Een berg aan onderzoeken

Onvoorstelbaar hoeveel onderzoeken de laatste 4 jaar de revue gepasseerd zijn. Op 2 handen zijn ze zeker al niet meer te tellen!

Beginnend met een rectaal onderzoek bij de huisarts (zouden het dan toch hemorroïden zijn?), eindigend met een coloscopie in UZL, met tussenin nog bloedonderzoeken, stoelgangsonderzoeken en rectoscopieën in het MCH.

Zoals de woorden alleen al doen vermoeden, zijn het absoluut niet de leukste. Samenvattend: een voorbereiding ondergaan, onderaan ontbloten en 'een niet natuurlijke houding' aannemen . Ik kreeg veel indrukken en gevoelens te slikken op korte tijd, maar het was de enige manier om een beeld te krijgen van de ziekte en er vat op te hebben. Algemeen ziek zijn en nog de kracht vinden om liters zoutwater te drinken, was aartsmoeilijk. Uren heb ik aan de salontafel gezeten, met 4 literflessen voor mijn neus en de tranen in mijn ogen. Ik hield me steeds voor sterk te zijn, maar toen zakte de moed me toch in de schoenen.

Op de afdeling Endoscopie, hangt de wachtzaal vol met informatie rond IBD. Ik weet dat ik de allereerste keer nog naar mijn papa keek en zei "Het gaat écht zo zijn." Ik had me er al in berust, nog voor de diagnose volledig vaststond. Het onderzoek zelf valt best nog wel mee, gezien je in een soort van roes wordt gebracht door het inspuiten van Dolantine en Midazolam. Het gevoel is moeilijk te beschrijven, je wordt heel moe en beseft er helemaal niets van, maar toch kan de dokter je nog alles vragen. Ik wil dus niet weten wat ik allemaal zeg of antwoord en heb het volste vertrouwen in de bekwaamheid van de dokters.

Eens het zeker was dat het om colitis ulcerosa ging, heb ik enkel nog linkszijdige coloscopieën gehad. De voorbereiding wordt in het ziekenhuis gedaan en bestaat uit het rectaal toedienen van een 1 liter water lavement. In tijden van opstoten, is het absoluut niet aangenaam. Ik luister meestal wat muziek tijdens het toedienen en blijf me extra concentreren op mijn ademhaling. Voor het eerste liedje gepasseerd is, is het al gedaan! Al moet je het dan nog 2 liedjes proberen op te houden! Een uitdaging!

Geruststelling, het belangrijkste bij het ondergaan van deze onderzoeken. Ik zal nooit vergeten hoe ontroerd en rustig ik werd toen de dokter de tijd nam om mij gerust te stellen met een oprechte schouderklop. Dat is hoe een dokter moet zijn en hoe ideaal een onderzoek kan beginnen.