Het lijkt alsof de laatste 2 weken een volledige remissie, langzaam maar zeker, zijn intrede heeft gemaakt. Mijn stoelgang begon vaster te worden, het bloedverlies verdween, de wc werd steeds minder mijn beste vriend en ik word niet meer elke minuut herinnerd aan buikpijn.
Het is een ontzettend leuk, maar zo onzeker gevoel. Al die plannen die ik de laatste jaren aan de kant geschoven had, komen weer boven water; een plekje voor mezelf met plaats voor een relatie, een boek schrijven, toch een master behalen na al de rest van mijn studies?, maar bovenal vrijwilligerswerk in Afrika... Ik hoor mijn behandelende arts nu al denken 'Waar wilt ze nu weer aan beginnen?'. Ja, dat is mijn droom en ik weet dat er veel georganiseer, geluk en consequenties bij komen kijken, maar ooit (op KT) doe ik het!
Het is moeilijk om deze enthousiaste, chaotische gedachtegang tegen te houden. Ik heb mijn dromen en ideaalbeeld van de toekomst en eigenlijk vind ik het best moeilijk om hier mijn ziekte nog in te betrekken. Niemand kan me zeggen hoe het me over een paar jaar zal vergaren, dus is er dan nu, in tijden dat het goed gaat, tijd te verliezen? Ook al zal dat dan misschien een trigger zijn om opnieuw ziekteactiviteit te veroorzaken. Het leven is en blijft toch op elk moment een risico, niet?
En dan is er dat lichaam nog, dat af en toe aan de bel trekt. En hoe... Zoals een dag als vandaag. Ook al had ik een goede lange nachtrust achter de rug, ik ben nog nooit zo moe opgestaan. Om dan nog 4 uur "goedgeluimd" in de les te gaan zitten, was moeilijk.
Doordat alles zo goed gaat, nam ik de laatste week weer veel hooi op mijn vork en rende ik van de ene afspraak naar de andere met weinig slaap.
Even vergeten dat ik eigenlijk nog 'herstellende of gewoon?' IBD patiënt ben.
Het evenwicht is zo fragiel en ik ben daar duidelijk niet voor gemaakt... Ik loop liever regelmatig eens met mijn hoofd tegen de lamp, te weten dat ik veel dingen gedaan heb, dan blijvend gas terug te nemen.
Het is en blijft dansen op een slappe koord...
Zoals een goede vriendin het mooi benoemde:
"Denk elk uur eens aan een schildpad, die worden stokoud en halen de haas uiteindelijk in."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten