Wat ik absoluut niet van plan ben is een pleidooi houden over wie er de beste dokter is...
Ik ben er namelijk van overtuigd dat iedereen zijn eigen weg moeten zoeken in de hulpverlening en moet aanvoelen bij wie hij/zij het best terecht kan.
Ik moet toegeven dat dat bij mij een moeilijk proces was.
Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik IBD een verschrikkelijk gênante ziekte vind. Uit schaamte en angst voor opnieuw niet-leuke onderzoeken, vertelde ik kort na de diagnose bijna nooit mijn volledige verhaal. Vooral op de algemene raadpleging was ik de ideale patiënt om symptomen te relativeren, gezien ik steeds iemand anders voor mijn neus had waar ik mezelf volledig moest blootgeven (en dat was ik niet zomaar van plan!).
Ik ging vaak met een slecht en teleurgesteld gevoel naar huis omdat ik weer niet met al mijn vragen en bedenkingen terecht kon bij de arts. Inwendig woedde er een strijd, wat sowieso niet goed heeft gedaan aan de ontsteking die er toen al was.
Ik was op zoek naar een vertrouwensrelatie die ik enkel en alleen kon opbouwen door steeds dezelfde arts te kunnen zien. En ik ging zelf kiezen bij wie dat zou zijn.
Uiteindelijk ben ik in het vaarwater van een arts gerold en in het begin heb ik me daar echt tegen verzet "Ohnee, weeral den dieje..." Maar hij gaf niet op en liet steeds opnieuw zijn hoofd zien. En ja, het zou redelijk onbeleefd zijn om die zomaar zonder boe of ba buiten te bonjouren, dus gaf ik hem een kans. Gelukkig maar!
Ik denk dat ik sowieso niet de gemakkelijkste patiënt ben (koppig, steeds argumentatie klaar), dus moest ik ook een dokter hebben die 'een geen katje zonder handschoenen' kan aanpakken. Ik denk dat "de italiaanse furie", zoals ik hem benoem, wel aan deze definitie voldoet.
En na enkele jaren waarin ik hem heel veel nodig had en waar hij er ook steeds was, zowel lijfelijk als via andere kanalen, begon ik hem eindelijk te vertrouwen.
Dus ja, ik heb mijn Dr Trust meer dan gevonden.
En ik kan een Dr Trust alleen maar aanraden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten