik dan nog steeds doen wat ik nu aan het doen ben? Of zou mijn leven helemaal anders ingevuld zijn? Kan ik meer dan wat ik nu doe? Mijn antwoord kleurt steeds meer ja. Ik koos doorheen de afgelopen 7 jaar steeds voor de veilige wegen, omdat ik wist dat ik ze kon. Ik slaagde met glans in mijn doelen en dat voelde telkens weer als een overwinning op die verdomde ziekte. Ik had de kracht niet om verder te gaan op meer onveilige wegen die me misschien veel verder hadden gebracht. En ik luisterde ook niet naar mijn eigen kunnen. 

Ik voelde dat ik hier iets mee moest doen. Ik bleef de laatste tijd op mijn honger en uitdaging zitten en dat is niet Lynn. Ik weet dat sommige onder jullie zullen denken, waar is ze nu weer mee bezig. Wat maakt ze het zichzelf moeilijk. Klopt ook helemaal. Helaas zit ik nu eenmaal zo in elkaar. Het moeilijke pad is voor mij net dat ietsje gemakkelijker, zo is het altijd al geweest.

En zo startte ik enkele weken geleden een nieuw traject. Geen vrees collega's, jullie zijn zeker niet van mij af! Daarvoor zie ik jullie en onze patiëntenpopulatie veel te graag. Ik wil gewoon graag de onveilige wegen betreden die ik nooit eerder durfde te betreden. En wat een parcour is me dat! De eerste sessie is achter de rug en ik was er de hele dag niet goed van. Het was een confrontatie met keuzes, met gedachten die ik nooit eerder toeliet en vooral opnieuw met die kronkels. Maar het was ook een opluchting, omdat ik voelde dat waar ik mee zat, gegrond was en dat het belangrijk is om hier mee verder te gaan. Ik ben nog jong en het is nu dat ik kritisch moet zijn en alle kansen moet grijpen. 

En zoals het Lynn beaamt, doe ik dat ook. Want dat is en blijft de échte Lynn. 

Thinking out of the 'IBD' box, 't is niet gemakkelijk, maar oh zo bevrijdend. 

Met veel liefde, 

Lynn 

"Maak je geen zorgen"

Alweer april. 

Het hoofdstuk JozefII - Leuven is afgesloten. Na dagen opruimen en kuisen, was het tijd om definitief afscheid te nemen en de sleutel in te leveren. Hoezeer het ook pijn deed het huiselijke nest te verlaten, des te meer pijn deed het afscheid te nemen van mijn allereerste woonst. Het was een tijd van ups en downs met, zoals het vrouwen beaamt, hoogoplopende discussies over het huishouden, maar ook hoogdagen waarop we ruimte maakten voor 'girlsonly - avonden'. We gierden van het lachen en maakten het gezellig met lekkere maaltijden en spelletjes. Jullie huisgenootjes, zitten voor altijd in mijn hart. 

Toen ik mijn kamer aan het oppoetsen was, stond ik stil bij alle bezoekjes die ik daar gehad had. De gesprekken die gevoerd werden, de intimiteit die daar gedeeld werd. Het was een heftige week van herinneringen ophalen en koesteren. Het deed pijn en dat doet het nog steeds. Maar dat is het leven... Ik ben ervan overtuigd dat de nieuwe hoofdstukken evenveel vreugde mee zullen brengen. Al voel ik nu vooral veel onzekerheid. 

Ik overbrug nu enkele weken bij mijn ouders, ze leggen immers de laatste hand aan het huurhuis in Heverlee. 

Na mijn vrijheid te hebben opgesnoven, is het des te harder om terug te keren naar  de alom bekende bezorgdheid van je ouders. Ik weet dat ze het zo goed bedoelen, dat de zieke perioden nog vers in hun geheugen zitten. Soms vertellen ze elementen die zelfs ik mij niet meer herinner. Noem het, het uitschakelen van gevoelens en gebeurtenissen, om er voor te zorgen dat ik elke keer opnieuw met een schone lei aan een nieuwe opstoot kan beginnen. Anders hou je het gewoon niet vol.  

Ze maken zich vooral zorgen over mijn drukke agenda, die er de komende maanden niet op zal beteren... En ik hoor alleen maar steeds dezelfde reactie "Vergeet niet te rusten." 

Dan draai ik eens met mijn ogen en zucht, waarop ik dan probeer te antwoorden: "Ja, mama/papa."

Een vriendin omschreef mijn gedrag als "Lynn kan nu eindelijk onbezonnen leven, laat ze dat dan ook gewoon lekker doen."

Ik weet dat de kans op herval er steeds inzit. Zelfs groot is. Of misschien ook niet. Ik wil er niet teveel bij stilstaan. Ik weet en voel dat ik alle kansen die ik nu kan grijpen, grijp. Dat ik op en top leef, dat ik alle gevoelens, sferen en geluiden dubbel en dik opneem. Dat ik geniet. En dat is wat telt, wat belangrijk is. 

Dus, maak je alstublieft niet teveel zorgen.

Alles komt goed. 

Jong en onbezonnen, 

Lynn