Een circulerend aanvaardingsproces

Quote van een medepatiënte:

   "Het is als een onhandelbare hond die voortdurend aan zijn riem trekt, gaat blaffen als je weg bent en bijt wanneer je thuis bent."

Aanvaarden, een voor mij aartsmoeilijk werkwoord. Ik kan de woorden "ik heb mijn ziekte aanvaard" niet met volledige overtuiging in de mond nemen, juist omdat er geen juiste sticker te plakken valt op de ziekte, al vind ik dat de bovenstaande quote bijna allesomvattend is.

Bij de diagnose was het vooral ongeloof en onwetendheid. "Ok, ik heb colitis ulcerosa. Dat nemen we er dan wel weer bij." Tot ik de ziekte leerde kennen door te lezen, door te ondergaan. Dan was ik vooral boos "Waarom juist ik en net die andere niet?" "Wat een letterlijke en figuurlijke kakziekte." Hoe hard ik ook hoopte, dat het op een dag zoals het gekomen was, weer zou verdwijnen... Die dag is er tot nu toe nooit gekomen.

Doorheen de jaren heen heb ik die boosheid omgezet in drive, leven voor de dingen die wel nog kunnen, mét colitis ulcerosa in mijn rugzak. Het ziek zijn, heeft de andere domeinen (werken en studeren) nog belangrijker gemaakt, ze zijn mijn uitlaatklep die er samen met familie en vrienden voor zorgen dat ik de ziekte kan blijven dragen.

Ik kan niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik vloek op de ziekte of dat ik er een traan om laat. Het is en blijft ziek zijn en een mens is niet gemaakt om te kunnen leven met een chronische ziekte. Of ik toch alleszins niet. Ik blijf er tegen vechten, positief tegen vechten.

Het voelt aan als een circulerend aanvaardingsproces, net omdat de ziekte verloopt in opstoten en remissies. Wanneer een opstoot zich aanmeldt, moet ik leren aanvaarden opnieuw ziek te zijn en het in mijn leven te passen, de boosheid en daaruit komende drive steekt de kop op. In tijden van remissie probeer ik de ziekte los te laten en te genieten van elk "gezond" moment!

#YOLO, zoveel meer betekenis als chronisch zieke.. 

Ziek of niet, blijf dat in het achterhoofd houden!