Het sociaal isolement, voor iedere chronisch ziek op welke manier dan ook, blijft dat een valkuil.
Ook voor mij is het soms vechten om er niet in terecht te komen, maar ik heb zoveel lieve en geweldige vrienden om me heen dat het bijna onmogelijk is. Aan alles valt immers een mouw te passen.
Iemand die niet met IBD leeft, vraagt zich natuurlijk af wat de oorzaak van dit isolement zou kunnen zijn. Wel, de reden valt terug te brengen tot twee belangrijke letters, WC.
Jammer genoeg heeft nog nooit iemand het initiatief genomen een draagbare wc uit te vinden, ik zou de eerste in de rij zijn om mij zo eentje aan te schaffen! Het zou nogal een zicht zijn :-)
Door ontstekingen in het darmstelsel en vooral in het laatste deel van de dikke darm, ontstaat er diarree en pijnlijke krampen die ervoor zorgen dat je ontlasting moeilijk (of alleszins niet lang) kan ophouden.
Dat plotse urge-gevoel kan plots en overal de kop opsteken zonder dat je dat zelf voelt aankomen. Als je te lang op zoek moet zijn naar een toilet kan dat al eens fataal aflopen... Niets is minder sociaal aanvaard als het hebben van een ongelukje in het openbaar. De mensen moesten eens weten wat voor ziekte er achter zat.
Jammer genoeg kan ik daar maar al te goed van meespreken.
Het zijn deze situaties die ervoor zorgen dat patiënten moeite hebben om hun vertrouwde omgeving en hun wc los te laten. Zeker in tijden van een ernstige opstoot.
Ook voor mij voelt/voelde het steeds aan als een grens oversteken. Paniek onderweg naar mijn doel heen, opluchting als ik mijn doel bereikt heb en er een wc ter mijne beschikking staat. Doorheen de jaren ben ik er wel rustiger in geworden. Vooral omdat ik al zo goed weet waar er in mijn vertrouwde buurt allemaal wc's zijn (in de stadsbib, in museum M, fietsenparking aan het foch, duizenden café's, aan het station, ...).
Ik heb het nog niet aangeschaft, maar de patiëntenvereniging voorziet voor de patiënten ook een speciaal pasje die toelaat dat patiënten gratis wc's mogen gebruiken en mogen voorsteken wanneer er een lange rij staat te wachten. Allemaal hulpmiddelen die ervoor zorgen dat je toch de stap naar buiten waagt.
Voor mij was het van in het begin duidelijk, open kaart spelen met familie en vrienden waren noodzakelijk om mede bij te dragen aan het voorkomen van het sociaal isolement. Ze begrijpen wat het probleem is, vinden het niet erg om een ommetje te maken langs de wc en als het eens niet lukt om buiten te komen, dan komen ze gewoon tot thuis! Het kan immers overal gezellig zijn!
Ik doe misschien minder dingen als vroeger, maar de dingen die ik wel nog doe, krijgen zoveel meer betekenis! En elke keer als ik weer iets gedaan heb, waarvan ik dacht dat het niet zou lukken kan ik trots tegen mezelf zeggen "Je hebt het toch maar wéér gedaan!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten